Hoe poep bijna Esmay d’r pakjesavond verpestte
Renée had pakjesavond tot in de puntjes voorbereid. Er kon niets mis gaan. Tot poep opeens alles in het water gooide.
Lees ook: Hij komt, hij komt. En waarom ik liever heb dat hij gaat.
Vol verwachting klopt zijn hart. Nerveus, tuurlijk, dat was hij. Gespannen, ook. Ik voelde zijn hartje al dagen bijna uit zijn magere kasje bonken wanneer de tune van het Sinterklaasjournaal begon. “Met Dieuwertje Blok,” zag ik hem de stem playbacken. Hij sliep onrustig, stond de afgelopen week meerdere keren om vier uur ‘s nachts naast mijn bed, me met zijn handje door mijn haar te aaien. Een alternatief voor heel hard ‘mama’ roepen, omdat ik daar niet zo gezellig op reageer in het holst van de nacht. Dan was zijn deken gevallen, of wilde hij – net als zijn babybroertje – ook bij ons in bed. Kom dan maar. Hup, ook erbij. Ik snapte het heus wel.
Net jarig geweest, nu Sinterklaas aan de beurt. Dat gedoe met die stoomboot in de mist, enzo. Hij had het er gewoon even zwaar mee. Ik zuchtte ‘s ochtends tegen mijn man: laat het maar snel pakjesavond zijn. We vierden het op zondag, want dan konden opa en oma erbij zijn. Niet handig, natuurlijk, want hij moest er nu een heel weekend op wachten. Maar toen het op die laatste weekenddag eindelijk donker werd en ik mijn zelfgemaakte groentesoep met hand gedraaide ballen serveerde, leek alles goed te komen. Alleen hoefde hij niks. Een moeilijke eter is hij meestal niet, dus ik snapte er niets van. Hij klaagde al de hele dag over buikpijn, maar ik dacht dat het niet meer was dan een beetje spanning.
Om vijf uur ‘s middags lag hij huilend in de hangstoel te kermen van de pijn. Zijn buik en zijn kont deden zo’n zeer. Natuurlijk bestudeer je dan je kind zijn anus even. Ja, dat hoort er als ouder toch bij. Met zijn tweeën bogen mijn man en ik ons over zijn poepertje en konden niets anders ontdekken dan een prachtig mooi, roze gaatje. Sorry, voor de details. Hij bleef klagen en jammeren, tot het overging in krijsen. Hij moest poepen, maar eenmaal op de pot kwam er niks. Hij drukte en huilde erbij. En toen begrepen zelfs wij leken dat hij geconstipeerd was. Vinger erin, even voelen. Ja, sorry, hoor, maar de details horen er nu eenmaal bij. Het zat helemaal vast, was de conclusie.
Ik goot er een halve liter appelsap in, duwde een banaan door zijn strot. Niks. Opa en oma hielden de baby vast, terwijl wij over zijn hoofd overlegden over zetpillen en drankjes. De avond viel en mijn kind ijlde iets over zijn kont en Sinterklaas. En een Hot Wheels-baan en AU! Er zat niets anders op dan Sinterklaas even te bellen dat hij wat later moest komen. Al konden we het volgens mijn zoontje ook gewoon heel hard zeggen, dan ving luisterpiet het wel op. Mijn man stapte in de auto naar de apotheek die, god zij dank, ‘s avonds een kwartiertje open was voor allerlei acute kwaaltjes en poepverstopping.
Hij kwam terug met een spuit. Een klysma. Op Sinterklaasavond, waarom ook niet. Onze zoon wilde niet, veel te bang dat het nog meer pijn zou doen. We moesten hem met zijn tweeën vasthouden. Hij wilde niet naar boven dus werd het op de bank, naast opa en oma die geduldig van hun rode wijn nipten. Je maakt nog eens wat mee bij ons thuis. Het moet er vreemd uit hebben gezien voor de overburen. Vader en moeder trokken de broek van kind naar beneden, die alles bij elkaar gilde. Vreemde tijden zijn het, mensen. Mijn man spoot de hele tube leeg in zijn kontje, terwijl mijn moeder uit verveling de bijsluiter nog eens doornam. “Het moest maar voor de helft bij een kind,” merkte zij op. Te laat. Het kwaad was al geschied. Oeps.
Nou, binnen 3,5 minuut lag de boosdoener in de pot. Nog eens 3,5 minuut later was het kontje van mijn zoon weer een beetje bijgetrokken. Geen hechtingen nodig, geen blijvend letsel. En toen moest als een gek Piet langskomen want het was al bijna bedtijd. Mijn zoon strompelde de trap af, toen er hard op het raam werd gebonkt. Nog niet helemaal bijgekomen van zijn achterkamertjesavontuur, begon hij te huilen en klampte zich aan me vast. “Mama,” snikte hij.
Twee zakken met cadeautjes in de gang en een zooi pepernoten, maakte heel wat goed. Hij ging op een kussentje op de grond in de kamer zitten, lekker zacht voor zijn billen, en maakte het ene na het andere cadeau open. Eerst een badjas van oma. Stom, vond ie dat. Zo’n praktisch cadeau. Toen was daar eindelijk de gewenste Hot Wheels-baan. Hij moest natuurlijk meteen uitgepakt en opgezet. Af en toe ontsnapte er nog een indrukwekkende scheet, waarna ik angstig in zijn onderbroek keek of er wat mee was gekomen. Het viel mee, gelukkig. En zo werd het weer een pakjesavond om nooit te vergeten.
Lees ook: 10 gore dingen die ik doe sinds ik moeder ben
