Hoe mijn kind me leerde loslaten

Toen ik zwanger was, had ik een beeld van hoe het moederschap zou zijn. Ik zou de moeder worden die alles wist, alles begreep en altijd het juiste deed. Maar nu, zes jaar later, realiseer ik me dat het moederschap niet alleen gaat over opvoeden – het gaat ook over loslaten. Dat leerde mijn dochter me, op een manier die ik nooit had verwacht.

De eerste keer loslaten
Het begon klein, zoals alles met kinderen begint. Haar eerste stapjes waren een moment van pure vreugde, maar ook het besef dat ze zich langzaam van me verwijderde. Eerst letterlijk, met haar wiebelige pasjes. Later figuurlijk, toen ze op haar eerste schooldag mijn hand losliet en zonder omkijken de klas in liep.

Ik was trots, natuurlijk. Maar diep vanbinnen voelde ik ook een steek. Mijn kleine meisje had me even niet meer nodig, en dat was een vreemde, bijna pijnlijke realisatie.

De grotere momenten
Toen ze vijf was, wilde ze leren fietsen zonder zijwieltjes. “Ik kan het zelf,” zei ze met een vastberaden blik die ik niet van haar kende. Ik hield haar stuur vast terwijl ze trapte, mijn hart bonkend van angst. Wat als ze zou vallen? Wat als ze zich zou bezeren?

Na een paar keer oefenen vroeg ze me om los te laten. Ik aarzelde, maar deed het. En daar ging ze, wiebelig maar vastberaden, de straat op. Ik stond daar, klaar om haar op te vangen als ze zou vallen. Maar ze viel niet.

“Zie je wel, mama!” riep ze, met die trotse glimlach die mijn hart deed smelten.

Het moment dat ik het moeilijkst vond
Het echte moment van loslaten kwam niet lang daarna. Ze was uitgenodigd voor een logeerpartijtje bij een vriendinnetje. Het was de eerste keer dat ze een nacht zonder mij zou doorbrengen. Mijn hoofd vulde zich met zorgen: zou ze me missen? Wat als ze bang werd in het donker?

“Het komt goed, mama,” zei ze, alsof zíj degene was die mij gerust moest stellen.

Ik lachte, knuffelde haar, en liet haar gaan. Maar die avond zat ik op de bank, steeds naar mijn telefoon kijkend, wachtend op een bericht dat nooit kwam. Ze had het prima naar haar zin.

Wat ik geleerd heb
Ik dacht altijd dat mijn taak als moeder was om mijn kind te beschermen. En dat klopt ook, tot op zekere hoogte. Maar wat ik niet had verwacht, was hoe vaak ik haar zou moeten loslaten. Hoe ze me keer op keer zou laten zien dat ze sterker is dan ik dacht, en dat ik haar daarin moet vertrouwen.

Loslaten is niet makkelijk. Het gaat tegen elke instinctieve neiging in die je als moeder hebt. Maar het is ook prachtig. Want elke keer dat ik haar loslaat, zie ik haar groeien. Zie ik haar kracht, haar onafhankelijkheid, en haar vermogen om de wereld te verkennen.

Een les voor het leven
Mijn dochter is nu zes, en er zullen nog zoveel meer momenten van loslaten komen. Maar wat ze me al geleerd heeft, is dat liefde niet betekent dat je altijd vasthoudt. Het betekent dat je genoeg vertrouwt om los te laten.

Dus hier zit ik, met een traan en een glimlach, en denk ik aan al die keren dat ik haar nog zal moeten laten gaan. Maar één ding weet ik zeker: hoe ver ze ook gaat, ik zal er altijd zijn om haar op te vangen als ze me nodig heeft.