Hoe komt mijn peuter van die $^$@#@%^$-speen af??
Frankes zoon wordt bijna drie. Tijd om zijn spenenverslaving op te geven, vindt zij. Maar Olle is het daar to-taal niet mee eens. En dus is er een kleine strijd aan de gang in Huize Weltevree.
Olle wordt bijna drie. Bij dochter Puk was dat een mijlpaal, misschien nog wel belangrijker dan haar eerste verjaardag. Want op haar derde verjaardag was ze speenvrij, compleet zindelijk en sprak ze in mooie volzinnen, wat communiceren schier eenvoudig maakte. Kortom, vanaf de derde verjaardag van onze dochter kregen wij ons leven terug. Geen gezeul meer met luiertassen, geen eindeloos gezoek naar spenen, geen Lost in translation. Ons leven werd er weer overzichtelijk, makkelijk en gezellig. En dus beschouwde ik die derde verjaardag als een van de beste dingen die jonge ouders kon overkomen. Hoopte ik dat tegen de tijd dat Olle 3 zou zijn, we ook weer onze vrijheid terug zouden hebben. Maar helaas-helaas-helaas. We hebben geen van de targets gehaald en daar baal ik van.
Lees ook: Als een speen op de grond valt, mag je die dan wel of niet schoonsabbelen?
Die spenen zijn me inmiddels een doorn in het oog. Is je kind een baby, dan is die speen een zegen, echt waar. Huilen, pijn, angst: die hemelse speen loste het allemaal voor me op. Ook in de dreumesfase vond ik die spenen nog de bom. Slapen, knuffelen, tuttelen: hoppa, speen erin! Maar vanaf de peuterfase begint het toch anders te worden, dat gedoe met die spenen. Hebben ze opeens een zuigvoorkeur, bijvoorbeeld. ‘Nee, niet blauw, peen met letters!!’ schreeuwt Olle ons nog weleens tegemoet als we aan komen zetten met de verkeerde tut. En waar zijn voorkeur naar uitgaat, verschilt per maand, dus het is soms moeilijk inschatten hoe we ons kleine prinsje tevreden houden.
Ook zo irritant; peuters kunnen zich gemakkelijk verplaatsen. En wat doen ze dan? Juist ja, dan nemen ze die spenen mee. Die belanden in de plantenbak, onder het bed, in de schoenen van opa die even op bezoek is. Ik denk dat ik zeker een kwartier per dag aan het zoeken ben naar spenen en ik kan je vertellen: ik heb wel wat beters te doen. Zoals werken. Ik denk dat we inmiddels een stuk of 7 spenen bezitten, waarvan we er volcontinu 6 kwijt zijn. Er is maar één moment waarop de collectie compleet is, en dat is vijf minuten nadat ik het hele huis heb gesopt. Als ik ze onder de bank, uit mijn kussensloop, van het fietsstoeltje heb gevist, ze heb schoongemaakt en in het speciale bakje heb gelegd. Waar ze op miraculeuze wijze een halve dag later weer uit verdwenen zijn. Tot slot gaat-ie er raar van praten met dat ding in zijn mond, en vrees ik een beginnende scheefgroei van zijn tanden. Ieder zijn ding, maar bij mijn Olle past het gewoon niet meer, hij en die speen.
Tijd dus om dat ding te lozen. Maar hoe? Voor mij gevoel heb ik alles al geprobeerd. We begonnen natuurlijk door de speen alleen aan te bieden bij het slapengaan. Maar op de een of andere manier werkt het niet, en sijpelt het speengebruik langzamerhand weer door op andere momenten, vooral als hij moe of boos is. Toen dachten we: die spenen moeten integraal het huis uit, en dus pasten we de klassieker van de spenenfee toe. Alle spenen in een zak aan de deur, spenenfee die ze verzamelt voor baby’s en ze ophaalt, en een cadeautje achterlaat voor de spenendoneerder. Vanaf het moment dat zijn tutjes aan de deur hingen, dribbelde Olle zenuwachtig door het huis, en tegen de tijd dat-ie moest slapen had hij dusdanig de boel bij elkaar geschreeuwd, dat ik snel het zakje naar binnen heb genomen en de spenenfee heb toegeroepen in het ledige niks dat ze maar een ander keertje langs moest komen.
Op dit moment probeer ik het educatief aan te pakken door elke avond voor te lezen uit ‘Anna gooit haar tutjes weg’, wat een enig boekje is, maar niet het gewenste effect heeft. Steevast als Anna haar tutjes weggooit, pakt Olle de zijne stevig vast en smijt-ie agressief het boek in de hoek van de kamer. Dus. Ik denk dat het binnenkort tijd wordt voor de enige methode die me nog rest: cold turkey. Gewoon in één keer alle spenen wegflikkeren en drie dagen door de hel. Man, wat een heerlijkheid lijkt me dat, een spenenvrij huis voor het eerst in vijf jaar! |Ik droom daar zelfs van. En dan stomen we meteen door naar het potje, want daar is ook nog een boel werk aan de winkel. Wat zou dát geweldig zijn… Zucht.
Lees ook: Deze spenen zijn zó lelijk dat het misschien wel weer grappig wordt.
Nog meer lezen van Franke? Volg haar dan op Instagram
