Hoe je je baby kan gebruiken als sportattribuut (oftwel: babyfitness)

Martijn Adelmund (38) is getrouwd met Catalijn en vader van drie dochters. Vroeger was hij een gespierde God (al zegt hij het zelf). Toen er kinderen kwamen, werd sporten echter een heel stuk lastiger… 

In de Griekse oudheid was het onderdeel van de training van een gladiator om met een jong kalf op zijn nek rondjes te rennen. Naarmate het kalf groeide, werd de training zwaarder, tot hij uiteindelijk – zelf met het lichaam van een Griekse god – een volwassen koe met zich mee moest dragen.

Lees ook: Waarom in hemelsnaam drie kinderen? Martijn vraagt het zich af.

Ik moet daar altijd aan denken als ik één van mijn kinderen meezeul: “Niet klagen, dit is topsport…” Vlak voor Eva geboren werd, was ik sportief gezien op mijn hoogtepunt. De extra testosteron die het aanstaande vaderschap me bracht, zette ik om in prestaties. Zo trainde ik minimaal vier keer per week in twee verschillende budo-sportscholen. Catalijn zat ondertussen (in mijn bewoording van toen) “De hele dag tv te kijken”, in afwachting van de bevalling. Eigenlijk was ik een eikel.

Maar zoals alle eikels, werd ook ik gestraft. Want ik bleek een bevlogen vader en sporten met een baby, of kleine kinderen, is op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Oh, de eerste tijd gaat het nog wel. Die befaamde roze wolk geeft genoeg energie om ook naar de sportschool te gaan. Maar het is de tijd daarna… Als de slapeloze nachten beginnen op te tellen. Dan is het zwaar. Ik begon blessures te krijgen, spierpijn die niet weg ging, verrekte pezen, allerlei kleine tekenen dat mijn lichaam niet meer herstelde. Daarnaast werd het vinden van tijd simpelweg een probleem. Toen ik merkte dat ik zoveel stress voelde om overal op tijd te komen, en ook in de trainingen geen rust meer in mijn hoofd had, zocht ik naar een manier om thuis te trainen. En toen moest ik dus denken aan dat kalf op je nek.

Eerst werden het ‘hammer curls’ voor de biceps. Met een baby die ongeveer zo lang is als je onderarm is dat heel goed te doen. Je legt het hoofdje in je hand, en haar buikje tegen je onderarm. Onze kraamvrouw noemde dit ‘de krampjeshouding’. Eva vond het geweldig om zo heen en weer gewiegd te worden, en viel op die manier in slaap. Lastig was wel dat een baby als sportattribuut zich niet zomaar laat wegleggen als je klaar bent. Iedereen met een baby weet dat: je moet even wachten tot de diepe slaap intreedt. Gevolg voor mijn babyfitness-training: twee keer een tennisarm.

Volgende oefening. Als je op je rug gaat liggen, je knieën optrekt en je baby op je onderbenen legt zodat ze je aan kan kijken, lig je samen in de perfecte houding voor de ‘leg extension’. Je houdt dan de handjes van je kindje vast en beweegt je onderbenen op en neer. Een heerlijke oefening, tot het moment dat je baby gaat kwijlen en er koud en draderig slijm in je open mond druipt, of in je oog. Moet ik verder doorgaan?

Inmiddels is er “Fitdankbaby”, een nieuw fitnessconcept dat al in 8 landen enthousiast beoefend wordt. Er staan foto’s op de website van moeders die hun baby in de lucht lijken te gooien. Iedereen kijkt blij. Niemand heeft er slijmdraden in zijn gezicht, of een mitella vanwege tennisarm. Ik denk dat ik destijds beter professionele hulp had kunnen zoeken.

Lees ook: Vaders hebben ook weleens last van hun hormonen.