Van fijne avond naar fiasco: hoe je baby je avond in no-time om kan gooien
Ariane (39) is moeder van Noud en woont samen met Maarten in het bourgondische Den Bosch. Ze weet als geen ander wat het inhoudt: het ontbreken van de zogenaamde roze wolk waar íedereen op zou moeten zitten nadat je moeder bent geworden. Voor Me to We schrijft ze over haar gezinsleven.
Het is vrijdagavond en het was een bewogen week. We zitten middenin een verbouwing, op werk is het extra druk zo vlak voor de zomer, ik ben ongesteld (hallo hormonen) en onze kleine man heeft ook niet bepaald zijn beste week achter de rug. Sprong? Slaapregressie? Tandjes? Wie zal het zeggen. Het was in ieder geval hard werken om hem in slaap te krijgen en een hoop gejengel gedurende de dag. Vanavond ben ik alleen thuis en ik kijk stiekem uit naar de stilte die er dan ontstaat. Moeders zijn denk ik de enige die de het begrip van 24/7 aanstaan écht kennen. Vanavond dus heerlijk even niets…
Andere plannen
De kleine man ligt inmiddels op bed en ik heb mezelf net in de tuinstoel geïnstalleerd met een glas wijn en een boek. Dat laatste is overigens meer voor de sier, want ik zit eigenlijk maar wat schaapachtig voor me uit de tuin in te staren als ik ineens een vreselijk gegil hoor door de babyfoon. Verschrikt race ik naar boven, waar ik mijn zoontje enigszins verdwaasd en rechtop zittend in zijn bed aantref. Als ik door zijn haartjes strijk om hem te troosten, voelt het nat.
Ik klik het licht aan en op dat moment begint hij te huilen en strekt hij zijn armpjes naar me uit. Alsof hij wil zeggen: haal me hier weg. Het is echt pas op dat moment dat ik zie waar hij zo overstuur van is: zijn hele bed ligt onder de kots. En dan bedoel ik echt zijn he-le bed. Lakens, deken, knuffels, alles. En hijzelf dus ook. Damn. Waar moet ik beginnen?
Het bed moet afgehaald worden en alles moet in de was. Hijzelf moet onder de douche, want zijn haar plakt gewoon aan zijn gezicht. Intussen heeft mijn kind een mega dikke knuffel nodig. Of eigenlijk wel tien. Zonder er al teveel bij na te denken til ik hem uit zijn bedje en druk ik hem dicht tegen me aan. De zure lucht is niet om te harden, maar op de een of andere manier lukt het me om daar even niet mee bezig te zijn.
Intussen heeft mijn kind een mega dikke knuffel nodig. Of eigenlijk wel tien
Ik sta alweer volledig in standje praktisch. Ik loop naar de badkamer en zet Noud in ons bad onder de douche. Intussen stuur ik mijn vriend een bericht om hem in te lichten over de situatie thuis. Hij is in de stad en kan gelukkig even naar huis komen om te helpen. Als hij de badkamer binnenkomt begint Noud helemaal te stralen. Ik blijf dat bijzonder vinden: hoeveel pijn hij ook heeft of hoe vertieft hij zich ook voelt, iedereen wordt altijd begroet met een stralende lach.
Volgende ronde
Ik hijs hem in een nieuwe romper en net als ik een schoon pyjamaatje aan wil doen, zie ik paniek in zijn ogen. Intuïtief zet ik Noud rechtop en ja hoor: weer een hele golf. Weer volledig over hem heen. Top. We beginnen de hele riedel weer van voor af aan. Gelukkig is zijn haar dit keer schoon gebleven, en besluiten we om het campingbedje, wat ik serieus net een week ervoor heb opgehaald, op te zetten (lang leve Marktplaats) en dat te gebruiken als bed voor de nacht. Mocht het nog een keer fout gaan dan is dat een stuk makkelijker schoon te maken dan zijn eigen bedje met matras. Maar na twee keer zoveel gespuugd te hebben zal het wel klaar zijn toch?
Niet dus. Die nacht en de dagen daarop waren werkelijk een aaneenschakeling van spuug opruimen, lakens uitspoelen, voor Noud zorgen, luiers verschonen en wasjes draaien. En het erge is, ook wij werden door dit fantastische virus getackeld. Lagen we dan met zijn drieën een partij ziek te zijn. Of eigenlijk met zijn vieren want de hond deed ook nog vrolijk mee.
Voelde de een zich weer wat beter, ging de ander weer onderuit. En dat een heel weekend lang. Echt niet te doen. En het erge is: de tijd waar je voorheen een dag of twee onder de wol kon kruipen om even goed uit te zieken is echt wel voorbij. Met een kind bestaat dat gewoon niet. Jammer dat je zelf 10 minuten geleden nog boven de wc hing, maar raap jezelf maar weer bij elkaar, want die luier moet toch verschoond worden en die fles toch echt gemaakt.
Het was in ieder geval een hele nieuwe invulling van mijn vrijdagavond en de rest van mijn weekend. Zéker een die ik niet snel zal vergeten, hoewel ik toch liever voor een ander soort memorabele weekenden ga…
Ariane (39) is moeder van Noud en woont samen met Maarten in het bourgondische ‘s-Hertogenbosch. Ze weet als geen ander wat het inhoudt: het ontbreken van de zogenaamde roze wolk waar íedereen op zou moeten zitten nadat je moeder bent geworden. Met haar bedrijf Hashtag Momlife helpt ze nieuwe moeders zich door de jungle van het ouderschap te navigeren, met als uitkomst: een happy en gebalanceerd leven als kersverse mama. Voor Me to We schrijft ze over haar eigen ervaringen als nieuwe moeder en het gezinsleven.
