Hoe ik me intens schaamde bij het kerstbuffet op de BSO

De laatste loodjes voor kerst, we hebben het er allemaal zwaar mee. Dus soms is het helemaal niet erg om je een handje te laten helpen. 

De dag liep al niet lekker. Te veel werk, ruzie met een collega. Het is bijna kerst en de nek zit vast. Gespannen ren ik om 17:57 de BSO binnen. David komt vrolijk aanlopen: “Mama, mama, ik heb je opgeschreven voor het kerstdiner. Je mag gevulde eieren maken!” De vaste nek begint migraineachtige pijnscheuten uit te stralen. “Gevulde eieren!”, gil ik. “Weet je hoe ingewikkeld dat is!” Alleen al van de gedachte aan het pellen van 30 eieren – eiwit blijft aan schil plakken – krijg ik hartkloppingen. “Dat doe ik niet hoor! Geen denken aan!” Driftig loop ik naar de intekenlijst, kras het in ontroerende hanenpoten geschreven ‘gevulde eieren’ door en vervang het voor ‘komkommer’. De opgetrokken wenkbrauw van de BSO-juf brandt in mijn rug.

’s Avonds bestel ik kerstboodschappen. Met een rotgevoel. Hoe kon ik zo stom op David reageren? Aan de andere kant: alsnog gevulde eieren maken, dat is vragen om een burn-out. Scrollend door de griezelige kersttoetjes, besluit ik iets meer te doen dan alleen komkommer. Er kan best een tomaatje bij. Of een blokje kaas.

En dan, op zoek naar ingrediënten voor een rudimentair spiesje, zie ik ze: kant en klaar gevulde eieren. Acht stuks 3,99. Lang nadenken is niet nodig. Snel vul ik mijn boodschappenmandje.

Voor het kerstdiner breng ik het eten naar de klas. Als David de schaal met strak gevulde eieren ziet, begint hij te stralen: “Mama, wow, wat mooi”! Trots zet hij de eieren bij de rest van het buffet. Wat is het toch prachtig om je kind zo blij te maken. Ik voel me intens gelukkig. Helaas wordt dat gevoel later overschaduwd door schaamte – maar ook een diep respect – wanneer ik in de klas van dochter Eva op het buffet een grote schaal zie met haastig gepelde, rommelig gevulde en liefdevol gegarneerde eieren.

Lees ook: 6 survivaltips voor een vredige kerst