Hoe ik het bijna met de buurjongen (17) had gedaan
Buurjongens, zeker als ze nog jong en wild zijn, kunnen gevaarlijk zijn voor moeders met kleine kinderen, ontdekte Franke laatst. Ze had bijna buurjongen M., tevens de oppas van haar kinderen, op haar lichaam gehad. Dit is hoe het zover heeft kunnen komen.
Buurjongen M. is jong, knap, lief en grappig. Puk en Olle zijn dol op hem. Dus was het niet zo gek om buurjongen M. af en toe te laten oppassen. De buurjongen tekent met ze, kijkt filmpjes, eet chippies, blijft bij hun bed zitten tot ze in slaap vallen. Buurjongen M is, met andere woorden, Goud. Alleen: pasgeleden vond er dus wel iets plaats met buurjongen M… En ik ben maar wát blij dat ik net op tijd heb kunnen voorkomen dat ik de rest van mijn leven met de gebakken peren zit. Het zit dus zo.
LEES OOK: Waarom Femke altijd bang is dat de oppas met haar man gaat zoenen.
Al sinds de geboorte van Puk wil ik een tattoo om mijn moederschap een plek op mijn lichaam te geven. Dat vind ik mooi. Tattoos zijn ideaal om de overgangsrite van de ene levensfase na de andere te markeren, dus die mom tattoo wilde ik heel graag hebben. Mijn vorige tattoo markeerde mijn volwassenheid, en het moederschap was zo’n nieuw mooi moment. Maar ja. Wat? Ik keek naar de plaatjes die Renske zo mooi bij elkaar had gezocht. Maar een olifant zag ik niet zitten, sterrenbeelden ook niet en, nou ja, ik kwam er dus niet helemaal uit. Moest het een symbool voor het moederschap worden? Initialen van de kinderen? Zo’n ouderwets hart met vlaggen erdoor? Twijfel, twijfel. Opeens wist ik het: ik wilde tekeningen van mijn kinderen op mijn arm. Hoe cool?!?! Alleen moest ik dan nog wel even wachten, want Puk kon tekenen, maar Olle nog niet.
Guitig poppetje
Inmiddels was Olle bijna 4. En daar, tussen de paperassen, ontdekte ik opeens een tekening van Olle die werkelijk waar de BOM was. Nee, maar echt: de BOM. Van een schoonheid dat ik erin bleef. Een guitig poppetje met haar. Zó leuk! Ik vroeg aan Puk of Olle die had getekend en ze zei ja. Ik was in de gloria. Mijn zoon kon tekenen en zulke briljante poppetjes al en hij was een tekenwonder en wat dies meer zij en ik vond het hemels. Ik zocht de tekeningen die ik van Puk had bewaard erbij, een vlinder en het woord LOVE, en maakte een prachtige compositie die ik vervolgens op de ijskast hing. Meteen plaatste ik een oproep op FB: ‘Wie weet een goede tattoo artist?’ Want als je één keer in de 20 jaar een tattoo plaatst, mag die wel van kwaliteit zijn, zeg maar, en hij moet de tand des tijds (lees: slap vel) kunnen doorstaan, dus ik wilde wel de crème de la crème onder de tatoeëerders. Een naam was snel gevonden: Joey moest het worden. Zijn wachtlijst is maanden lang, dus dat moest wel betekenen dat-ie tot de top behoorde.
M op mijn lijf
Nadat ik een datum met Joey had geprikt, eind november ben ik de eerste, vertelde ik opgewonden aan manlief dat het eindelijk, na al die jaren, ging gebeuren. Ik pakte nog even gelukzalig, na het eten maar voor het toetje, mijn compositie erbij. En toen, toen gebeurde het. Puk: “Dat poppetje heeft Olle niet getekend, maar M.” Verbluft keek ik haar aan. “Maar je zei toch de vorige keer dat Olle?!” Ze haalde haar schouders op, schoof van haar stoel en ging met de lego zitten spelen. Ik keek manlief aan en liet de impact van deze mededeling op me neerdalen. Van M?!? Had ik nou bijna een tekening van de oppas op mijn arm laten zetten? WTF?! Wat als ik naar de eerste de beste tattoo artist was gegaan, dan had ik dus M al op mijn lijf gehad??! Ik geloofde het gewoon niet en snelde naar het huis van M., waar ik eerst het verhaal aan M’s moeder uit de doeken deed, die er zo ongeveer in blééf, om vervolgens bij M. zelf verhaal te halen.
Ik: “M, heb jij dit getekend?”
M: “Ik kan absoluut niet tekenen, laat maar even zien. Oh ja, ja dat ziet er wel uit als een poppetje van mij, ja.”
Het is toch niet te geloven, dit?
