Hoe het eind van het schooljaar mij bijna de kop kost
Ouders, het is bijna zover, de laatste loodjes zijn in zicht. Nog even en het is zomervakantie. En daar is menig ouder hard aan toe, want die laatste weken, die zijn geen kattenpis.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben kapot. Gesloopt. Maar echt dus. Ik lig namelijk al twee weken plat met gordelroos. Voor degenen die niet weten wat dat is: dat is de hel. De hel met 40 graden koorts en een lijf vol ranzige, etterende blaren. Niet kunnen lopen van de pijn, ‘s nachts jankend van ellende op de grond liggen. Een halve apotheek aan pijnstillers moeten wegslikken om het een beetje draaglijk te maken. Hoe dat komt? “Tja, stress. Verminderde weerstand” aldus de huisarts. “Beetje teveel geweest zeker?” Beetje teveel. Ja. Zeg dat. Beetje erg veel wel. Want die laatste maand van schooljaar, dat is niet voor mietjes. Die laatste maand, die is fucking hardcore voor ouders. Ik ben namelijk niet de enige die er bijna aan onderdoor gaat. Geveld wordt door de juni-stress.
Lees ook: De slangenkuil die schoolplein heet.
Juni-stress inderdaad. Dat is een ding. Stond laatst nog in de krant. Wanneer het einde van het schooljaar nadert, begint voor ouders het Grote Bikkelen. Dan moet er namelijk opeens van alles. De kinderen hebben sportdag, juf Truusje en juf Anneke kondigen opeens aan volgend jaar naar een andere school te gaan en moeten dus een afscheidsknutsel, de school zoekt poetsouders, er moeten hartige taarten gebakken worden voor het zomerfeest, er zijn 10-minutengesprekken, de kleuters hebben nog een uitje naar het speelbos waar ouders met auto’s voor nodig zijn en er is nog een informatie/ wenmiddag voor de nieuwe klas waar Teuntje en Fleurtje volgend jaar in komen te zitten. En ondertussen gaat het de rest van het leven, met werk, huishouden, sportclubjes, speelafspraakjes, familieverplichtingen en wat al niet meer ook gewoon door. Menig ouder loopt dan ook op zijn tandvlees. Want allemachtig, je zou van minder nog burn-out raken.
Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die meteen beginnen te roepen: wat een onzin, ouders van tegenwoordig zijn een stelletje mietjes, hoe moeilijk kan het zijn? Maar sorry, echt gewoon best wel moeilijk dus. Het artikel in het NRC, ik herken het volledig. En alle ouders om mij heen ook. We zijn allemaal moe en weten van voren zo ongeveer niet meer dat we van achteren nog leven. Onze agenda’s staan vol met rode uitroeptekens. Niet vergeten die knutsel te maken! Niet vergeten een grote tas mee te geven voor het speelgoed dat ik heb beloofd te zullen desinfecteren! Niet vergeten vrij nemen voor het kleuteruitje! Het duizelt in mijn hoofd en die 24 uur in een dag, dat is gewoon te weinig. Vooral bij de werkende ouders slaat de stoom inmiddels waarlijk uit hun oren, want het is allemaal bijna onmogelijk te combineren. Maar het moet, want het gaat wel om je kind. En die gun je dat uitje naar het speelbos en naar het zomerfeest kunnen gaan met een mand cupcakes die het samen met mama heeft gebakken. Ja, je weet dat er mensen nodig zijn om limonade te tappen op de sportdag en dat je kind het superleuk zou vinden als jij scheidsrechter bent bij het zaklopen. En ja, je wilt echt graag bijdragen, en je snapt heus wel dat de lokalen en het speelgoed gepoetst moeten worden. Het is heus niet dat je niet wilt, Maar echt jongens, hóe dan?
Ik heb twee kinderen op twee verschillende scholen. Een baby thuis. En een fulltime baan. Mijn spreekwoordelijke emmer is eigenlijk al wel vol. Als ik daar de cupcakes en de sportdag en de juffendag en de poetsmiddag en de feestelijke voorleesmiddag en de thema-afsluitingsmiddag en de oriëntatiemiddag en de éxtra feestelijke laatste maandvieringsmiddag en al die andere eindeschooljaarsmiddagen nog bij probeer te gieten, dan loopt die emmer over. En krijg ik blijkbaar koorts en pulserende bulten op mijn lijf. Nou zal ik niet beweren dat iedere ouder spontaan gordelroos krijgt tijdens de eindsprint naar de finish en mijn sowieso al wankele gezondheid zal er absoluut ook mee te maken hebben (of ik ben gewoon echt een mietje, dat kan natuurlijk ook), maar als ik kijk naar mijn collega-ouders, dan moet deze heksenketel ook voor hen niet veel langer duren. Want als we niet oppassen zitten we straks de hele zomer collectief met een burn-out op de bank. En dat kan niet, want we moeten met z’n allen nog met de sleurhut over de périphérique richting Zuid-Frankrijk met de kinderen op de achterbank en, nou ja, we weten allemaal dat daar wel wat reserves voor nodig zijn.
Voor ik iedereen weer over me heen krijg: ja, ik weet dat de juffen en de meesters het ook druk hebben. Dat zij net zo goed dat zomerfeest moeten organiseren en Baloe de logeerbeer in de Biotex moeten zetten. En dat allemaal na een zwaar jaar lesgeven en terwijl ze zelf de boel thuis ook gewoon moeten runnen. Maar dat is dus mijn punt: iederéén heeft het te druk. Dus moeten we dan niet concluderen dat het misschien gewoon wel een cupcake-je minder kan? Of moet eigenlijk? Of dat het misschien een ideetje is om niet alles in één maand te proppen? Een sportdag is ook best leuk in april bijvoorbeeld. En dat zomerfeest, ja weet je, voor mij hoeft dat eigenlijk gewoon niet. Ik bouw mijn eigen zomerfeestje wel. Thuis, in mijn eigen tuin. En lieve juffen en meesters, lieve ouders, dan zien we elkaar na de vakantie gewoon, lekker uitgerust, weer op school.
Jongens, het is bijna zomervakantie, nog even doorzetten en dan hebben we het weer gehaald. Ik zou zeggen, geniet van die zes weken en laten we met z’n allen afspreken dat we ‘t volgend jaar een beetje anders aanpakken. Want mijn kinderen zitten nog wel even op de basisschool en als ik dit nog jarenlang moet doen, weet ik niet of ik die middelbare straks wel haal. Ik geloof niet dat je dan nog cupcakes hoeft te maken, maar dan bakken je kinderen stiekem hun eigen spacecake en hebben ze hulpouders met auto’s nodig om de comazuipende brugpiepers van het klassenfeest naar de EHBO te rijden. En ik vrees dat we daar tegen die tijd al onze energie voor nodig hebben, dus het lijkt me zaak dat we nu nog even rustig aan doen.
Lees ook: Wat er allemaal wel/niet gebeurd als je kind eindelijk naar school gaat.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
