Het taboe op flesvoeding

Deze week in de lezersrubriek: Ineke Stolk

Ineke weet nu al dat ze geen borstvoeding gaat geven, maar in haar omgeving wordt daar niet altijd even goed op gereageerd… Blijkbaar is de fles nog steeds een enorm taboe.

Wat was ik blij toen ik het streepje in een plusje zag veranderen zo’n acht maanden geleden! Mijn (onze) kinderwens zou vervuld gaan worden! Een baby! Hoera! Als je dan langzaam mensen begint te vertellen dat je zwanger bent, komen ook de vragen: “Heb je al een naam?” “Willen jullie weten wat het wordt?” en “Ga je borstvoeding geven?”

In het begin antwoordde ik steevast: “Natuurlijk ga ik borstvoeding geven. Voor mijn kind alleen het allerbeste!” Dat ik al een beetje ongemakkelijk word van het idee dat er een kind, ook al is het mijn eigen, aan mijn tepel zou gaan sabbelen, dat schoof ik naar achteren. Als ik wat meer aan het idee van de zwangerschap en een baby op komst gewend was, dan zou dat wel goed komen.

Eehh.. Niet dus. De uitgerekende datum nadert en hoe dichterbij de geboorte komt, hoe meer ik naar adem moet happen bij het idee van borstvoeding. Het idee alleen al dat mijn borsten ieder moment kunnen gaan lekken. Of de borstontstekingen en tepelkloven waar ik wel uitgebreid over ben geïnformeerd bij de verloskundige. Om nog maar te zwijgen van mijn ergernis over vrouwen die dolenthousiast kirren dat je “altijd wat bij de hand hebt”en “dat het zo lekker intiem is met je kindje.” Nee, mijn borsten zijn niet gemaakt om als melkfabriek te dienen. Ik associeer mijn borsten ook gewoon met vrouwelijkheid en seks. En ik kan helemaal niets bedenken dat ik sexy vind aan borstvoeding.

In mijn directe omgeving werd gelukkig heel goed gereageerd. Mijn man zei: “Het is jouw lichaam en als het niet goed voelt dan krijgt de baby gewoon de fles.” Mijn moeder zei op de vraag of ik een slechte moeder zou worden als ik bij voorbaat al geen borstvoeding wil geven: “Je bent pas een slechte moeder als je compleet voorbij gaat aan je eigen gevoel.” Zelfs mijn schoonmoeder staat helemaal achter mijn keuze voor de fles.

De verloskundige daarentegen was helaas nog net professioneel genoeg om haar oordeel in te slikken, maar haar gezicht sprak boekdelen. Ik kreeg een flyertje in mijn hand gedrukt over ‘kunstvoeding,’ waarin alleen maar staat dat het toch echt beter is alsnog borstvoeding te geven, en daarmee was de kous af. Geen informatie over wat voor flesjes ik het best kan kopen, of er verschil zit tussen de verschillende merken melkpoeder, laat staan dat ze even de moeite nam om me te vragen hoe ik me hierover voel. Want daar had ik het best even over willen hebben. Ik was graag even gerustgesteld door een professional. Had graag van haar en haar collega’s gehoord dat ik heus een goede moeder zal worden, dat er legio kinderen gezond groot zijn geworden zonder een druppel moedermelk, ikzelf bijvoorbeeld. Maar blijkbaar is de fles nog steeds een enorm taboe en dat vind ik jammer. Ik zal toch niet de enige zijn haar lichaam weer voor zichzelf en haar man heeft bedacht na negen maanden zwangerschap?

Elke donderdag laten we andere ouders-met-een-leven aan het woord in onze lezersrubriek. Heb jij ook een leuk stukje/lijstje/column/tekening/infographic over die helse vakanties met chagrijnige pubers, mislukte babyshowers, dictatoriale kleuters en/of hysterische schoonmoeders? Mail ons op schrijven@me-to-we.nl !

Beeld: ThinkStock