Het kind van een ander corrigeren, doe jij dat?
Opvoeden is een heel persoonlijke zaak. Iedere ouder doet het anders, want ieder kind is anders. Daarom kun je je beter niet met andermans opvoeding bemoeien. Maar wat als je last hebt van iemands kind? Moet je dan toch niet ingrijpen? Vala weet het niet.
Onlangs waren wij bij de geitenboerderij. De nazomerzon scheen, Mario en ik zaten met een kopje koffie op een bankje en de kinderen leefden zich uit op de speeltoestellen in de hooischuur. Het was een vreedzaam tafereel. Totdat er een jongetje ten tonele verscheen, die de zondagse harmonie resoluut om zeep hielp. Grijnzend begon hij armen vol hooi op de glijbaan te gooien, waardoor er weinig meer te glijen viel. Toen het rijtje kinderen bovenaan de glijbaan verontwaardigd begon te roepen dat-ie op moest houden, stapte het jongetje zonder scrupules zelf de glijbaan op en blokkeerde de hele boel nog verder. Gewoon, omdat het kon. Uit was het met de pret.
LEES OOK: 10 Momenten waarop je je afvraagt of je kind wel van jou is.
In dubio
Ik zat erbij, keek ernaar en was in dubio. Wat doe je op zo’n moment? Was het mijn zoon geweest, die daar de boel stond te verstieren, dan had ik geen moment geaarzeld: bij dergelijk gedrag grijp ik mijn kroost in de spreekwoordelijke kladden en kunnen ze ergens in een hoekje hun zonden gaan zitten overdenken. Spelen doen we leuk en met z’n allen en als ze daar niet toe in staat zijn grijp ik in. Maar dat is mijn manier en niet noodzakelijkerwijs die van een ander. En duidelijk niet die van de ouders van dat jongetje op die bewuste zondagmiddag. Het kind werd namelijk niet gecorrigeerd en dus droop de kluwen huilende kinderen al snel af en had de oproerkraaier de hooischuur en de glijbaan voor zichzelf alleen. En vroeg ik mij af: had ik dat joch niet bij zijn lurven moeten grijpen?
Je weet niet wat er speelt
Wat doe je, als het kind van een ander zich misdraagt? Grijp je in, of laat je het gaan? Ik vind het lastig. In principe wil ik me zo weinig mogelijk bemoeien met de ouderschapsstrategie van een ander, omdat de wegen van elk gezin voor buitenstaanders ondoorgrondelijk zijn. Je weet het hoe en waarom van bepaalde keuzes niet en wie weet zit daar een goede reden achter. Ik spreek uit ervaring, want ik heb ook een zoon die zich soms moeilijk, anders, of gewoon irritant, gedraagt. Dat komt door zijn autisme en dat vereist soms een wat andere aanpak dan bij een ‘normaal’ kind. Misschien kijken andere ouders daarom soms ook wel raar naar ons, of begrijpen ze bepaalde dingen niet. En ik weet hoe naar en ongemakkelijk dat voelt. Daarom wil ik niet te snel oordelen, want wie weet wat er speelt achter deuren die voor mij gesloten blijven? Dus wie ben ik dan om andermans kind van pedagogisch repliek te dienen?
Niet eerlijk
Maar wat leer je je eigen kinderen als je iemand weg laat komen met gedrag dat eigenlijk ongeoorloofd is? Als je hen daarvoor zou straffen, maar het wel toestaat dat zij er zelf het slachtoffer van worden? Mijn zoon weet heel goed dat hij in de speeltuin niet mag klieren. Dat hij niet op glijbanen mag klimmen, of er rotzooi op mag gooien. Hij weet dat ik dan boos word. Hoe oneerlijk moet het voor hem voelen als hij dan vervolgens ziet dat een ander daar wel gewoon mee weg komt? Dat zijn moeder het ziet gebeuren, maar slechts haar schouders ophaalt? Om maar in kindertermen te spreken, dat is toch niet eerlijk? Toch voel ik me bezwaard om de scepter te zwaaien over een kind dat niet van mij is. Dus worden mijn kinderen vaak gedwongen te capituleren in de Slag om de Glijbaan, of welke andere kinderoorlog er ook maar woedt. Thuis wil ik best de generaal uithangen, maar in speeltuinen of op kinderboerderijen blijf ik toch liever binnen de gelederen.
Toch hoop ik dat andere ouders mijn kinderen erop aanspreken, als ze zich zo gedragen als de glijbaan-saboteur. Iedere ouder mist weleens iets en ik zou niet willen dat mijn kroost te boek komt te staan als de horror van de speeltuin. Dat is voor de andere kinderen niet leuk, maar voor henzelf ook niet. Uiteindelijk is iedereen dan gebaat bij een beetje ouderlijke interventie. Ook als die komt van een paar vreemde ogen. Die dwingen tenslotte altijd wel. De volgende keer dat er weer gevochten wordt tussen de geitjes grijp ik dus toch maar in. Want ik heb liever dat niet mijn kinderen, maar ik zélf de schrik van de speeltuin ben.
Hé psssstt… Wij hebben trouwens en geweldige Sint-tip voor je (schoon)moeder!
LEES OOK: Waarom je je geen zorgen hoeft te maken over je temperamentvolle kind.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
