Het gras van de buren (of 5 redenen om nú naar het buitenland te verhuizen!)

Als het over opvoeden gaat, lijkt het gras van de buren wel altijd groener. Onze pedagoge Krista Okma somt vijf redenen voor jonge ouders op om mórgen nog naar het buitenland te verhuizen.

1. In Zweden krijg je forever ouderschapsverlof. Hoef je niet na zestien weken alweer afscheid te nemen van ‘planeet mama’ en te landen in een of andere teamvergadering (waar hébben die mensen het over?!). Je mag maar liefst zestien máánden thuis blijven, en onbetaald zelfs tot aan drie jaar! Eerlijk te verdelen over mama’s en papa’s. De Amerikaanse vrienden van een Zweedse blogger vroegen zich af waarom ‘er toch zoveel Gay Nannies in Zweden rondliepen?’ Ahum, dat zijn de papa’s dus!

2. In Spanje slaan ze al dat ‘op tijd naar bed brengen gedoe’ gewoon iedere avond over. Niks geen drama’s rond bedtijd, uitsteltactieken, omslachtige bedrituelen, dertig keer weer terugleggen en dan uiteindelijk toch maar tussen jullie in laten slapen. Ze laten ze gewoon rustig tot een uurtje of tien ronddartelen, of zoveel eerder als ze zelf omvallen van de slaap. Tot het moment waarop ze je smeken of ze als-je-blieft naar bed mógen.

3. In Vietnam zijn kinderen al met negen maanden uit de luiers. Hoe ze dat in vredesnaam voor elkaar krijgen? Door op een fluitje te blazen zodra de baby plast, waardoor het fluitje en plassen bij elkaar gaan horen en voila: de baby uiteindelijk alleen nog plast als hij het fluitje hoort. Die aanpak bespaart de Vietnamese ouders al snel zo’n driehonderd pakken luiers en minstens driehonderd bakken met energie. Maar ja, wij moeten met drie maanden alweer aan het werk(zie punt 1) en krijg die Nederlandse kinderdagverblijfleidsters maar eens zover dat ze twaalf kinders met fluitjes achterna gaan lopen…

4. Tja en dan Frankrijk Altijd weer die Franse kinderen die wél aan tafel blijven zitten, niet met eten gooien en het zelfs nog allemaal opeten, van foie gras en kikkerbilletjes tot aan stinkkaas. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Door ze te leren wachten… (en gedrein te negeren). Wel ’s ochtends al die overheerlijke chocoladetaart te bakken, maar daar pas om vier uur ’s middags, bij de goûter, van te mogen proeven. Maar ook daarvoor al: door baby’s even te laten huilen met als bijkomend resultaat (minor detail) dat ze met drie of vier maanden al doorslapen. O ja, en in het weekend? Wachten ze keurig netjes tot de slaapkamerdeur van paps en mams open gaat, alvorens hun entree te maken. Zucht.

5. In Denemarken kun je ongegeneerd shoppen zonder je kind. Die laat je namelijk gewoon buiten, voor de winkel, op straat staan. Niemand die de kinderbescherming belt, want het is daar doodnormaal. Niets op zoek naar dat ene pashok waar je buggy mee naar binnen kan. Of niet, waardoor je toch maar héél even het gordijn dicht doet, je als een gek omkleedt en met net je BH en onderbroek weer afgedekt snel weer naar buiten stapt om je babytje te sussen. ‘Hier is mama alweer hoor, niets aan de hand…’

Maar je kunt natuurlijk ook gewoon hier blijven, want uiteindelijk zijn de kinderen in Nederland het gelukkigst. Onder andere omdat ouders hier beter naar kinderen luisteren, bijvoorbeeld tijdens het ontbijt en het avondeten. En kinderen aangeven dat zij het gevoel hebben echt bij hun ouders terecht te kunnen. Dat begint waarschijnlijk al wanneer ze als babytje moeten huilen en gesust worden, mee ‘mogen’ de winkel in, met een bedritueel en een verhaaltje voor het slapen gaan, ’s ochtends knuffelen in het grote bed van papa en mama en bij hun eten mogen laten staan wanneer ze iets toch écht niet lusten. Tja, dat is hard werken voor ons, maar gelukkige kinderen: wie ter wereld wil dat nou niet?

Lees ook: Ouders, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg (want daarom zijn onze kinderen zo gelukkig).

Krista Okma is al ruim vijftien jaar pedagoog en ontwikkelingspsycholoog, moeder van drie kinderen (8, 7 en 4 jaar) en auteur van diverse opvoedboeken. Haar meest recente boek is Minipubers! – een survivalgids voor ouders van kinderen van 6-12 jaar. www.kristaokma.nl.