Help! Wanneer gaat mijn kind nou eens lopen?
Daniëlle vindt het weleens tijd worden dat haar dochter gaat lopen. Want zo’n steeds zwaarder wordende dreumes meezeulen, is ook niet alles. Maar jammer genoeg voor Daniëlle komt haar dochter tot op heden niet verder dan een vaag soort geslof.
LEES OOK: Help, mijn kind gaat lopen! (Want: waarop dan?)
“Mijn dochter is 19 maanden en ze loopt nog niet. Met Kerstmis loopt ze vast, dacht ik hoopvol tijdens haar eerste verjaardag in augustus. Toen ze op 25 december nog kroop, riep ik heel hard: ze loopt vast met Carnaval. Maar nee, begin februari huppelde ik achter een rood-geel-groen versierde kinderwagen aan. En dus schoof ik de ‘hoop voor loop’ zes weken vooruit richting Pasen. In de tussentijd bleef ik oefenen. Want lopen aan de hand van mij of mijn man, dat vindt ze fantastisch. Dat ik daardoor genoodzaakt ben de fysio te bezoeken vanwege een kromme rug, schuiven we maar even terzijde.
En toen zag ik het op eens: ze sloft. Waarom heb ik dat niet eerder gemerkt? Waarom heeft de verkoopster mij deze schoenen verkocht als ze erop sloft? Is dit merk wel goed? Heeft de verkoopster er wel verstand van? En zijn haar voeten wel normaal? Ze zijn breed, hè? Ja, ze zien er niet normaal uit. Plat ook. Oh god. Platvoet en haar vriendjes. Ze gaan haar later Platvoet noemen.
Het werd langzaam zwart voor mijn ogen.
Ik appte vriendin R. voor hulp. Ze wist een goede zaak met kundig personeel. ‘Specialist op het gebied van voetverantwoorde pasvormschoenen voor jong en oud’ viel er te lezen op de website. Dat klonk goed. Betrouwbaar. Saai ook. Maar dat laatste maakt niet uit, ik wil juist dat een saai, betrouwbaar iemand naar Platvoet kijkt in plaats van de hippe, kauwgom kauwende verkoopster met pastelblauw geverfd haar en cropped top. En dus toog ik met dochterlief naar deze ietwat ouderwets ogende schoenenspeciaalzaak en legde mijn probleem voor.
Meneer de voetenspecialist bekeek de voeten van dochter. “Niets mis mee,” was zijn conclusie. “Er zijn een heleboel redenen te noemen waarom een kind wel of niet gaat lopen. Voor een deel is het genetisch bepaald. Met hoeveel maanden liep u?” Ik denk na. ‘Als ik mijn ouders moet geloven was ik anderhalf en mijn man liep rond zijn eerste levensjaar.’ Mistroostig keek ik meneer de voetenspecialist aan. “Maakt u zich geen zorgen, ze gaat echt lopen, ze heeft alleen wat meer tijd nodig. Sommige kinderen lopen pas met twee jaar.” Ik lachte hard. “Ik ga er vanuit dat ze tegen die tijd toch een halve marathon rent,” grapte ik.
Meneer de voetenspecialist verkocht me geen nieuwe schoenen. Op blote voeten lopen, de hele dag, was zijn advies. Dat is het beste voor de ontwikkeling van de voet. Ik mag pas terugkomen als ze een maand zelfstandig, stevige passen kan zetten.
Bij thuiskomt belde ik vol enthousiasme mijn moeder om haar het hele blote-voeten-verhaal uit de doeken te doen. “Mam, ik liep toch met anderhalf hè?” vroeg ik. “Ja kind, en je broers ook.” “Meneer de voetenspecialist vertelde dat het genetisch bepaald is wanneer je kind gaat lopen. Sommige kinderen lopen pas met 2. Daar moest ik toch kostelijk om lachen!”
*stilte*
“Mam, ben je er nog?” “Ja ja, ik ben er nog. Euhm… Ik liep ook pas met 2 jaar.” “Serieus mam?!”
Het wordt opnieuw zwart voor mijn ogen. Dat betekent dus nog een half jaar met een steeds zwaarder wordende dreumes op mijn arm rondzeulen. Nog een half jaar frustratie. Nog een half jaar ‘kan ze nog steeds niet lopen?’ aanhoren van mensen die vinden dat ze zich met mijn dochter mogen bemoeien. Nee, dat trek ik niet. Uit met die schoenen. NU!
Tekst: Daniëlle Feron-Roebroek
LEES OOK: Waarom ik per ongeluk toch ging geloven in alternatieve geneeswijzen.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
