Help, mijn kinderen maken áltijd ruzie

Jip (39) wist dat broers en zussen weleens ruzie maken. Ze had zelf ook een broer en herinnert zich nog levendig hoe ze hem ooit een klap gaf omdat hij haar tekeningen had weggegooid. Maar wat haar eigen kinderen – Sam (12) en Nora (12) – dagelijks laten zien, is geen normale sibling-rivalry meer. Dit is volledige oorlogsvoering.

Van lief naar oorlog in drie seconden

Het ene moment zitten Sam en Nora gezellig naast elkaar een serie te kijken, het volgende moment vliegen de kussens door de kamer en schreeuwen ze alsof er iemand wordt vermoord.

“Ik hoor het van een afstand en denk: ze lossen het zelf wel op. Maar dan klinkt er ineens: ‘MAM! HIJ PAKT MIJN DINGEN!’ of ‘ZIJ IS ZÓ IRRITANT!’ en weet ik: het is weer zover.”

De ruzies gaan over álles:

• Wie de afstandsbediening krijgt.
• Wie langer op de tablet mag.
• Wie de grootste pannenkoek had.
• Wie wie als eerste een arrogante blik gaf.

En het maakt niet uit hoe vaak Jip zegt: “Laat elkaar gewoon met rust.” Want dat is blijkbaar onmogelijk.

Alles geprobeerd, niets werkt

Jip heeft alle ouder-technieken al uit de kast getrokken:

• “Negeer het.” → Werkt niet, want vroeg of laat eindigt het in gegil en slaan.
• “Praat er samen over.” → Probeerde ze. Leek te helpen. Tot de volgende dag, toen Sam een opmerking maakte over Nora’s haar en het weer escaleerde.
• “Laat ze het zelf uitzoeken.” → Werkt alleen als je het oké vindt dat de woonkamer wordt omgebouwd tot vechtarena.
• “Beloon goed gedrag.” → Twee dagen ging het goed. Toen vond Sam dat Nora’s beloning onterecht was, en hadden ze er weer een reden bij om ruzie te maken.

Soms fantaseert Jip over het ver uit elkaar plaatsen van hun slaapkamers en het invoeren van een verbod op oogcontact.

Waarom maken broers en zussen zoveel ruzie?

Volgens experts (en moeders die het ook niet meer weten) is rivaliteit tussen broers en zussen volkomen normaal. Ze concurreren onbewust om aandacht, willen beiden gelijk krijgen en weten precies hoe ze elkaar op de kast moeten jagen.

Maar waarom zo intens?

• Ze zitten in dezelfde levensfase. Puberteit + hormonen + een broer of zus die álles beter weet = pure chaos.
• Ze delen te veel. Huis, ouders, spullen, zelfs een familienaam. Dat is voor niemand gezond.
• Ze weten elkaars zwakke plekken. En gebruiken die zonder genade.

Jip weet dit allemaal, maar op een dag wil ze gewoon haar koffie drinken zonder te hoeven bemiddelen in een gevecht over wie als eerste de douche mag.

De (hopelijk) oplossing: regels en radicale negeer-tactieken

Jip heeft besloten het anders aan te pakken.

1. Nieuwe regel: “Los het zelf op of laat het gaan.”
   Wie naar haar komt klagen over de ander, krijgt als antwoord: “Wil je dat ik een ouderlijke beslissing maak, of los je het zelf op?” En als ze dan kiezen voor een beslissing, dan is die bindend. Geen gemekker meer achteraf.
2. Geen publiek? Geen ruzie.
   Jip heeft opgemerkt dat 90% van hun drama verdwijnt als er geen publiek is. Dus als ze beginnen, zegt ze simpelweg: “Doe dit ergens anders.” Gek genoeg is ruzie maken in een lege kamer ineens een stuk minder leuk.
3. Een gezamenlijke vijand creëren.
   Als er één ding is dat broers en zussen verbindt, is het een gezamenlijke vijand. Dus af en toe gooit Jip bewust wat olie op het vuur. “Jongens, jullie zijn beide irritant vandaag.” En ineens zitten ze als bondgenoten samen te klagen over haar.
4. Blijven herhalen dat ze uiteindelijk elkaar nodig hebben.
   Het klinkt misschien soft, maar Jip weet: ooit zullen ze elkaar waarderen. Misschien niet nu, misschien pas als ze volwassen zijn, maar op een dag kijken ze terug en beseffen ze dat ze hun beste jeugdherinneringen samen hebben gemaakt.

En tot die tijd? Ademen, tellen tot tien en hopen dat ze elkaar niet écht de hersens inslaan.

Conclusie: het hoort erbij, maar man… wat een hel soms

Jip weet dat ze niet de enige ouder is met ruziënde kinderen. En hoewel het soms voelt alsof ze een fulltime scheidsrechter is in een bizar familie-toernooi, houdt ze zich vast aan één gedachte:

Ooit lachen ze hier samen om.

Of in ieder geval: ooit zijn ze volwassen en kan ze haar huis inruilen voor een vredig vakantieoord zonder geschreeuw.