Help, mijn kind is een puber! Een moeder’s survivalgids voor de hormonale jungle

Laten we even eerlijk zijn: pubers zijn een apart soort mensen. Ze zijn geen kinderen meer, maar ook nog lang geen volwassenen. Ze zijn als een nieuwe iPhone met een softwarefout: ze zien er modern en cool uit, maar niemand weet hoe ze precies werken – zelfs zijzelf niet.

Ik dacht dat ik goed voorbereid was op de puberteit van mijn oudste dochter. Ze was een schattig kind, altijd lief, knuffelig, en behulpzaam. Maar toen… toen sloeg de puberteit in als een baksteen. Plotseling veranderde mijn kleine meisje in een oogrollende, snauwende tiener die binnen drie seconden van vrolijk naar “ik haat alles en iedereen” kan gaan. En nu, als moeder van twee pubers, voel ik me soms meer overlever dan opvoeder.

Hier is mijn verhaal – en een paar survival-tips – over hoe ik mijn weg probeer te vinden door deze hormonale jungle.

De metamorfose: Waar is mijn kind gebleven?

Ik weet nog dat ik voor het eerst besefte dat de puberteit écht begonnen was. Mijn dochter kwam thuis van school, gooide haar tas op de grond (natuurlijk midden in de gang), mompelde “hoi” zonder me aan te kijken, en sloot zichzelf op in haar kamer. Wat volgde, waren drie uur van oorverdovende stilte, onderbroken door het geluid van TikTok-video’s en een driftige vraag: “Waar is m’n oplader?!”

In het begin probeerde ik nog aan te kloppen en te vragen hoe haar dag was. Fout. Want blijkbaar is “Hoe was school?” in de pubertaal hetzelfde als vragen: “Zal ik je leven ruïneren met mijn bestaan?” Ik kreeg een zucht en een “Gaat wel, mam” als antwoord, gevolgd door het geluid van een deur die dicht werd gesmeten.

De onvoorspelbare emoties: Huilen om een gebroken nagel

Ik dacht dat peuters onvoorspelbaar waren, maar pubers zijn op een heel ander niveau. Op dinsdag zijn ze boos omdat je hun lievelingschips bent vergeten te kopen. Op woensdag huilen ze omdat “niemand me begrijpt.” En op donderdag zijn ze opeens weer je beste vriend omdat je ze een lift naar hun vriend(in) hebt gegeven.

Het toppunt was toen mijn dochter begon te huilen omdat haar lievelingsbroek niet schoon was. “Waarom WASSEN we HIER niks?!” riep ze, alsof ze in een of ander verlaten oord woonde waar niemand ooit een wasmachine had uitgevonden. Toen ik haar vertelde dat ze haar broek misschien zelf eens in de wasmand kon gooien, barstte ze in snikken uit en riep: “Je begrijpt me niet!!”

De strijd om zelfstandigheid: “Ik kan het zelf, maar ik weet niet hoe”

Pubers willen alles zelf doen, totdat het moeilijk wordt. Mijn zoon van 14 denkt dat hij de wijsheid in pacht heeft en weigert om advies te vragen. Laatst besloot hij dat hij “zelfstandig” wilde zijn en zijn eigen lunch zou maken. Dat klonk als een geweldig idee – tot ik de keuken later aantrof vol pindakaas, messen en een gesmolten kaasreep in de magnetron. (Waarom? Dat weet alleen hij.)

Maar zodra er echt iets fout gaat, veranderen ze in hulpeloze wezens. Een kapot telefoonhoesje? Drama. Wiskundehuiswerk? Paniek. En raad eens wie alles mag oplossen? Juist: mama.

Overleven in de puberteitsjungle: Mijn tips

1. Kies je gevechten.
Niet alles hoeft een discussie te zijn. Ja, het zou fijn zijn als ze elke dag hun sokken in de wasmand gooiden, maar soms is het beter om dat gewoon los te laten. Als het gaat om grotere dingen – zoals school of respectvol gedrag – moet je wél je voet bij stuk houden.

2. Laat ze fouten maken.
Dit is moeilijk, vooral als je ziet dat ze op het punt staan iets doms te doen. Maar pubers leren het meest door ervaring. Laat ze dus eens zonder jas naar buiten gaan als ze beweren dat het “helemaal niet koud” is.

3. Blijf kalm (of doe alsof).
Pubers testen je geduld alsof het hun levensmissie is. Oogrollen, zuchten, snauwen – het hoort er allemaal bij. Hoe meer jij je laat meeslepen, hoe meer ze door hebben dat ze je raken. Dus haal diep adem, glimlach, en herhaal in je hoofd: Het is maar een fase, het is maar een fase.

4. Geef ze ruimte.
Pubers hebben privacy nodig. Hoe moeilijk het ook is, respecteer dat ze soms gewoon alleen willen zijn. (Tip: stiekem koekjes voor hun deur leggen doet wonderen als vredesaanbod.)

5. Lach om de chaos.
Soms moet je gewoon de humor inzien van hun gedrag. Zoals die keer dat mijn zoon beweerde dat hij “geen tijd” had om zijn huiswerk te maken, terwijl hij drie uur lang Minecraft speelde. Als je het allemaal te serieus neemt, word je gek.

Het licht aan het einde van de tunnel

Hoewel het soms voelt alsof ik elke dag een emotionele bokswedstrijd voer, weet ik diep vanbinnen dat dit allemaal bij het proces hoort. Pubers zijn aan het ontdekken wie ze zijn en waar ze staan in de wereld. Dat is geen makkelijke taak – voor hen, maar ook niet voor ons als ouders.

En weet je wat? Er zijn ook mooie momenten. Zoals die zeldzame keer dat mijn dochter spontaan kwam vertellen hoe haar dag was. Of toen mijn zoon me bedankte voor een advies (oké, dat is maar één keer gebeurd, maar ik koester het moment).

Dus als jij ook een puber in huis hebt en het gevoel hebt dat je in een constante achtbaan zit: je bent niet alleen. We overleven dit. En wie weet, misschien lachen we er later om. (Over een jaar of tien, als ze het huis uit zijn.)