Help, mijn kind eet niks – en ik trek het niet meer
Sharona (34) dacht dat ze best een relaxte moeder was. Ze kon omgaan met slaapgebrek, driftbuien en overal rondslingerend speelgoed. Maar er is één ding dat haar oprecht tot wanhoop drijft: haar kind eet niks.
En nee, dit is niet zo’n “oh, hij is gewoon een beetje kieskeurig”-fase. Dit is een fulltime voedselstaking, waarbij haar zoon Daniël (3) alles weigert wat niet op een cracker met pindakaas lijkt.
Van alleseter naar voedselterrorist
“Toen Daniël een baby was, at hij alles. Avocado, pompoen, zelfs spruitjes. Ik voelde me de ultieme voedzame moeder. Maar toen hij anderhalf werd, veranderde hij ineens in een wandelende voedselcriticus.”
Broccoli? Werd met een blik van diepe afkeer terug op zijn bord gegooid. Pasta? Alleen als er geen zichtbare saus op zat. Nieuwe dingen proberen? Absoluut niet.
“Op een gegeven moment at hij nog maar drie dingen: wit brood, banaan en droge pasta. En ik? Ik werd langzaam gek.”
Alles geprobeerd, niets werkt
Sharona probeerde alles.
- “Maak er een spelletje van!” → Daniël vond het hilarisch om zijn sperziebonen op de grond te gooien.
- “Betrek hem bij het koken!” → Leuk idee, maar de pan vol groenten werd met argwaan bekeken.
- “Geef het goede voorbeeld!” → Sharona en haar man aten enthousiast gevarieerd, terwijl Daniël met zijn armen over elkaar zat en zei: “Ik hoef niet.”
Het ergste? Iedereen had er wel een mening over.
- “Hij eet wel als hij écht honger heeft.” (Niet waar, hij at gewoon helemaal niks en werd een hangry draak.)
- “Laat hem gewoon een keer zonder eten naar bed gaan.” (Heb ik geprobeerd. Resultaat? Een krijsende peuter om 2:00 ‘s nachts.)
- “Misschien moet je strenger zijn.” (Leuk bedacht, maar je kunt geen hapjes in iemands mond teleporteren.)
Voedingsstress is échte stress
Waar Sharona het meeste moeite mee had? De constante angst.
“Eet hij genoeg? Krijgt hij wel genoeg voedingsstoffen binnen? Gaat hij straks dood aan een ernstig vitaminegebrek?”
Elke maaltijd werd een gevecht. Het ene moment smeekte ze, het volgende moment dreigde ze met ‘geen toetje’ (wat geen zin had, want hij at tóch al niks).
“Ik voelde me een slechte moeder. Alsof ik faalde in de meest basic taak: mijn kind voeden.”
Wat uiteindelijk hielp
Na maanden van frustratie en Google-diagnoses besloot Sharona iets nieuws te proberen: loslaten.
“Ik stopte met pushen. Ik zette gewoon eten op tafel, zonder drama. At hij niet? Prima. Geen vervangmaaltijden, geen strijd. Gewoon laten gaan.”
En wat gebeurde?
- Daniël at nog steeds weinig, maar wél vaker kleine hapjes.
- De eettafel veranderde van een strijdtoneel in een normale plek.
- Sharona’s stressniveau daalde – en daarmee ook de spanning rondom eten.
“Ik heb geaccepteerd dat hij geen grote eter is. En dat hij, hoe irritant het ook is, waarschijnlijk niet zal verhongeren. Zijn dokter zegt dat hij gezond is. Dus misschien moet ik het gewoon minder erg vinden dan het is.”
Tips voor andere ouders van mini-voedselweigeraars
- Maak er geen strijd van. Hoe meer druk, hoe meer weerstand.
- Bied variatie zonder te pushen. Zet gewoon het eten op tafel en laat ze zelf kiezen.
- Accepteer dat sommige kinderen nou eenmaal minder eten. Ze overleven echt wel.
- Vertrouw op de lange termijn. Het ene jaar eten ze niks, het volgende jaar bestellen ze een bord sushi alsof ze nooit anders deden.
En het allerbelangrijkste? Laat los wat anderen ervan vinden. Want het enige wat jij hoeft te doen, is zorgen dat je kind gezond is – en dat jij zelf niet compleet doordraait in het proces.
