Heeft een kind altijd een moeder én een vader nodig?
Vaders met hun kinderen
Er is de laatste tijd veel aandacht geweest in de media voor de zogenaamde niet-traditionele gezinnen en alleenstaande moeders in het bijzonder. Vooral de vraag of het bewust kiezen voor solo-moederschap wel verantwoord is, stond centraal. De bewust alleenstaande mama (ook wel BAM-Mam genoemd) zou namelijk uitsluitend met haar carrière bezig zijn en bovendien ook nog eens labiel. Want, hoe modern we ook zijn, kinderen zijn slechter af in die rare gezinnen van tegenwoordig, zo luidt stiekem de onderhuidse morele overtuiging.
Lees ook: Hoezo scoren yuppen hoger in de gelukspeilingen dan alleenstaande moeders?
Hoe belangrijk is het, dat kinderen opgroeien met een vader en een moeder? Hoe groot is de waarde van het traditionele gezin? Anno 2015 is het al lang geen gemeengoed meer dat een huishouden bestaat uit een man, vrouw en twee heel gemiddelde kindertjes. Eén op de drie huwelijken eindigt in een scheiding en dus meestal in twee één-oudergezinnen, homoseksuele stellen stichten steeds makkelijker een gezin dmv adoptie of een donor en steeds meer alleenstaande vrouwen gaan gewoon een kindje halen bij de spermabank, als de biologische klok begint te tikken en er is geen man voorhanden. Het standaard gezin sterft langzaam uit en niemand kijkt daar meer van op. Het gaat er tenslotte niet om hóe, maar óf de kinderen gelukkig worden. De vraag is alleen: kan dat adoptiekindje uit het Verre Oosten echt wel aarden? En wordt kleine Sem wel echt gelukkig met zijn twee mama’s? Of mist hij ergens toch een dosis testosteron in zijn leven? Stiekem denkt men namelijk van wel.
Het Medisch Centrum Kinderwens is echter stellig overtuigd van het tegendeel. Een traditionele, heteroseksuele gezinssamenstelling is volgens dit instituut geenszins nodig om een kind gelukkig en evenwichtig groot te kunnen brengen. Sterker nog, onderzoek heeft uitgewezen dat met name alleenstaande wensmoeders een lang en goed doordacht traject afleggen, waarin zij hun verlangen naar een kind met een partner weloverwogen hebben ingeruild voor een plan B, waarbij ze heel bewust kiezen voor het alleen krijgen en opvoeden van een kind. Deze vrouwen zijn meestal hoogopgeleid, hebben in het verleden stabiele partnerrelaties gehad, een uitgebreid sociaal en familienetwerk opgebouwd en zijn op vele fronten succesvol. Bepaald geen slechte thuisbasis dus voor een kind om in geboren te worden. Uit verschillende studies komt daarnaast bovendien naar voren dat kinderen uit een gezin met twee moeders het zelfs gemiddeld beter doen dan nageslacht van heteroseksuele stellen. Traditie is dan misschien iets moois, nodig is het blijkbaar niet, aldus de wetenschap.
Waarom dan toch nog steeds de diepgewortelde maatschappelijke overtuiging dat kinderen alleen echt volwaardig kunnen opgroeien als er iedere avond een papa en een mama aan de dis zitten? Als er netjes trouwboekjes onderin een dressoir liggen te verstoffen en de heer des huizes op zondag plichtsgetrouw het mes in de rollade zet? Valt het dus wel tegen met hoe modern we in Nederland eigenlijk zijn? Is het conservatief, degelijk Hollands gedachtengoed heel dicht onder de oppervlakte eigenlijk nog steeds flink aanwezig? Hoe progressief we ons zogenaamd ook voordoen? Het lijkt er wel een beetje op. Want het liefst zien we op zaterdag blijkbaar nog steeds een vader en moeder en hun twee blozende kindertjes samen bij de Albert Heijn dat karretje bomvol laden voor de hele week. In plaats van twee vrolijke homo’s met een schattig geadopteerd dochtertje uit Angola bij het zuivelschap. Blijkbaar is dat polder-Calvinisme er toch heel moeilijk uit te slaan.
Wat mij betreft maakt het niet uit met wie je een je een kind krijgt, op welke manier en in welke hoedanigheid. Zolang je er maar van houdt, er goed voor zorgt en het de nodige normen en waarden bijbrengt. En of dat nou gebeurt door een vader en een moeder, twee moeders, twee vaders, of een alleenstaande moeder of vader, dat kan mij werkelijk niet boeien. Want een kind heeft liefde nodig en dat krijgt het doorgaans van degene die voor hem zorgt. Echt de balans opmaken van het resultaat van de niet-traditionele gezinnen zullen we pas over een groot aantal jaren kunnen doen. Want dan loopt er een hele generatie niet-traditionele kinderen rond. Zal het de maatschappij veranderen? Dat denk ik zeker wel. Maar als je het mij vraagt, zeker niet nadelig. De tijd, die zal het leren. En ondertussen is mijn credo: gaat heen en vermenigvuldigt u! Op welke manier je ook maar wilt.
Lees ook: 18 Dingen die je nooit moet zeggen tegen een stiefmoeder.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
