Halloween?! Hou op, nóg een kinderfeest hebben we niet nodig
Het is vandaag Halloween. En dat vieren we opeens ook in Nederland. Vala heeft daar niet zoveel zin. Want kom op, nóg een kinderfeest? En het is niet eens traditie!
Halloween bestaat helemaal niet in Nederland. Echter heeft blijkbaar niemand de dames en heren marketeers daarvan op de hoogte gesteld. Halloween is big business tegenwoordig. De glanzend oranje pompoenen, heksenhoeden en klapperende vampiergebitjes vliegen je van alle kanten om de oren. Toen ik laatst door een winkelstraat liep, werd ik achtervolgd door een schimmig figuur, gehuld in zwarte mantel en met Frankenstein masker, die naarstig zijn best deed mij aan het schrikken te maken. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat de gedragingen van deze persoon waarschijnlijk een poging waren tot het promoten van de op handen zijnde Allerheiligenavond. In eerste instantie dacht ik namelijk dat ik hier te maken had met de dorpsgek en had ik bijna de autoriteiten op de hoogte gesteld, zodat die hem terug konden brengen naar het plaatselijke gesticht.
Lees ook: Ouders, stop met plastic traktaties uitdelen!
Als je zoals ik vier jaar in Amerika hebt gewoond is de wanhopige Nederlandse poging tot het lanceren van Halloween als volksfeest een vrij beschamende vertoning. In de VS weten ze tenminste waar ze mee bezig zijn. Vanaf begin oktober versieren de Amerikanen hun huizen met levensechte en meterslange draden spinrag, hangen er manshoge Magere Heinen aan de gevels en enorme afschrikwekkende nepspinnen in de bomen van hun voortuinen. Ik word soms nog gillend wakker van de herinnering aan het rammelende skelet dat onze buren aan de voordeur hadden hangen. Mijn zoon was er duidelijk minder van onder de indruk dan zijn moeder. De eerste keer dat we het weerzinwekkende geraamte zagen hangen, bleef hij even stil staan, haalde toen zijn schouders op en zei: “Mama, die heeft koude voeten”. Duidelijk Amerikaans bloed, dat kind. Eenmaal terug in Nederland bleek het oprijzen van de geesten hier ook opeens een hit te zijn geworden. Het is alleen een beetje lastig huiveren van een plastic spinnetje met het formaat van een ondermaatse knikker, als je de Amerikaanse variant gewend bent.
Ik zou alle ouders in Nederland dan ook willen oproepen Halloween per direct te boycotten. We hebben Sinterklaas, de Paashaas en de Kerstman, zullen we onze kinderen de geesten van de overledenen dan gewoon besparen? Tenslotte moeten we het kroost in januari alweer genoeg op rantsoen zetten, na alle fondantmuizen en kerstkransjes die hen in de maanden daarvoor ten deel zijn gevallen. Laten we het nou niet nog erger maken door ze tussendoor ook nog eens vol te proppen met snoepgoed waarvoor we die arme kinderen ‘s avonds in het pikdonker in idiote kostuums laten bedelen bij de buren. Sowieso komen ze er bekaaid vanaf, omdat de helft van de mensen zich niet gerealiseerd heeft dat ze snoep in huis hadden moeten halen en de andere helft apetrots met een lullig doosje rozijntjes aan komt zetten. Daar zou ik me als kind dus echt niet voor in één of ander achterlijk pak laten hijsen door mijn ouders, die denken dat ze zo lekker met hun tijd mee gaan. In Amerika krijg je tenminste meteen een familiezak Snickers in je knapzak gestopt als je ergens aanbelt.
Mijn kinderen zijn dus hevig teleurgesteld over de halfslachtige manier waarop Nederlanders met Halloween omgaan. Vooral mijn zoon vindt het een aanfluiting. Hij kan zich de Amerikaanse festiviteiten nog levendig herinneren en ziet met lede ogen aan dat zelfs zijn eigen móeder niet eens bang wordt van de speelgoedspinnen die ze in de Nederlandse winkels verkopen. En toen zijn vader enthousiast met twee pompoenen kwam om uit te hollen, zuchtte hij verongelijkt: “Hoe kun je dáár nou een monster van maken? Die zijn toch veel te klein?!”. En inderdaad, in vergelijking met de gigantische grijnzende Californische pompoenen met spookachtige flikkerende kaarsjes, zijn de miezerige Nederlandse exemplaren bepaald niet om over naar huis te schrijven. Ze liggen inmiddels dus ook al een week treurig te verpieteren. En toen de gastouder laatst trots een knuffelbare pluche spin presenteerde als Halloween-decoratie, draaide hij zich resoluut om, sprak de verontwaardigde woorden: “Nou ben ik het zat!” en marcheerde de kamer uit. Ik kon hem geen ongelijk geven.
Laten we onszelf niet langer belachelijk maken en de pompoenen voortaan alleen nog gebruiken om soep van te maken. Tenslotte moeten we tegenwoordig in hartje zomer al beginnen met Sinterklaasgedichten schrijven en paaseieren zoeken als de sneeuw nog op de daken ligt, dus we hebben niet eens tijd om feest te vieren met de overledenen. Less is more, zouden de Amerikanen zeggen. Bovendien zouden die dooien zich omdraaien in hun graf als ze lucht kregen van de bedroevende polderversie van Halloween. Vanavond is het zover: All Hallow’s Eve. Ik hoop maar dat er dan geen ondoden opstaan komen om wraak te nemen voor de bezoedeling van hun jaarlijkse wederopstanding. Ik dacht laatst al dat ik ’s nachts iets hoorde ritselen in de tuin. Something wicked this way comes…
Lees ook: Als mijn kinderen maar geen oorlog mee hoeven maken.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
