Hallo?! Mag ik ook eens uitslapen?
Vala’s kinderen zijn 4 en 6 jaar oud. Dan zou je dus zeggen dat de ergste slaapterreur inmiddels over is. En terreur was het, want slapen was wat haar oudste twee betreft echt voor mietjes. Inmiddels houden ze meestentijds ‘s nachts gelukkig wel hun snavels, maar uítslapen, daar hebben ze helaas nog nooit van gehoord.
Het is 05.00 uur. Boven de bomen gloort het eerste ochtendlicht. Buiten is niks te horen, zelfs de vogels zijn nog niet wakker. Diep in slaap draai ik me nog eens om in bed. Nog zeker twee uur voor de wekker gaat. Stilte. Serene rust. En dan… “Mamaaaa!” een snerpend stemmetje kruipt de trap op. “Ma-maaa!”. Ik stop mijn hoofd onder het kussen. Ik-hoor-het-niet-ik-hoor-het-niet-ik-hoor-het-niet fluister ik tegen mezelf. Uit de babyfoon komt gekletter van speentjes op de parketvloer . Het klinkt oorverdovend tegen de stilte in de rest van het huis. “Wraaaaaaahhhhh!” de uithaal uit de babykamer die erop volgt doet mijn trommelvliezen trillen. “Maaa-maaaah!!! Kom hierrrrrrr!” klinkt het vervolgens uit de kamer ernaast. Met dichtgeplakte ogen werp ik een blik op mijn telefoon. 05.15 Uur. Zucht. Ik slinger mijn benen uit bed, grijp slaapdronken naar een t-shirt en stort mezelf de trap af. Beneden vind ik mijn dochter met verontwaardigd glimmende oogjes in haar peuterbed. “Zo mama!” dicteert ze, “Het is al ochtend, hoor! We moeten opstaan”. Vermoeid wijs ik op de Nijntje trainingswekker op haar nachtkastje. “Nee lieverd, Nijntje slaapt nog,” zeg ik en tik op de nog gesloten plastic oogjes, “het is nog geen ochtend”. Resoluut draai ik me om en slof de kinderkamer uit. Een woest gebrul stijgt achter me op en ik kan de regen van knuffels nog net ontwijken. Op het nachtkastje slaapt Nijntje gewoon door. Zij wel. Ik ben iedere ochtend weer jaloers op dat kutkonijn.
Lees ook: Weer slecht geslapen? Zo verschijn je top op je werk!
Ik heb een groep vriendinnen die allemaal kinderen hebben in de leeftijd van mijn kinderen. Sommigen hebben, net als ik, een paar jaar horrornachten gehad. Dat was fijn, want gedeelde smart is tenslotte altijd halve smart en nu konden we tenminste af en toe onder het genot van een cappuccino onze wallen vergelijken. Echter, inmiddels is het diepe blauw onder de ogen van diezelfde vriendinnen behoorlijk weg getrokken en zitten ze in het weekend pas rond 09.00 uur aan het ontbijt. Ik niet. Op zondag, zo rond 06.30 uur, als de rest van Nederland nog uitgebreid op één oor ligt dus, zitten de Terroristen en ik al ruimschoots aan de glutenvrije croissants met jus d’orange. Nou ja, zij dan. Ik zit aan de koffie. Huilend. Omdat ik alweer de zon heb zien op komen, terwijl ik in mijn blote kont met mijn dochter in discussie was over wat de definitie van ochtend eigenlijk is. En mijn zoon daarna drie keer achter elkaar naar de wc moest en vervolgens op vol volume Bert en Ernie’s Alfabetmars heeft ingezet in zijn bed. Met de deur open. Laatst vertelde een vriendin dat haar zoontje dat weekend tot 09.00 uur had geslapen. Ik overweeg alle banden met haar te verbreken.
Jaja, ik ben echt ontzettend blij dat mijn kroost eindelijk de brui heeft gegeven aan het nachtbraken (even afkloppen…). Na bijna vijf jaar gebroken nachten is het een ongekende luxe om opeens nachten van meer dan vijf uur te kunnen maken. Ik kan inmiddels weer in een rechte lijn lopen en er komen (meestal) ook weer samenhangende zinnen uit mijn mond, dus dat is natuurlijk gewoon pure winst. Maar die ochtenden… 05.00 Uur, dat is gewoon geen tijd. Echt niet. Dan zijn de kippen nog op stok! Mijn lichaam is simpelweg nog niet operationeel als de dauw nog aan de grassprieten hangt en ik snap dan ook niet hoe het kan dat ik kinderen heb gebaard die voor het krieken van de dag al op volle kracht vooruit kunnen. Slaapbehoefte slaat kennelijk een generatie over. Of mijn kinderen zijn bij de geboorte toch verwisseld. In ieder geval de oudste twee. Die zijn tenslotte geboren in Amerika en daar weet je het maar nooit.
Wat kan ik mij verheugen op het moment dat mijn kinderen oud genoeg zijn om ‘s ochtends zelf naar beneden te gaan. Dat je ‘s avonds een trommeltje brood klaar zet in de koelkast, de afstandsbediening voor het grijpen legt en die kinderen op zondagochtend zichzelf kunnen bedruipen. Terwijl jij je lekker nog eens omdraait in je bed en je ogen pas weer open doet op een daadwerkelijk fatsoenlijke tijd (alles voor 09.00 uur is wat mij betreft een no go), als de geur van verse koffie de trap opkruipt, die je vent dan heeft gezet en je aan de ontbijttafel plaats kunt nemen zonder dat je eerst je wallen over je schouder hoeft te gooien. Zo langzamerhand heb ik er een hard hoofd in dat die dag ooit komt, maar ja, a girl can only dream…
Tot die tijd blijf ik toch maar trouw Nijntjes oogjes dicht doen en hopen dat goed voorbeeld mijn dochter toch nog eens goed doet volgen. Dat mijn zoon ooit de decibellen enigszins omlaag schroeft bij zijn ochtendgezang. En als mijn vriendinnen in het weekend weer eens pas na 11.00 uur met me kunnen afspreken, omdat ze dan pas gedoucht en klaar zijn, ben ik helemaal niet wrokkig, hoor. Uitslapen, dat is voor mietjes en luie moeders zonder leven. Ik heb tenminste wat aan mijn dag. Jaloers? Ik? Welnee, ik ben inmiddels de ultieme vroege vogel. Echt.
Dusss… Koffie, anyone? Ik kan nog wel een bak gebruiken.
Lees ook: Na drie maanden slapen ze door toch? Niet dus!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
