Haal mama van het werk, want Puckje heeft een plekje!
Het loopt tegen het middaguur als ik op een dinsdag op de redactie zit, in Amsterdam. Ver, ver weg van mijn huis. En van het kinderdagverblijf. Dan gaat mijn telefoon. “Jaaa, hoihoiiii” kwettert het meisje van de opvang in mijn oor, “Je dochter heeft een plekje, dus je moet haar komen ophalen. Misschien is het wel krentenbaard”.
Een ‘plekje’? Komen ophalen? Verbaasd schuif ik mijn laptop in mijn tas en ren de deur uit. Drie uur later word ik uitgelachen door de huisarts. “Mevrouw, dat is gewoon eczeem!”. Ja. Dat had ik zelf ook al gezien. En daar sta ik dan weer buiten, met mijn laptoptas en een, weliswaar enigszins schilferend, maar verder kerngezond kind. En een halve dag salaris minder. En ik, als zzp’er, kan om dit soort grappen dus echt helemaal niet lachen.
Lees ook: 31 Redenen voor je peuter om uit z’n plaat te gaan na een dag kinderdagverblijf.
Wat is dat toch met die kinderdagverblijven? Dat ze aan de telefoon hangen op het moment dat er ook maar één luizige snottebel aan het neusje van je kind bungelt? “Ja, Fleurtje heeft al drie keer geniest vandaag, dus u moet echt komen”, “Semmetje klinkt een beetje schor, misschien is het wel kinkhoest, komt u hem even halen?”. En weer kun je halsoverkop je laptop in je aktentas mikken, je vakantieuren stukslaan en ‘s avonds tot diep in de nacht je achterstand proberen weg te werken. Misschien dat ik het niet helemaal begrepen heb, maar is het principe van kinderopvang niet in het leven geroepen, zodat ouders ook daadwerkelijk kunnen wérken?
Voordat ik alle bezorgde oermoeders en het AMK over me heen krijg: nee, ik vind niet dat je een ziek kind naar de opvang kunt sturen, zodat je zelf lekker naar kantoor kunt. Maar wanneer is een kind echt ziek? Als ik gebeld word met de mededeling dat één van mijn kinderen 40 graden koorts heeft en zwetend ligt te ijlen in een hoekje, dan staat het buiten kijf dat ik met gezwinde spoed naar de opvang kom om mijn kroost te redden. Dat ik ze thuis op de bank onder een dekentje leg en kopjes slappe thee voor ze ga zetten. En mijn baas het dus maar even kan bekijken. Natuurlijk. Want ben je ziek, dan heb je mama nodig (ja, of papa, want ook hij weet hoe de thermometer werkt). En als je, zwetend en met rode koortskonen, om je mama roept dan ben ik er.
Maar, is “Uw kind heeft een plekje” ook al een legitieme reden om een ouder terug te roepen van zijn werk? Kinderen hebben namelijk altíjd wel ergens plekjes. Korsten, bulten, schurft, of iets anderszins ondefinieerbaars. Kinderen hebben eigenlijk ook altijd koorts. En snot. En rare poep. Dat komt omdat het kinderen zijn. Bètaversies van volwaardige mensen. De hardware draait nog maar op halve kracht en staat, letterlijk, gewoon nog in de kinderschoenen. De vervolmaking gaat dus met de nodige horten en stoten, maar tot volledige kortsluiting komt het eigenlijk zelden. Meestentijds lost het probleem zich helemaal vanzelf weer op en gaat het kind echt niet op zwart. Dat is namelijk ook het mooie aan die kinderen: ook al zijn de snottebellen nog zo groen, de dood volgt er gelukkig zelden op. Dus waarom ze dan als bijna terminaal behandelen en in quarantaine willen houden?
En trouwens, waar lopen al die kinderen die snotneuzen, krentenbaarden en schimmeltenen eigenlijk op? Juist ja, op het kinderdagverblijf. Want zodra je kind één voet over de drempel van de opvang zet, krijgt het spontaan de builenpest. Dat gebeurt er namelijk als 20 kinderen de hele dag elkaar en al het meubilair aflikken. En ja, de meeste van die kinderkwalen zijn inderdaad besmettelijk. Maar de grap van zo’n besmetting is nou juist dat die al geschied is, voor bij het slachtoffer de eerste schurfterige plek te zien is. En al zijn collega-peuters die ziektekiemen tegen die tijd dus ook al lang en breed onder de leden hebben. Dus, ophalen? Wat heeft dat nog voor zin? Iedereen heeft tenslotte toch al de vinkentering. Daar verandert geen moedertjelief, of door de dokter voorgeschreven zalfje ook nog maar iets aan. Laat ze dus gewoon maar lekker doorspelen, die korsten vallen er na verloop van tijd vanzelf wel af.
Vertoont mijn kind tekenen van Ebola? Beste opvangjuf, by all means, call me. Dan stop ik het thuis in een steriele kamer en kom persoonlijk met een flesje Dettol de TrippTrapps bij je reinigen. Maar echt, voor een snottebel, een beetje verhoging, of een schilferig eczeempje, wens ik niet stante pede van kantoor te worden weggeroepen. Als ik namelijk steeds naar huis moet komen, stort mijn baas geen centjes meer op mama’s rekening. Dan kan mama ook de kinderopvang niet meer betalen. Dat zou zonde zijn, want uiteindelijk zitten jij en ik dan allebei thuis en zonder werk. En dat kan volgens mij niet de bedoeling zijn. Of wel?
Lees ook: Wat je dus echt niet moet doen op het kinderdagverblijf.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
