Grappige vragen die ouders krijgen van kinderloze mensen
De werelden van ouders en kinderloze mensen, ze liggen mijlenver uit elkaar. Het is soms dan ook alsof je een heel andere taal spreekt. En dat levert soms hilarische vragen op.
Lees ook: 30 Dingen waaraan je iemand zonder kinderen herkent.
- “Waarom ben jij ALTIJD moe?” HAHAHAHAHA. Zou jij niet moe zijn als je NOOIT slaapt? NOOIT inderdaad.
- “Zo’n bevalling, dat valt toch best wel mee?” Je bedoelt die urenlange horrormarathon waarbij je hele lijf zich binnenstebuiten keert om er iets met de grootte van een gehaktbrood door een gaatje ter grootte van een sleutelgat probeert te persen? Ja, dat doet best wel een beetje pijn, ja. Beetje maar, hoor.
- “Waarom bel je nooit meer?” Omdat ik 300 luiers per dag moet verschonen en 300 flesjes per dag moet maken en ik dan aan het eind van de dag mijn eigen naam niet eens meer weet, laat staan jouw telefoonnummer.
- “Heb je de nieuwe Fast & Furious nou nog niet gezien?” Of: nog irritanter, Netflix cliffhangers droppen. (Ja, we weten dat serie 5 van House of Cards er al bijna aankomt, maar we zijn dus pas halverwege serie 1, want hallo: kinderen enzo).
- “Ik moet ook weleens vroeg op, hoor. Je bent 35, geen 85. Stel je je niet een beetje aan?” Eens kijken hoe jij je voelt als je vier jaar lang élke dag om vijf uur (vijf uur!!!) opstaat. Ook op zondag dus, en tijdens je vakantie. Gewoon altijd.
- “Maar JIJ wilt soms toch weleens uitslapen?” Ehm, ja. Is dat een retorische vraag?
- “Dan laat je hem toch gewoon liggen?” Dat kan. Maar dan slaap ik niet meer. Door het gekrijs. En de buren ook niet.
- “Ben je al naar dat nieuwe restaurant geweest?” Oh, je bedoelt die hippe tent, met die creatieve menukaart zonder patat of pasta erop? Ehm, nee.
- “Je kan hem toch gewoon mee uit eten nemen?” Ja joh, geen probleem. Kleurplaatje en een glaasje appelsap en je hoort ‘m zes gangen lang niet meer.
- “Zullen we eind van de middag terrasje doen en dan een hapje eten?” Wat? Hoe dan?
- “Volgende week dan?” Wat, hoe dan? Sorry, de oppas heeft ook een leven.
- “Kun je je moeder dan niet gewoon even vragen om te komen oppassen?” Want die heeft géén leven ofzo?
- “Heb je d’r weleens spijt van? Ja toch?” Nogmaals: wat? Hoe dan?
- “Als ‘ie slaapt, kun je toch wel gewoon een uurtje weg?” Ja, ik weet niet hoor, maar volgens mij is dat strafbaar. En best dom.
- “Je laat je leven toch niet door je kind bepalen?” Goed punt. Mooie theorie. De praktijk is echter anders. Want als ik mijn kind niet volg, heb ik dus helemáál geen leven meer. Trust me.
- “Als hij niet eet wat de pot schaft, dan eet ‘ie maar niet. Toch?” En dan de hele nacht op met een krijsend kind? Strak plan. Blijf jij slapen dan? Doe ik oordoppen in. Nee? Nou, dan krijgt ‘ie dus die boterham met pindakaas.
- “Hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn, zo’n kind? Ik heb een hond, dus ik weet hoe het is.” Ehm. Dus. Misschien moet jij maar geen kinderen krijgen eigenlijk.
Lees ook: Wat er gebeurt als vrienden zonder kinderen hardop zeggen wat ze echt denken.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
