Geen zoet, zegt de juf. Betuttelend, of niet?
Onlangs kwam de dochter van een kennis van mij thuis met een reprimande in haar broodtrommel. Mijn kennis had haar namelijk een mueslireep mee naar school gegeven. Een zelfgemaakte mueslireep. Van havervlokken, gedroogd fruit en rauwe honing. Maar, vond de school, dit was ‘snoep’ en dus not done. Deze onderwijsinstelling heeft namelijk een vignet ‘gezonde school’. En dat betekent dat de school bepaalt wat de leerlingen eten. Geen zoet beleg op brood, geen zoete sapjes in de bekers. Steeds meer scholen drukken hun stempel op de broodtrommeltjes. Want: er zijn teveel kinderen met overgewicht en rotte tanden. Op zich een legitieme reden. Maar, wat vind jij? Mag een school bepalen wat je kind eet, of is dat gewoon jouw eigen zaak als ouder?
Ik ben opgegroeid met een stel linkse geitenwollensokken-ouders en dus zat ik ook op een linkse geitenwollensokken-school. Die school had het beleid dat de leerlingen geen zoet beleg mee mochten op brood. Er mocht alleen water, melk, of appelsap gedronken worden en ongezonde traktaties met verjaardagen waren verboden. Je moest dus de klassen rond met de beruchte in aluminium gewikkelde grapefruit, waarin dan satéprikkers met blokjes kaas en mandarijntjes gestoken waren. In de bovenbouw mochten er dan mini-zakjes naturel-chips uitgedeeld worden, maar dat was dan ook wel wild uit de band springen. Verantwoord moest het. En gezond. Een trend die de laatste jaren steeds meer doorzet op scholen in Nederland. Schoolfruit, Veggie Time, het onderwijs doet z’n best de Hollandse kinderen op te voeden op het gebied van gezond eten. Tot grote verontwaardiging van sommige ouders. Want, hoezo mag een boterham met hagelslag niet meer? Alsof die bammetjes met kaas zo gezond zijn!
Lees ook: De verloren strijd (over eten, slapen en poepen).
En daar hebben ze wel een punt. Want: het klinkt allemaal heel verantwoord: twee bruine boterhammen met kaas en een pakje appelsap mee naar school, maar vergis je niet. In kaas zit heel veel vet en zout en ook van appelsap springt het glazuur spontaan van die melkgebitjes. En daarnaast: wij zijn toch zeker de ouders, dus mogen wij a.u.b. gewoon even lekker zelf bepalen wat we op die boterhammen smeren? En wil ik mijn kind een roze koek meegeven, dan is dat toch zeker mijn goed recht? Want omdat Teuntje misschien een paar kilootjes teveel meesjouwt, wil dat toch niet niet zeggen dat ik mijn Terroristen van alles moet onthouden. Toch? Nogal betuttelend tenslotte, om bij thuiskomst een briefje in de Cars trommel van je zoon te vinden, met daarop een waarde-oordeel van de juf, over de lunch die jij zo zorgvuldig voor je kind hebt klaar gemaakt die ochtend. We moeten al zoveel als ouders, dus krijgen we nou voor iedere beker Yokidrink ook alweer de opvoedpolitie over ons heen?
Maar ja, ook de andere kant is waar: steeds meer kinderen zijn te dik. Steeds meer kinderen eten veel te weinig groenten en fruit. Omdat er ongezond gekookt wordt, te weinig vers wordt gegeten. Wij als bevolking zo gewend zijn geraakt aan voorverpakt, vet en kant en klaar, dat we lijken te vergeten wat nou echt nog gezond is. Dus is het dan niet juist goed, dat de mensen die onze kinderen vijf dagen lang begeleiden, er ook een beetje op letten wat ze binnen krijgen? En ons daar als ouders ook op wijzen? Want je bent tenslotte nooit te oud om te leren, dus wie weet steken we er zelf nog wat van op. Het is een lastig vraagstuk, want wat als ouders hun kinderen braaf die bammetjes met kaas meegeven, maar ze dan ná school vervolgens vol stoppen met snoep en koek? Wat hebben die regeltjes dan nog voor zin? En hoe zit het met de kinderen die best een beetje extra vet gebruiken kunnen en voor wie zo’n boterham met chocopasta tussen de middag dan weer helemaal niet erg is? Moeten die zich dan ook maar conformeren aan hun corpulente klasgenootjes?
Ik vind het eigenlijk wel prima, dat de school een beetje in de broodtrommeltjes gluurt. Want ik ben stiekem toch wel een beetje een linkse geitenwollensokkenmoeder. Die liever niet wilt dat haar Terroristen ook gaan zeuren om Fristi in hun bekers en vervolgens met rotte kiezen bij de tandarts zitten. En dat kun je toch niet tegenhouden, als hun vriendjes dat soort dingen wél mee krijgen naar school. Nee, de school is er niet om jouw kind op te voeden, maar een beetje helpen vind ik niet direct verkeerd. Ik prik liever 35 blokjes ouwe Goudse met een snoeptomaatje op een stokje, dan dat mijn kind de klassen rond moet met een knapzak vol met dikke Snickers. Want daar krijg ik dan toch best een slecht gevoel van.
Maar laten we niet overdrijven. Want lieve juf, die zelfgebakken mueslireep, daar gaat een kind echt niet direct van aan de lovehandles. En gezond is goed, maar het mag ook wel een beetje lekker zijn. Dus als ik af en toe een Liga mee geef, krijg ik dan alsjeblieft nog steeds een sticker?
Lees ook: Over ‘Attachment Parenting’ en meer van dat soort onzin.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
