Geen nee is geen ja – en waarom onze zoons dat moeten leren
Afgelopen week kondigde minister Grapperhaus van Veiligheid en Justitie aan een nieuw delict in de wet op te willen nemen: seks tegen de wil. Dit zou ervoor moeten zorgen dat seksueel misbruik vaker strafbaar wordt. Vala vraagt zich af of we niet beter kunnen investeren in goede seksuele voorlichting, dan in een vage wet.
Maar liefst twintig procent van de mannen tussen de 16 en 35 jaar vindt dat er geen sprake is van seksueel misbruik als het slachtoffer zich niet expliciet uitspreekt tegen de seks. Alarmerend, niet in de laatste plaats omdat dit een groep jonge mannen betreft. Mannen die, anno 2020, beter zouden moeten weten. Althans, dat zou je denken. Tenslotte leven we in een geëmancipeerde maatschappij. Toch? Dat valt dus wel tegen. Als dusdanig jonge mannen van mening zijn dat er alleen sprake is van misbruik als een vrouw keihard “NEE!” schreeuwt, of hem een linkse directe verkoopt als-ie haar probeert te bevoelen, is er nog heel veel werk aan de winkel. Het betekent dat jongens en mannen nog steeds leven in een wereld die hen leert dat seks vooral gaat om wat zij willen. Dat wij, als maatschappij, hen dat geleerd hebben. ‘Seks tegen de wil’ is hetzelfde als verkrachting. Iedere seksuele handeling die onvrijwillig wordt ondergaan is misbruik. We hebben geen nieuwe wet nodig om dat te classificeren. Wat we nodig hebben is een cultuuromslag in hoe we denken over seks. Zodat we onze zoons opvoeden met een andere seksuele moraal.
LEES OOK: Peuter in paniek door Corona – en hoe idioot dat is.
Lekkere chick
Mijn zoon, 9 jaar oud, liet zich laatst aan tafel ontvallen dat hij een bepaald meisje wel een ‘lekkere chick’ vond. Mijn man moest er smakelijk om lachen, maar ik was in shock. Dit is dus wat jongens in onze samenleving meekrijgen: dat ze meisjes op deze manier kunnen objectiveren. Als heel jonge jongens dit al aangeleerd krijgen, dan is het niet zo gek dat zij op latere leeftijd niet weten hoe ze rekening moeten houden met de gevoelens van een vrouw. Dat ze geen oog hebben voor de grenzen van hun seksuele partner. Tenslotte is seks voor hen slechts eenrichtingsverkeer: hun richting. Dat is nog steeds geen excuus, maar heel vreemd is het ook niet. Goed voorbeeld, doet goed volgen, is een van de gouden wetten van het opvoeden. Wat je voorleeft zal een kind overnemen. Op dit moment leven wij met z’n allen nog steeds voor dat seks iets is waar een man recht op heeft en wat een vrouw faciliteert. Is het niet direct, dan wel indirect door dat maatschappelijk beeld stilzwijgend te accepteren. En er dus maar een beetje om te lachen als onze zoons vrouwen ‘lekkere chicks’ noemen tijdens het avondeten.
Toxic masculinity
Voorkomen is beter dan genezen. Mijns inziens doet minister Grapperhaus er dan ook beter aan te investeren in goede seksuele voorlichting voor jongeren, dan in een op z’n minst multi-interpretabele wet. Natuurlijk moet seksueel misbruik bestraft worden. Veel makkelijker dan nu het geval is. Maar is vooraf belonen, niet veel beter dan achteraf straffen? Tenslotte is het kwaad dan al geschied. Een dader straffen is rechtvaardig, maar het slachtoffer blijft alsnog voor altijd zitten met de gevolgen van wat er is gebeurd. Helaas weet ik dat uit eigen ervaring. Zelfs al was de persoon die mij twintig jaar geleden verkrachtte gestraft, dan nog had ik nu ook rondgelopen met de (mentale) littekens ervan. Vanaf het moment dat het mij overkwam ben ik bang geweest dat als ik dochters zou krijgen, hen op een bepaald moment in hun leven hetzelfde zou overkomen. Inmiddels heb ik twee dochters en ben ik daar nog steeds bang voor. Omdat ik zie dat er in de mindset van de maatschappij op het gebied van seks nog steeds niet veel veranderd is. Omdat ik zie dat mijn eigen zoon ten prooi valt aan de toxic masculinity cultuur. Denkt hij straks ook dat geen nee, dús ja betekent? Wat zou ik dat verschrikkelijk vinden.
Gelijkwaardigheid
Opvoeding staat aan de basis van hoe iemand later in het leven staat. Als wij onze zoons van jongs af aan al leren dat zij respect moeten hebben voor vrouwen en hun gevoelens, dat vrouwelijke seksualiteit er net zo goed toe doet als mannelijke seksualiteit, dat dat überhaupt bestaat en er mag zijn en dat seks altijd gebaseerd moet zijn op gelijkwaardigheid, dan hoeven onze dochters zich later niet meer te beroepen op een wet vol vage, multi-interpretabele terminologieën, waarmee ze moeten zien te bewijzen dat hun grenzen zijn overschreden. Dan worden die grenzen namelijk niet meer overschreden, omdat mannen ze hebben leren zien en er daardoor niet meer overheen willen gaan. Omdat zij weten dat seks pas echt leuk is als er door iedereen altijd volmondig ja wordt gezegd.
LEES OOK: Hoe ik leerde begrijpen waarom ouders van makkelijke kinderen zulke irritante mensen zijn.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
