Esmay vindt er niks aan met een baby
Het eerste jaar is vooral leuk voor moeders. Dat zeggen ze altijd. Maar moeder Esmay vindt het retesaai en wist die eerste maanden écht niet wat ze met haar kind aan moest.
Toen mijn oudste zoontje vier weken oud was, lag hij in de box naar het plafond te staren. Ik staarde naar hem en het was stil in huis. Hij kon nog niets. Niet leuk op zijn buik rollen, niet met een speeltje spelen, niet brabbelen. Bij baby’s dacht ik aan lachen, aan gekkigheid, aan vrolijke momenten. Een beetje zoals in Pampers-reclames. Maar die van mij, die deed helemaal niks. Ik weet nog dat ik op Google zocht naar spelletjes om te doen met een baby van vier weken. Ik kreeg verdomde weinig hits, behalve fora waarop medemoeders dezelfde vraag stelden. Uit de reacties bleek: die spelletjes zijn er niet. Er viel dus echt niks te doen met zo’n kleintje.
LEES OOK: Spelen met mijn kinderen? Nou, liever niet
Ik wandelde, soms legde ik ‘m uit verveling maar aan de borst. Dan deden we in ieder geval iets. Niet dat ik niets te doen had, hoor. Hij produceerde de ene na de andere vieze luier, ik stond soms wel een volle minuut te poetsen op zijn bruine billetjes. Ik waste me natuurlijk ook suf. Maar ik wilde zo graag iets met hém doen. Op een dag legde ik het boxkleed op de grond. Hij op zijn rug erop, ik ernaast in dezelfde houding. Ik dacht; misschien moet ik me eens in zijn beleveniswereld verdiepen. Samen staarden we naar het plafond. Ik kletste was tegen hem. Geen reactie. Ik hield het niet langer dan 1,5 minuut vol. Wat een saaie, suffe belevingswereld was dat. Snel terug naar de mijne.
Op een verjaardag zat mijn man erover te kletsen met een tante. Die legde een hand op zijn schouder en zei: ‘Het eerst jaar is niet zo leuk voor vaders. Die gaan het pas leuk vinden wanneer die baby gaat lopen en praten.’ Ik vond dat zo’n bullshit. Waarom is dat alleen voor een vader zo? Voor mij zijn die eerste paar maanden ook écht niet favoriet. Ik hield wel van mijn baby. Daar geen twijfel over. Maar ik vond het zó saai. Ik wilde samen dansen, samen zingen, knippen en plakken desnoods. Oké, dat mijn baby dat nog niet kon, kan ik hem vergeven. Maar een beetje rammelen met een speeltje of lachen om mijn grapjes was toch niet teveel gevraagd?
Afgelopen week vierden wij Lowies eerste verjaardag. Hij kreeg een houten trein en een chocoladetaartje. Hij stak zijn handjes in de lucht toen wij ‘Hoera!’ riepen. Hij lachte. Hij at. Hij danste en hij maakte zelf grapjes. Ik dacht: we hebben het weer gehaald. Dat jaar waarin je zo weinig met hem kunt doen, is voorbij. Nu nog lopen en het wordt écht leuk. Ja, dat zegt deze moeder echt. Baby drie komt er hier niet, dus ik hoef nooit meer naar een baby in een box te staren en te denken: wat moet ik nou met jou doen? Nu denk ik vooral: wat moet ik nog zonder jou doen? Niet op de lieve manier bedoeld, maar gewoon letterlijk. Ik doe nooit meer iets zonder hem. Hij kruipt met zelfs achterna naar de wc. Daar verlangde ik een paar maanden geleden nog naar. Een beetje interactie en enthousiasme. En nu? Nu denk ik stiekem wel eens: ga eens in de box liggen en staar een paar minuutjes naar het plafond.
LEES OOK: Als je baby lijdt aan FOMO
