Esmay liet haar zoontje geen Elsa-broodtrommel kiezen… en schaamt zich dood
Esmay (34) gaat met haar zoon een broodtrommel en drinkbeker kopen voor school. Wat een gewone boodschap leek, wordt een confrontatie met haar eigen tekortkomingen.
Lees ook: ‘Mika is geen jongetje en ook geen meisje’
Daar stonden we dan met zijn viertjes. Op de broodtrommelafdeling van de Action. We hadden een lijstje mee, voor de vorm. Mijn oudste zoon moest hebben: één paar gymschoenen, een broodtrommel en een drinkfles. Al wekenlang stuiterde hij door huis. Ik moest schooltje met hem spelen, al had hij eigenlijk nog geen idee wat ze daar zoal deden. Dus speelde hij een beetje SpangaS na, wat hij per ongeluk weleens ziet als de tv aanstaat maar eigenlijk niemand kijkt. Ik dacht nog: dat gaat tegenvallen in real life, wanneer er niet iedere dag plotseling verdwijnt, een loverboy ontmoet of de juf ontvoert. Maar anyway. Hij had er onwijs veel zin in. Het kinderdagverblijf vond hij niet meer te doen. In de laatste weken rolde hij zelfs met zijn ogen naar de juffen wanneer ze hem nog een beetje probeerde uit te dagen met een leuk werkje. Zó boring. Zó niet interessant. Dus begonnen de voorbereidingen voor school al vroeg. Om hem maar het idee te geven dat het nu echt bijna ging gebeuren. Dus stonden we dus een een week voor zijn eerste schooldag in de Action bij de broodtrommels.
Hij precies de trommel die hij wilde. Een roze met Elsa erop. Hij klom op het onderste schap en trok ‘m van achter uit het vak. Ai. Oké. Roze met een prinses. Voor de duidelijkheid: hij is een jongen van vier. Een jongen die van dino’s houdt en van ridders en dieren. Niet van Elsa. Hij heeft de film nooit gezien. Al zingt hij heel soms zachtjes wanneer hij alleen speelt “Laat het los, laat het gaaaaaan.” En dan die zin steeds opnieuw want de rest van het liedje kent hij niet. Mijn man en ik keken elkaar aan, daar in de Action, achter zijn rug. Een roze broodtrommel met Elsa erop. Mijn grote angst voor mijn kind is altijd geweest dat hij niet geaccepteerd zou worden. Ons kind is geen makkelijk kind. Hij kan heftig reageren, positief en negatief, is kieskeurig in met wie hij wil spelen en hij kan uit het niets opeens ontzettend hard huilen. Nu heeft ieder kind wel wat. Thuis houden wij geen grammetje minder van hem hierom. Misschien zelfs een beetje meer. Omdat zijn vader en ik ook een beetje vreemd zijn. Ja, ik zeg het zelf maar. Een beetje vreemd. Een beetje anders. Een beetje Pippi Langkous, zeg maar. Hij dus ook. Heerlijk, toch? Maar een broodtrommel met Elsa erop? Als hij dat mee naar school nam, vroeg hij er wel om. Thuis doet hij weleens een haarspeldje van mij in en doet dan alsof hij een meisje is. Dat is eigenlijk wel zo ver als zijn vrouwelijke aspiraties gaan. Dus dit paste niet helemaal in het plaatje.
“Wil je dan niet deze?” probeerde ik voorzichtig en presenteerde de Cars-broodtrommel als een soort Leontien Borsato die de bordjes omdraait. Tada. Vet Cool. Broem broem. Echt stoer. “Nee, mama. Ik wil deze,” zei mijn zoon vastberaden. En toen deed ik iets waar ik niet trots op ben. “Lieverd, van deze hebben ze geen bijpassende beker,” loog ik. Terwijl mijn man de heus wel aanwezige Elsa-beker behendig elimineerde. “Oké,” zei onze zoon. “Dan die van Cars. Die is ook cool.” We zuchtten in koor en rekenden voor een habbekrats een beker en broodtrommel af. Blij huppelde onze uk voor ons uit richting de fontein waar hij altijd even wil spelen. Wij keken elkaar aan, samen achter de kinderwagen met daarin onze jongste, en we schaamden ons dood. Echt waar. Wat we net hadden gedaan was niet alleen ons kind voorliegen, hem tegenhouden in het zijn van zichzelf en ook nog eens onszelf verloochenen.
De kleur stond op mijn wangen ervan. Ik had me nu al, voordat school daadwerkelijk begonnen was, aangepast aan de norm. Aan wat hoort en niet hoort. Terwijl ik me daar altijd tegen verzet heb. Ik bedoel: deze Sinterklaas krijgt mijn kind een plassende babypop. Gewoon omdat hij dat wil. Ik wil hem niet meegeven dat hij buitenshuis zichzelf niet mag zijn. Ik wil hem niet leren dat sommige dingen voor meisjes zijn en dat hij dat dus niet mag. Ik hou daar niet van. Ik heb altijd mee willen geven dat er wat dat betreft geen grenzen zijn. Dat je je hart moet volgen. Iedereen die bij mij thuiskomt en daar beperkingen oplegt (“Dat hoort niet”, “Dat is raar”) wijs ik meteen de deur. Het moeilijke is: de wereld is harder dan zijn wereldje thuis. Daar wil ik hem op voorbereiden. Ik wil hem beschermen, behoeden en tegelijkertijd aanmoedigen zijn mooie zelf te zijn. En ik zal moeten accepteren dat dat niet altijd meer kan..
Lees ook: Voor en na de eerste schooldag. Deze foto’s zeggen het allemaal
