Die eerste wandeling met je kind (en hoe speciaal je je dan voelt)
Na haar tweede kind had Vala al haar babyspullen weg gedaan. Omdat ze ervan overtuigd was dat ze geen baby meer zou krijgen. Nu, vier jaar later, loopt ze toch opeens weer achter de kinderwagen. En realiseert ze zich, nu écht voor het laatst, hoe speciaal dat eigenlijk is.
Terwijl ik mijn kinderwagen voortduw, zie ik hoe de bladeren aan de bomen langzaam al een beetje beginnen te verkleuren. Hoe het bos zich hult in rood en goud. Hoe de zomer wegglijdt en het nu dan echt herfst wordt. Voor het eerst sinds tijden ga ik weer een heel stuk wandelen. Niet in mijn eentje, zoals ik vroeger regelmatig deed, maar met z’n tweetjes. Want vanuit die kinderwagen kijken twee heldere blauwe oogjes me nieuwsgierig aan. Ik maak de eerste herfstwandeling van het jaar met mijn baby. De baby die ik nooit meer had verwacht te zullen krijgen. Maar die mij nu nog één keer al die bijzondere momenten laat meemaken.
Lees ook: Geluksmomenten van een kersverse moeder (en nee, daar komt de baby niet in voor).
Het voelt als een cadeautje, dat ik nu nog een keer mag genieten van alle dingen die het prille moederschap met zich meebrengt. Want alhoewel ik natuurlijk net zo blij was met mijn oudste twee kinderen, voelt het toch alsof ik het bij hen allemaal veel minder bewust heb meegemaakt. Misschien komt dat omdat het toen nog allemaal nieuw was, omdat ze heel kort op elkaar kwamen en het allemaal zo hectisch was. Het was alsof ik een marathon moest lopen en ik maar door moest rennen zonder te weten of en wanneer ik de finishlijn zou redden. Ik kon geen ademhalen. En wat was ik daardoor moe en uitgewrongen. Nee, van een runners high was destijds bepaald geen sprake. Waar ik achteraf best weleens verdrietig over ben.
Maar nu wandel ik met mijn baby door het herfstbos, zie ik dat hele kleine meisje in verwondering om zich heen kijken. Naar de wereld om haar heen, die ze nog helemaal niet begrijpt, maar die ze duidelijk heel interessant vindt. En die ik haar, nu nog in de kinderwagen, maar straks aan mijn hand en daarna heel voorzichtig loslatend, kan gaan laten zien. Terwijl ik haar door de gevallen bladeren op het zandpad duw, mijmer ik over de toekomst. Over al die mooie, bijzondere, momenten waarvan ik nu wéét dat ze nog gaan komen en waar ik me dus heel erg op gaan kan verheugen. Waarvan ik me voorneem ze helemaal in me op te nemen, ze uitbundig te beleven, omdat ik nu óók weet dat ze dat waard zijn. Dat ik, ondanks de hectiek van alledag, niet moet vergeten stil te staan bij wat écht belangrijk is. En vooral: dat die momenten daarna nooit meer terug komen.
Ja, ik verheug me op alles wat er komen gaat. Om het voorrecht te hebben mijn eigen kind te kunnen zien opgroeien. En ik ben er dankbaar voor dat ik het allemaal nog een keer mag meemaken. Maar nu, op deze eerste echte najaarsdag, wil ik de tijd stiekem even stil zetten. Wil ik voor altijd de kinderwagen met mijn baby door het bos duwen. Genieten van hoe klein en onbevangen ze nu nog naar me opkijkt. En hoe we samen de zomer in haar allereerste herfst kunnen zien veranderen.
Wil jij weten achter welke kinderwagen Vala loopt? Ze heeft de Stokke Trailz. Een heerlijk wendbare, stevige en mooie wagen met wieg en zitje zodat je baby erin kan doorgroeien. En door de grote banden ideaal voor die heerlijk lange herfst- of strandwandeling. Je bekijkt en bestelt de wagen hier.
Lees ook: 8 Dingen waar je echt naar uitkijkt als je net bent bevallen.
Dit artikel is gesponsord door Stokke, maar de inhoud ervan is 100% van onszelf.
Lees hier alles over ons advertentiebeleid.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
