Hoe ik de week probeerde door te komen zonder kinder-tv

Er schijnen ouders te bestaan die hun kinderen nóóit voor de tv zetten en ook niet achter de iPad. In een poging ook zo’n soort ouder te worden, probeerde Janneke het een weekje zonder.

Lees ook: 10 dingen die je nooit begreep van moeders (tot je zelf kinderen kreeg).

Laatst vroeg ik me hardop af of ik mijn oude telefoon zou verkopen, of zou bewaren voor de kinderen, zodat ze er spelletjes op konden spelen. Wij hebben namelijk geen iPad in huis en ergens leek het me wel makkelijk alvast een soort substituut te hebben. Voor noodgevallen, of alvast voor hun derde verjaardag – hoewel ik dan natuurlijk nóg ergens een oude telefoon vandaan moest zien te halen, want anders was het vragen om problemen. Eén van mijn collega’s zei (ik bracht de kwestie ter sprake op mijn werk): “Dat vind ik nou toch zo’n onzin. Ik heb mijn kinderen nog nooit voor een scherm gezet tot ze een jaar of drie waren. Ook niet voor de tv.”
Hoe ze dat had voor elkaar had gekregen, wilde ik weten. “Nou, gewoon heel simpel. Je zet ‘m niet aan. In plaats daarvan ga je met ze puzzelen of tekenen.” Heel simpel. Zoals ze het zei, klonk het inderdaad heel simpel. “Je zet ‘m gewoon niet aan.” Dat ik daar zelf nooit op was gekomen!

Ineens voelde ik me een beetje schuldig dat ik de tv als noodoppas inzette. Ook al wist ik dat deze collega altijd fulltime had gewerkt en dat haar kinderen, als ze uit haar werk kwam, al van de crèche waren gehaald door een oppas en ze dus waarschijnlijk met minder tv-noodgevallen-momenten te maken had gehad dan ik tijdens de tropenjaren van mijn moederende leven. Al was het alleen al omdat je huis zoveel minder een troep wordt als je kinderen op de opvang zijn. Bij mij zijn de kinderen vijf van de zeven dagen thuis en op drie van die dagen probeer ik tussendoor ook nog te werken. Misschien niet de handigste constructie, maar ik heb ze liever om me heen dan dat ik ze nóg een dag naar de opvang breng. Niet dat ik daar principieel iets op tegen heb: ik vind dat elke moeder vooral moet doen waar zij zich het prettigst bij voelt. Volgens mij levert dat namelijk de gelukkigste kinderen op: of je nu fulltime met ze thuis zit, fulltime werkt, of iets ertussenin. Hoe dan ook. Intussen liet het idee dat het misschien best mogelijk was om de tv niet langer als noodoppas in te schakelen me niet meer los. Want was dat niet veel verantwoorder? Kweekte ik niet al voor hun derde jaar een levenslange beeldschermverslaving? Weet je wat, ik ging het gewoon proberen! Ik ging de rest van de week doorkomen zonder tv. Dá-ág kindertv, hallo puzzels.

DAG 1. Ik moet hoognodig stofzuigen, want dat doe ik altijd op vrijdag. Meestal zet ik de kinderen dan even voor een filmpje, maar vandaag dus niet. Ze mogen lekker puzzelen! Kijk eens, brave kinderen, hoeveel puzzels jullie eigenlijk hebben? Ga daar maar eens lekker op afstuderen. Ik zet intussen de stofzuiger aan. Drie hele minuten stofzuig ik, tot ik opkijk hoe het met het puzzelen gaat en zie dat alle puzzels nog onaangeroerd zijn. Peuter 1 is aan het figuurzagen met een pizza-mes dat ze uit de keukenla heeft getrokken, peuter 2 heeft een kussen van de bank gepakt en daar alle vulling uit getrokken. Het schuimrubber ligt door de hele kamer, dus nu moet er pas écht gestofzuigd worden. Wat te doen? Ik geef het op en zet een filmpje aan. Morgen is er weer een dag.

DAG 2. Weekend. Mijn vriend zet meteen een filmpje op als we beneden komen. Neehee, zeg ik, we gaan het een keer zonder doen. Hartstikke leuk! Dan maar geen warme koffie. We gaan puzzelen! En tekenen! Vriend mort een beetje, maar haalt dan toch de puzzels tevoorschijn. Waar de peuters zich welgeteld tweeënhalve minuut mee vermaken, voor ze weer iets anders willen. De kussens van de bank trekken! Daarbovenop klimmen! Op papa’s hoofd staan! Aan mama’s haar trekken! Naar buiten! Weer naar binnen! Met de Duplo! O nee, met de poppen! O nee, afwassen in het keukentje met echt water! Maar dan wel eerst de luiers uittrekken en op de grond plassen natuurlijk! Uiteindelijk zitten we om 9.00 uur met ze op de fiets en laten een ontploft huis achter. Maar de tv is uitgebleven.

DAG 3. Zondag. Zelfde verhaal als gisteren, alleen nu zitten we al om 8.30 uur met ze op de fiets. De kinderen tijdig uitlaten blijkt de beste remedie tegen tv-loze weekenddagen. Maar, waar kun je eigenlijk koffiedrinken op zondagochtend om 8.30?

DAG 3. Maandagochtend. Boodschappen doen. We gaan met de loopfietsjes naar de supermarkt, wat betekent: op de terugweg loopt mama met twee loopfietsen onder haar arm, twee boodschappentassen aan haar handen, en twee loslopende peuters in het vizier die nog niet begrijpen dat je niet zomaar de straat op moet hollen. Godzijdank belanden we weer veilig voor de voordeur. Alwaar de peuters besluiten dat het óók heel leuk is om vanaf die plek een willekeurige kant op te rennen. “Kom, naar binnen!” roep ik. “We gaan koekjes eten!” roep ik. “Jullie mogen limonade!” roep ik. Ik weet uit ervaring dat het geen zin heeft achter de peuters aan te rennen, omdat er dan altijd eentje precies de andere kant op rent. “Filmpje kijken!” roep ik uiteindelijk, waarna er binnen drie seconden twee peuters voor mijn neus staan.

DAG 4. Kinderen zijn naar de opvang. Tv blijft uit. Eitje.

DAG 5. Ik moet eten koken; mijn vriend zit nog op zijn werk. Ik heb ál het speelgoed van de peuters tevoorschijn gehaald, maar om een of andere reden willen ze alleen maar aan mijn benen hangen en/of wijnopeners en kaasschaven uit de keukenla vissen. Ik probeer ze af te leiden met Cheez Dippers, maar ze besluiten dat allebei precies hetzelfde doosje Cheez Dippers willen; het andere doosje wordt op de grond gekeild alsof het besmet is. Ik probeer vrede te stichten en intussen aubergines onder de grill te schuiven terwijl ik roep dat dat heel heet is. Peuters laten het begeerde doosje Cheez Dippers los, omdat de hete grill nóg interessanter is. Waarop ik toch maar weer een filmpje op zet.

DAG 6. Kinderen zijn naar de opvang. Waarom wilde ik ze ook alweer zonodig de rest van de week om me heen hebben? Op de opvang zetten ze nóóit de tv aan. Hartstikke verantwoord.

DAG 7. Vrijdagochtend. Mijn werkdagen vliegen altijd voorbij, dus ik moet echt nog even met spoed een paar mailtjes versturen. Dat vinden de peuters ook een goed plan. Ze klimmen allebei op schoot en slaan op het toetsenbord. Eén peuter slaat met de muis op tafel, de ander checkt of het snoer van mijn lader eetbaar is. Filmpje dan maar?

DAG 8. Ik verklaar het experiment als mislukt. Kinder-tv is de reddende engel binnen ons gezin. Lang leve de kinderfilmpjes. Lang leve dvd-spelers. Lang leve de digitale revolutie. Lang leve Nijntje, Barbapapa en Bumba. Ik geef de kinderen straks wel een heel verantwoord bordje chiazaad met gojibessen.

Lees ook: Baby’s leren evenveel van televisie als prentenboek.

Janneke Jonkman

Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.