Wanneer je baby leert kruipen (en je erachter komt dat je huis levensgevaarlijk is)

Annemieke ontdekt de perfecte babyproof wooninrichting voor als ze kunnen kruipen: een kruising tussen een zandbak en een isoleercel.

Dacht ik eerst dat we er met een paar rubberen vloertegels en een box wel waren, nu zie ik in dat dat Heel Erg Naïef was. Zoë wil namelijk niet meer in de box. Want ze kan kruipen. En ze heeft het survivalinstinct van een lemming.

Vallen op de stenen vloer

Het eerste probleem is de vloer. Daar hebben we twee vierkante meter rubberen tegels neergelegd vol anatomisch incorrecte olifantjes, eendjes, bootjes en treintjes. Je krijgt een migraine-aanval bij het zien van die vloekende kleurtjes, dus voor iedereen is meteen duidelijk dat dit babyterrein is. Behalve voor de baby zelf, die er doodleuk af kruipt, op onderzoek uit. Helaas hebben wij een stenen vloer. Zo eentje waarop je nogal makkelijk een gat in je hoofd kan vallen. Niet alleen als je probeert te staan of lopen terwijl je dat nog niet kan, ook wanneer je zit en jezelf opeens naar achter laat vallen. (Wat inderdaad nogal stom is. Maar hoewel onze dochter al meer dan drie maanden zelf kan gaan zitten, kan ze nog steeds niet goed blijven zitten).

Ons huis is levensgevaarlijk

Via de vloer kan ze overal komen: de waterbak van de hond (verdrinkingsgevaar!), het kleed dat over de bank ligt (verstikkingsgevaar!) en de kast waarin het afwasmiddel staat (vergiftigingsgevaar!). Zelf tijger ik een rondje door het huis om het geheel vanuit babyperspectief te zien en kom erachter dat onze hele woning levensgevaarlijk is, met overal rondslingerende oplaadsnoeren. Een snoeischaar blijkt op babyhoogte te liggen, om over de stopcontacten nog maar te zwijgen. De hondenbrokken lijken me ook niet bevorderlijk voor haar gezondheid en welke volslagen idioot heeft de bak met lege batterijen in de onderste lade van het niet-babyproof-zijnde kastje opgeborgen? Heb ik verdomme net alle levensgevaarlijke spullen 30cm hoger dan babykruiphoogte gezet, ontdekt mijn baby de dag daarna hoe ze zich op kan trekken totdat ze staat… Met alle gevolgen van dien. Eén voordeel: Zoë’s superlelijke roze spaarpotje (cadeau van haar opa en oma), heeft het helaas niet overleefd.

Dan maar verhuizen?

Terwijl K. bedenkt hoe ‘ie zijn ouders kan vertellen dat hun geboortegeschenk gesneuveld is, krijg ik een crisis. De enige manier waarop mijn baby de komende jaren overleeft, is als we verhuizen. Dat is helaas geen optie. Ik laat de baby vrij door het huis kruipen en ga er zelf achteraan om te leren welk deel van onze woning een volslagen rampgebied is en op welke plekken slechts licht crisismanagement nodig is voordat ze babyproof zijn. Het resultaat: alles is rampgebied. Zo vinden we, naast een oude telefoon onder het bed, een verdwaald plastic hondenpoepzakje in de keuken en een euromunt tussen de bankkussens, diverse scherpe kanten en hoeken die stuk voor stuk garant staan voor bloedende hoofdwonden en spoedbezoeken aan de Eerste Hulp.

De koelkast headbangen

Ook kom ik erachter dat baby’s nogal suïcidaal zijn. Mijn dochter wil de koelkast headbangen, de cactus aanraken, en probeert zich omhoog te trekken aan onze zeer onstabiele stoelen. Ze kent geen angst, heeft een voorkeur voor ritselend plastic en scherpe messen en als ik er niet achter zou staan, zou ze met kastje en al op de grond gevallen zijn. Bovendien wil ze telkens dat vervelende staan oefenen, bij voorkeur tegen de WC-deur aanleunend. “Het interesseert me geen hol dat je aan het poepen was; alle deuren in huis blijven open!” bijt ik mijn vriend toe wanneer Zoë bijna voorover de badkamer intuimelt omdat K. zich niet aan mijn babyvriendelijke open door policy houdt.

Dwangbuis

Ik hoopte dat ik een relaxte moeder zou worden, maar dat gaat me niet lukken. Waar mijn baby alleen maar uitdagingen ziet, zie ik overal gevaar. In plaats van een rompertje, wil ik haar het liefst een dwangbuis aantrekken; zo eentje met een riem eraan van 1 meter lengte die we dan in het midden van de rubberen vloertegels vastmaken totdat ze op een leeftijd is dat ze begrijpt dat allesreiniger niet bedoeld is om op te drinken. Het lijkt me de enige manier waarop ik ons kind in leven kan houden en zelf nog iets van werk gedaan krijg. (Nee, niet gelijk de kinderbescherming bellen, ik zie ook wel in dat dit niet kan. Maar toch, iemand nog een tuigje in de aanbieding?).

Woontrend voor kruipende baby’s

Voor nu hebben we een babyproof gedeelte in de woonkamer gecreëerd, afgeschermd door een muur van opbergdozen waar ze nog niet overheen kan klimmen. K. maakt stompzinnige grapjes over Mexico en de USA, ik denk na over een langetermijnoplossing. Op de grond komt in ieder geval overal zand: lekker zacht, gegarandeerd een zomers strandgevoel en nooit meer stofzuigen. Qua inrichting lijkt een isoleercel me wel wat: gewatteerde muren en niets waaraan ze zich kan bezeren. Helemaal babyproof. Maarja, ‘kruising tussen zandbak en gevangenis’ klinkt ook weer zo lullig… Zo krijg ik mijn vriend nooit enthousiast. Woorden als ‘Marie Kondo to the max’, ‘zen’ en ‘sereen’ doen het vast beter dan ‘leeg’, ‘kaal’ en ‘weg met alle gevaarlijke troep’. Ik vertel K. gewoon dat we ons huis opnieuw gaan inrichten in Japanse beach hut style met ultra-minimalistisch design. Wat dat is? De nieuwste woontrend voor ouders met kruipende baby’s. Net verzonnen; wordt vast heel hip.

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Lees ook: Dé oplossing voor bijna alle babyproblemen: de drager!