Vader laat pestende dochter naar school lopen – terecht of kindermishandeling?
Als een kind iets verkeerd doet, grijp je als ouder in. Maar, hoe ver ga je daarin? Een Amerikaanse vader had zero tolerance met het pestgedrag van zijn dochter en liet haar de consequenties van haar daden voelen. Maar niet iedereen vond dat goed ouderschap.
Matt Cox filmde zijn 10-jarige dochter terwijl ze 8 kilometer door de kou naar school liep. Dat deed ze niet voor de lol, maar omdat haar vader haar straf had gegeven. Ze had namelijk in de schoolbus een ander kind gepest en mocht daarom de week erna niet meer meerijden. Haar vader moest haar dus maar naar school brengen, aldus het meisje. Maar daar dacht papa anders over. “Pesten is niet acceptabel” zegt Cox in zijn inmiddels veelbesproken filmpje dat afgelopen weekend viral ging. “Dus loopt mijn dochter vandaag vijf mijl naar school met 36 graden Fahrenheit.” Dat is 2 graden Celsius. Behoorlijk koud om 8 kilometer in te lopen voor een jong kind. Maar, vindt Cox, wie zich brandt, moet op de blaren zitten Het was namelijk niet de eerste keer dat zijn dochter pestgedrag vertoonde. En wie niet luisteren wil, die moet dan dus maar voelen. Daar was alleen niet iedereen het mee eens, zo bleek toen het internet ontplofte en Cox bestempeld werd tot brute kindermishandelaar.
LEES OOK: Waarom mijn kinderen later gestoorde, obese, narcisten worden (en die van jou ook).
“Ze zouden je kinderen bij je weg moeten halen!” werd er door menigeen geroepen. Want een kind in de kou een eind laten lopen, dat is blijkbaar not done. Zeker, 8 kilometer is natuurlijk best ver voor een kind. En het zal absoluut koud geweest zijn. Maar is dat nou echt zo erg? Toen ik het bericht voorbij zag komen dacht ik eigenlijk alleen maar: you go, papa! Ik ben het namelijk met hem eens: pesten is een absolute no go. Kinderen die dat doen moeten keihard ter verantwoording geroepen worden. Pesten is namelijk geen onschuldig kattenkwaad, het is een ernstig vergrijp dat vergaande consequenties kan hebben. Ik denk dat iedereen vroeger wel een kind op school of in de klas had dat gepest werd en dus heeft gezien wat dat met een kind kan doen. Er zijn kinderen die zelfmoord plegen omdat ze gepest worden en mensen die hun leven lang last houden van de pesterijen die ze op school hebben moeten ondergaan. Dat zal de pester zich op dat moment waarschijnlijk niet realiseren, maar dus is het aan de ouders om hem/haar ervan te doordringen dat pesten absoluut niet kan. Dat het niet getolereerd wordt. Want dat is ouderschap: je kind leren dat z’n daden consequenties hebben.
Ook als het gaat om andere dingen dan pesten moet een kind leren dat slecht gedrag bestraft wordt. Maar dat lijkt heden ten dage een no go in ouderland. Straffen mag niet meer. Kinderen moeten met fluwelen handschoentjes worden aangepakt, ook als ze zich gedragen als notoire etterbakken. Maar ik vind dat onzin. Die zogenaamd zo tere kinderziel, die kan echt wel wat hebben. En het is heel simpel: als je je slecht gedraagt, dan mag je daarop gewezen worden. Dan mag je weten dat je daar dus niet mee wegkomt. Dat halfzachte gedoe van tegenwoordig, dat eeuwige ‘communiceren’ met kinderen ipv paal en perk te stellen, daar bereik je niks mee. Een kind dat nooit geleerd heeft dat-ie dus niet de koning is, wordt later namelijk geen fijne volwassene. Zo’n kind blijft een irritante etterlijer die denkt dat iedereen wel naar z’n pijpen danst. Een volwassen pestkop dus en daar zit helemaal niemand op te wachten. Daarom zeg ik: in die kiem smoren dat gedrag. En als je kind daarvoor in de kou naar school moet lopen, prima. Daar gaat het echt niet dood van.
Kinderen zijn niet van suiker, ze kunnen echt wel tegen een stootje. Het is aan ons als ouders om ze af en toe eens om te duwen, zodat ze leren hoe het voelt om te vallen en zelf weer op te staan. Het is aan ons om ze te leren wat er goed en wat er fout is en wat het betekent als je een foute keus maakt. Hard zijn betekent niet dat je een slechte ouder bent, of dat je je kind geweld aandoet. Het betekent juist dat je het beste met je kind voor hebt. Dat je het wilt helpen een fatsoenlijk persoon te worden. Dat kunnen kinderen niet alleen, ze hebben ons daarvoor nodig. Juist zodat ze het later, als ze het alleen moeten doen, beter aankunnen als ze geconfronteerd worden met de gevolgen van een slechte beslissing. Of, nog beter: zodat ze geen slechte beslissingen meer nemen, omdat ze weten wat daar de gevolgen van zijn. Waarom dat slechte beslissingen zijn. Die basis leggen wij, hun ouders, en daarvoor moet je soms hard zijn. Want zachte heelmeesters, die maken nou eenmaal alleen maar stinkende wonden.
Als mijn kinderen zich misdragen dan kunnen ze zich ervan verzekerd zien dat ze van mij straf zullen krijgen. Dat dat van de moderne opvoedmaffia niet meer mag, interesseert me niet. Wat me wel interesseert is dat mijn kinderen later fatsoenlijke mensen worden die weten wat gewenst gedrag is. Die rekening houden met de mensen om hen heen en hun best doen om aardig te zijn. Als ik dus ooit merk dat ze andere kinderen pesten, dan kan ik je nu al vertellen dat ons huis te klein is. Dan hebben ze een bijzonder groot probleem met mij. Van heel dichtbij heb ik namelijk gezien wat dat met iemand kan doen en ik zal simpelweg niet accepteren dat iemand dat door toedoen van een van mijn kinderen wordt aangedaan. Ik zeg dan ook: hulde aan deze vader, die weigerde zijn dochter weg te brengen toen zij volkomen terecht uit de schoolbus werd gezet. Het meisje zal flink gebaald hebben toen zij in de kou naar school sjokte en daardoor zal zij voortaan wel drie keer nadenken voor ze weer een ander kind voor lul zet ten overstaan van een hele bus met toeschouwers. Dat is niet zielig, dat is opvoeden. En later zal zij haar vader daarvoor dankbaar zijn.
LEES OOK: Waarom ik mijn kinderen geen verjaardagscadeaus meer geef.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
