Dit is DE manier om om te gaan met de verwondingen van je kinderen (tip van een vader!)
Kinderen lopen wonden op. Dat is onvermijdelijk. Journalist Jan Heemskerk heeft een nogal typische manier van omgaan met de kwetsuren van zijn kinderen. Maar het werkt wel!
Ik heb ooit mijn zoon Pieter, 4 jaar oud en héél vervelend, naar de gang gestuurd. En de deur achter hem dichtgegooid. Hij huilde, natuurlijk, want hij kreeg straf, maar hij huilde wel een beetje hard. En een beetje lang. Ik ging toch maar eens poolshoogte nemen. Toen bleek dat zijn wijsvinger tussen de deur zat. De vinger was helemaal plat, het zag er gruwelijk uit.
Ik belde behoorlijk in paniek de dorpsdokter, die beloofde onmiddellijk naar ons toe te komen en me aanraadde de boel op ijs te koelen. Pieter bleef intussen huilen als een zwaargewonde weerwolf. Gelukkig was de dokter snel ter plaatse en sprak onmiddellijk de legendarische woorden: ‘Zeg Pieter, waarom steek jij nou je vinger tussen de deur?’ Pieter viel direct stil. Toen moest hij lachen, want dat deed de dokter ook.
Zo zag ik voor het eerst hoe je simpel door de situatie in een andere context te plaatsen dan die van pijn, schrik en platte vingers, een kind zijn ellende kunt laten vergeten. Tegenwoordig ben ik de man die gaat over de wonden, het bloed, en kinderen kalmeren. Voorbeeld: stoot een kind zijn teen tegen de trap, geven we de trap een klap. Onzin? Natuurlijk! Pedagogisch verantwoord? Natuurlijk niet: het is belachelijk het kind te leren dat het de schuld van de trap is dat het zijn teen er tegen stoot. Maar werkt het? Als een dolle.
Het is namelijk hilarisch om een levenloos object voor rotte vis uit te maken en verrot te slaan en schoppen. Vinden kinderen prachtig. Helemaal als ze zelf de trap nog een trap na mogen geven. Ook nu ze groter zijn en af en toe best nare kwetsuren oplopen, doet mijn grapjesvoodoo wonderen. Spelen de kinderen (zo rond de 10, 11 jaar) nu boven, moeten ze van mij bij verwondingen eerst zelf kijken of ze de zaak kunnen verbinden.
Het gebeurt dan ook regelmatig dat er eentje loeiend begint te huilen, en de anderen hem snel tot bedaren brengen, omdat ‘anders mijn vader bovenkomt, en dat is erger dan een spijker in je voet.’ Even later komt dan iemand een verbandtrommeltje halen. Ik vraag dan bezorgd: ‘er is toch niets ergs aan de hand, hè, want dan kom ik helpen’. Zeggen ze: ‘nee joh, dat was een grapje, van die spijker, hij heeft gewoon een schaafwondje’. Stoere gasten met humor. Ik hou er van.
Lees ook: Hoe je een huilende baby stil krijgt? Deze vader heeft het antwoord
Dit is een column uit het boek The Dad van journalisten Jan Heemskerk en onze eigen Marcel Langedijk. The Dad is hier verkrijgbaar
