Deze vaderkwaliteit zouden alle moeders moeten hebben
We hebben vaak heel wat aan te merken op vaders en hun opvoedkwaliteiten. Dat ze de kinderen teveel tv laten kijken bijvoorbeeld, of dat ze altijd vlak voor bedtijd nog wild gaan stoeien. Maar er is één ding dat vaders doen, waar moeders een voorbeeld aan zouden kunnen nemen.
Mijn dreumesdochter Arwen zat een tijdje geleden in die fase dat ze overging van twee naar één slaapje. De Transitie noem ik dat altijd, want ik vind dat moment dusdanig complex dat het een titel in kapitalen verdient. Ook bij haar oudere broer en zus kostte De Transitie me de nodige kopzorgen en ingewikkeld rekenwerk, want: hoe gingen we dit nou weer regelen? Wat precies? Nou gewoon, Het Schema (ja, met hoofdletters) enzo. De dag. Hoe gingen we ervoor zorgen dat niet alles in de soep liep door de hernieuwde slaaptijd? Hoe kreeg ik het voor elkaar het nieuwe slaapje zo in te passen dat het ene kind opgehaald kon worden van de peuterspeelzaal, zonder dat ik het andere kind voortijdig wakker moest maken, of langer dan gewenst wakker moest houden? Wat mij betreft was het hogere wiskunde, een som die ik maar niet kreeg uitgerekend. En dus zat ik ook dit keer weer met de stoom uit mijn oren aan de keukentafel, op zoek naar de juiste formule.
LEES OOK: Liefdesbrief aan mannen die evenveel voor de kinderen zorgen als hun vrouwen.
“Als ze zo laat naar bed gaat, is het eigenlijk te vroeg, dan zul je zien dat ze niet slaapt” mompelde ik tegen Mario, onderwijl driftig aantekeningen makend en grafieken tekenend. “Maar als ze pas kan slapen als de oppas haar zus heeft opgehaald, is het weer te laat.” Meewarig staarde mijn man me aan. “En haar wakker maken, dat kan natuurlijk niet, dat is zielig,” streste ik nog even verder. Toen de paniek bijna uit mijn oren spoot, legde mijn echtgenoot zijn hand op de mijne en sprak de onsterfelijke woorden: “Komt wel goed, schatje.” Verwilderd staarde ik hem aan. Komt wel goed, schatje? KOMT WEL GOED, SCHATJE?! Maar toen daalden zijn woorden bij me neer. En inderdaad, dat was het. Dat was de enige juiste formule: komt wel goed. Want, nou ja, dan slaapt ze misschien een beetje korter. Of ze gaat wat vroeger dan ideaal zou zijn naar bed. Of ze moet een keer wakker gemaakt worden om haar grote zus op te halen. Such is life, zeg maar. Dat is misschien weleens vervelend, of onhandig, maar daar zal ze niet aan doodgaan. En dat is dus precies het vernuftige credo van de meeste vaders: als mijn kind er niet aan doodgaat, dan zal het dus wel goed zijn.
We verwijten vaders vaak dat ze laks zijn, onverschillig, dingen een beetje te weinig overdenken. Maar eigenlijk hebben ze daarmee best een punt. Zoals onze eigen Marcel ook al zei: vrouw, doe eens een beetje relaxter met je kind. Maak niet van alles zo’n enorme halszaak, laat de dingen ook eens gewoon op z’n beloop. Dan zul je namelijk zien dat er zich helegaar geen rampen zullen voltrekken en dat je kind nog steeds even gelukkig en goed voorzien is als voorheen. Dat is een waarheid als koe. En een modus operandi die menig moeder zich zou moeten aanmeten, want laten we eerlijk zijn, we kunnen ons inderdaad behoorlijk druk maken over dingen die eigenlijk helemaal geen probleem zijn. Want als je ervoor zorgt dat je ze niet al te vaak op hun hoofd van de commode op een hardhouten vloer laat stuiteren en ze iedere dag te eten geeft (ja, zonder uitgebreid tijd,- en voedingsstoffenschema dus) gaan kinderen meestal niet zo heel erg snel dood. Ook niet als ze een keer wakker gemaakt moeten worden uit hun schoonheidsslaapje. Dan líjkt het weliswaar of ze doodgaan, zo hard krijsen ze als je met ze op het schoolplein staat, maar dan zijn ze dus gewoon alleen maar chagrijnig.
Ik bewonder mijn man om zijn laissez-faire, gaat-het-niet-zoals-het-moet-dan-moet-het-maar-zoals-het-gaat manier van ouderen. Dat scheelt namelijk een hele hoop stress en kopzorgen en tijd die anders gaat zitten in het maken van Excelsheets. En het is helemaal niet dat vaders onverschillig zijn, of dat ze het welzijn van hun kinderen niet even hoog in het vaandel hebben staan als moeders. Ze meten dat welzijn alleen op een andere manier af dan wij. Ze nemen het leven veel meer zoals het komt, ipv dat ze het proberen naar hun hand te zetten zoals vrouwen veelal de neiging hebben om te doen. Wat, mijns inziens, een belangrijke reden is voor het feit dat zoveel vrouwen het moederschap als zwaar ervaren en het gevoel hebben dat ze alle verantwoordelijkheid en de last van het ouderschap alleen moeten dragen. Want mannen dragen die last ook heus wel. Hij weegt alleen veel minder zwaar, omdat ze hun schouders niet zo volladen met overtollige ballast.
Loslaten en accepteren dat we niet altijd over alles controle hebben is moeilijk, maar uiteindelijk maakt het het ouderschap een heel stuk makkelijker. Nu ik wat vaker de koers vaar die mijn man aanhoudt kom ik tot de ontdekking dat er inderdaad maar heel weinig is dat echt een probleem is. En dat mijn kinderen beschikken over de geweldige capaciteit om heel erg mee te bewegen met het leven, zonder dat ze daar echt last van hebben. Sterker nog, ze varen er bijzonder wel bij, omdat mama niet meer zo hysterisch en gespannen doet over ieder klein dingetje. Dat komt de sfeer in huis danig ten goede en bovendien leert het ze vertrouwen te hebben in het leven en zich in dat leven te berusten, ipv te trachten het altijd maar ijzerenheinig naar hun hand te zetten. Die papa’s hebben het zo gek nog niet bekeken, dus de volgende keer dat-ie weer eens z’n schouders ophaalt als jij ergens over staat te hyperen, haal dan gewoon eens diep adem, ipv een echtscheiding te overwegen. Want waarschijnlijk is er inderdaad niks aan de hand. En zelfs al was er een probleem, dan lost dat zichzelf ook wel weer op. Want echt: komt wel goed, schatje.
LEES OOK: Eerst op cursus, dan pas een kind. Alle aanstaande ouders op ‘ouderschapsgym’.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
