Deze simpele truc aan tafel gaat je leven makkelijker maken
Zit je kind tijdens het avondeten aan het hoofd van de tafel? Helemaal fout! Met deze tafelopstelling is het ongetwijfeld elke avond bal. Hoe moet het wel?
Onlangs las ik in een artikel in de Volkskrant iets opzienbarends. Als je rustig wilt tafelen, is het belangrijk om kritisch te kijken naar wie op welke plek aan tafel zit, volgens familiecoach Miriam van Kreij. Vaak zit het jongste kind aan de kop van de tafel, maar hierdoor ‘creëer je een koningskind met privileges die te groot zijn voor die leeftijd’. Bovendien kun je als ouders beter náást elkaar zitten dan tegenover elkaar. Oeps! Als dit waar is, dan doen wij het thuis helemaal fout. Mijn vriend en ik zitten tegenover elkaar, en aan de kop van de tafel zit, naast elkaar, onze tweeling. Het idee is dat we onze kinderen dan allebei makkelijk kunnen helpen met eten. Ware het niet dat ze regelmatig van tafel weglopen, dansjes in de kamer gaan doen of stoïcijns met hun speelgoed gaan spelen, terwijl ze hun eten nog nauwelijks hebben aangeraakt. We moeten echt af en toe op onze kop gaan staan om ze aan het eten te krijgen. Zou het soms aan onze tafelopstelling liggen?
LEES OOK: Ouders, laat die kinderen lijden – want dat hoort bij het leven.
Meteen diezelfde dag gooien we de opstelling om: mijn vriend en ik gaan naast elkaar zitten en de kinderen tegenover ons. Dat betekent wel dat ik de helft van de eettafel moet ontruimen, want die ligt nu meestal vol met stickers, boekjes, dino’s, to-do-lijstjes en wat er zoal nog meer rondslingert in een huishouden met twee peuters. Maar laten we dat maar beschouwen als een bijkomend voordeel. De nieuwe opstelling levert flink protest op, maar als we eenmaal zitten, vind ik het eigenlijk heel leuk om onze kinderen (3,5) nu recht te kunnen aankijken als ik ze een vraag stel. Ook zij lijken het fijn te vinden om ons naast elkaar te zien zitten: ze vragen of wij elkaar een knuffel willen geven en zijn in hun nopjes als we aan hun verzoek voldoen. En lijkt het nou maar zo, of wordt er beter gegeten? Het kan ook aan mij liggen: ik merk dat ik minder de neiging heb om me te bemoeien met hoeveel er precies gegeten wordt; in plaats daarvan voeren we – als het lukt – een leuk gesprek met elkaar. Na een paar dagen is iedereen gewend aan de nieuwe opstelling en het eten lijkt écht makkelijker te gaan. Er wordt (iets) beter geluisterd, maar vooral ben ik zelf een stuk relaxter. Door de nieuwe tafelopstelling voelt het meer alsof we gezellig met het gezin zitten te tafelen, in plaats van als een soort waakhonden toe te zien of de peuters wel genoeg voedsel binnenkrijgen.
Maar ook na het avondeten lijkt de nieuwe opstelling door te werken. Voorheen heb ik meestal toegegeven als de kinderen liever in ons bed in slaap willen vallen dan in hun eigen bed. Maar hoewel we ze dan, als we zelf gaan slapen, terugleggen in hun eigen bed, staan ze ’s nachts geregeld weer in onze slaapkamer. Kortom: gebroken nachten, waarschijnlijk veroorzaakt door het nachtelijk van bed wisselen. Wat zou er gebeuren als ze voortaan gewoon in hun eigen bed in slaap zouden vallen? Ik besluit het experiment aan te gaan, en al na een paar dagen vallen ze zonder protest in hun eigen bed in slaap. En die nacht staat er helemaal niemand aan ons bed! Ik voer meer nieuwe regels door: ’s morgens mogen de peuters alleen een filmpje kijken als ze in bed zijn gebleven tot ‘het konijntje’ (lees: de slaaptrainer) wakker wordt. Lukt dat niet, ook niet erg, maar dan geen filmpje ’s morgens. Werkt als een dolle! Het lijkt wel alsof de nieuwe tafelopstelling me een geheel nieuw perspectief heeft gegeven. Natuurlijk vind ik het belangrijk dat de kinderen zich prettig en veilig voelen en wil ik er alles aan doen om ze een leuk leven te bezorgen. Maar ik mag als moeder ook best wat ruimte voor mezelf innemen. En als ik heel eerlijk ben: het is best fijn om ons bed weer voor onszelf te hebben en om als het even meezit pas om zeven uur ’s morgens een peuter aan ons bed te hebben staan. En dat allemaal met dank aan een nieuwe tafelopstelling, zo lijkt het. Ik kan het iedereen aanraden.
Lees ook: Grappige fotoserie: dit eten kinderen over de hele wereld.
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
