Deze dingen kun je als ouders maar beter laten!

De perfecte ouder bestaat niet, iedereen schiet wel eens uit z’n slof en roept soms dingen tegen zijn kind waar hij later spijt van heeft. Geeft niets, ouders zijn ook maar mensen, en kinderen zijn niet van suiker of porselein. Maar er zijn dingen die niet nodig zijn, of die we toch echt beter kunnen vermijden.

1. Boos worden als ze fouten maken
Je hebt net de tafel afgenomen, en zijn beker opnieuw met melk gevuld. En, ja hoor. Daar gaat hij weer om. Godzakkes, wat ben je toch onhandig! flap je eruit. Als hij zijn handen wast en de halve keuken is nat, vloek je binnensmonds wat maak je er weer een bende van, en dweil je geïrriteerd de vloer. En je kan het niet laten te roepen dat de zitkamer geen vuilnisbak is als je bananenschillen en broodkorsten achter de bank vandaan vist. Kinderen maken fouten, leren door vallen en opstaan. Dat betekent zeker ook dat je ze op hun gedrag moet aanspreken, maar probeer dat te doen zonder boos te worden. Benoem daarbij bovenal hun gedrag, niet hun persoon. Dat laatste kan leiden tot gebrek aan zelfvertrouwen en een laag zelfbeeld. En als het toch gebeurt, schroom vooral niet om sorry te zeggen, en uit te leggen wat je eigenlijk bedoelde.

ZIE OOK: 8 manieren om het zelfvertrouwen van je kind te boosten

2. Dingen verwachten die ze nog niet kunnen
Je zoontje van 2 wil perse die blauwe beker met dolfijnen om uit te drinken, en nee, maar zijn zusje wil hem ook, en gaat er mee vandoor. Zoontje gaat door het lint. Kom op, denk je, neem jij die dolfijnen morgen toch weer? En je probeert het nog met Niet zeuren over kleuren. Nou, je bent een roepende in de woestijn. Van een kind van 2 kun je nog geen redelijkheid verwachten, laat staan compassie met anderen. Dat duurt nog jaren! En zo heeft het ook geen zin aan een kind van 4 te vragen om zijn kamer op te ruimen. Of te verwachten dat een 7 jarige snapt dat jouw opmerking Jaaa, pijn is fijn! als ze elkaar te lijf gaan, cynisch bedoeld is. Probeer een kind naar zijn leeftijd te behandelen, en verwacht vooral niet te veel. En zeker geen volwassen gedrag.

3. Hun motieven wantrouwen
Waarom kunnen mijn kinderen zich nooit normaal gedragen? Vloek je, terwijl je met je krijsende dochtertje het stadhuis uitloopt waar een goede vriendin zojuist haar geliefde het ja-woord gaf. En als je zoontje een dag later alle blikjes tonijn uit het supermarktschap trekt en op de grond gooit, denk je, je doet het erom! Wees gerust, je bent niet de enige die zijn peuter eigenschappen toedicht die zacht gezegd niet erg complimenteus zijn. En die ze eigenlijk nog helemaal niet kennen of hebben. Maar als je goed naar je kind kijkt als het door het lint gaat op een onhandig moment, of stoute dingen doet terwijl je nog zo had gezegd dat…zal je merken dat er vaak iets heel anders aan ten grondslag ligt. Meestal is een kind moe, hongerig, of heeft het behoefte aan een-op-een aandacht. Achter het meest vervelende gedrag van een kind gaat meestal een roep om liefde schuil. Natuurlijk kan het ook zijn dat je kind een grens opzoekt. Die mag je uiteraard gewoon aangeven. Maar dat kan ook zonder hem te verdenken van valse praktijken.

4. Het verkeerde voorbeeld geven
En nu de lastigste: Als je zelf scheldt en schreeuwt, ruziemaakt om weinig, en je tas in de hoek van de kamer zet, of je schoenen uitschopt voor de bank, kun je niet van je kind verlangen dat hij het anders doet. Je komt niet weg met, “maar ik ben een volwassene”. Kinderen kopiëren het gedrag van anderen, en als ze klein zijn vooral van hun ouders. En je goedbedoelde woorden en opvoedkundige hoogstandjes vallen in het niet, als je zelf iets heel anders doet. Dus als je wil dat al dat hierboven beschreven irritante en vervelende gedrag op den duur verandert, leef het voor.

De Duitse psychoanalytica Selma Fraiberg beschrijft in haar boek De Magische wereld van het kind de verschillende ontwikkelingsfases van kinderen tot zes jaar, en wat je per leeftijdsfase kan verwachten. Zeer verhelderend!

ZIE OOK: Volgens mij gaat het prima met onze generatie kinderen