De kerstillusie van een moeder (en hoe het er in werkelijkheid aan toe gaat) in 5 stappen
Ik weet niet of het de cosy kerstliedjes zijn, of de flikkerende kerstlampjes in de boom, óf de overdosis aan mierzoete Amerikaanse kerstfilms waarin alles picture perfect is, maar ik maak me ieder jaar weer een voorstelling van hoe idyllisch kerstmis met onze kinderen zal gaan verlopen. Net als in de film, zeg maar. Uiteraard verloopt het uiteindelijk altijd héél anders. Dit is de fantasie versus werkelijkheid.
Het kerstontbijt
Fantasie: Gehuld in beeldige feestkleertjes zitten de kinderen aan de ontbijttafel. Op de achtergrond speelt een kerstliedje. Iedereen eet relaxt van de kerststol, smult van een broodje met ei en de ouders drinken zalige, wárme koffie.
Werkelijkheid: De kinderen zeuren dat de beeldige kerstjurkjes ‘prikken’. Sowieso zijn de outfits binnen drie tellen besmeurd met kerststol en eigeel. ‘Feliz navidad’ wordt verruild voor een liedje van Frozen. Er gaat een beker melk om en de koffie wordt koud.
De cadeautjes onder de boom uitpakken
Fantasie: Om de beurt pakt een kind onder luid bewonderende kreten een pakje uit, is daar zíelsgelukkig mee en vliegt de ouders dankbaar om de hals.
Werkelijkheid: Het papier om de paar pakjes die onder de boom liggen, wordt er in recordtempo vanaf gescheurd. Amper wordt gekeken wat er precies in zat, want ze hebben zich alweer op het volgende kadootje gestort. Na afloop kijken de kinderen drie seconden naar hun nieuwverworven speelgoed en zeuren dan dat ze tv willen kijken.
Op bezoek bij familie
Fantasie: De hele familie komt samen. Het is één groot warm bad. Alle kindertjes spelen onderling zoet samen, de volwassenen kletsen onder het genot van warme Glühwein en lekkere hapjes.
Werkelijkheid: Er huilt een baby, een peuter krijgt een anger attack, drie kleuters krijgen ruzie bij het Twister spelen. De volwassenen zijn zo druk bezig met hun eigen kroost dat de warme wijn afkoelt en de lekkere hapjes onaangeroerd blijven. Of: we zitten in een soortvanlockdown-achtige toestand en we zien onze familie überhaupt pas weer ergens in 2025.
Kerstdiner
Fantasie: De one big happy family zit gezellig en prachtig opgedoft aan de kerstdis, kinderen blijven op hun stoel zitten. Een zalige maaltijd van ondermeer kalkoen en cranberry’s gaat er in als koek (óók bij de kinderen). Er wordt gelachen en gepraat, Iedereen is gelukkig.
Werkelijkheid: Er is ruzie wie waar mag zitten (‘IK wil naast opa’, ‘Nee ik!’), de kalkoen is te droog en de cranberrysaus belandt overal behalve in de mondjes van de kinderen. Omdat de kleintjes niks eten, wordt plan B ingezet: pasta met knakworsten en komkommer. Dat eten ze wèl waarna ze van hun stoel afglijden om rondjes te rennen om de kersttafel en zoveel geluid produceren dat een goed gesprek volledig onmogelijk is.
De finale: samen een kerstfilm kijken
Fantasie: Opgekruld op de bank zitten alle kindertjes met ieder een bakje popcorn onder een dekentje te genieten van een nostalgische film.
Werkelijkheid: Kids hangen in besmeurde kerstoutfits op de bank, popcorn ligt overal in de wijde omtrek op de grond, film wordt ‘saaaai’ bevonden, het is laat en de kinderen jengelen, waarna ze stuk voor stuk in slaap sukkelen. Je tilt je kroost op je schouder en zet ze in de auto. Gesloopt rijd je naar huis.
De volgende dag zeggen je kinderen dat het ‘zooo cool’ was, kerstmis. Misschien niet helemaal mama’s Amerikaanse speelfilm idylle, maar ach, perfectie is toch eigenlijk ook gewoon bloedsaai?
