Is de iPad gewoon té leuk voor kleuters?

Barbara vond dat aanraken van een beeldscherm eigenlijk wel leuk. Leuker dan een klein kind dat passief dvd’tjes kijkt. Nu blijkt de iPad toch foute boel te zijn. 

‘Aaaaaaipeeeet!’ Dat was het eerste woord van Morris (nu 2). Geen mama, geen papa, geen beertje, maar iPad.

Ik snap het wel: toen hij net kon staan, legde hij zijn hand op de schouder van zijn broer, en ging hij meekijken. Naar Minecraft, naar Clash of Clans, naar filmpjes op YouTube. Tot hij op een dag vond: dat kan ik ook.

Sinds dat moment rent hij op het apparaat af zodra het zichtbaar is, en begint er met twee handen aan te rukken. Hij wordt steeds sterker, het kost echt enige moeite om die trekpartij te winnen. Zijn broer kijkt sindsdien wel uit: als hij eindelijk om 5 uur op de iPad mag, rent hij met het ding zijn kamer in, als een vos die een konijn zijn hol in sleept.

Nou ben ik niet zo’n anti-beeldschermprofeet, maar ik moet toegeven: de emotie die dat oproept bij zo’n klein kind, is redelijk zorgwekkend. Hij is niet te troosten en niet af te leiden – iets dat anders meestal toch wel lukt. Natuurlijk zet ik door, en het gebeurt maar een paar keer per week, zo’n ‘Aaaaaaaaaaaaipèèèèèèèèt’-toeval, maar het kost toch een boel energie om dat kind dan weer op de rit te krijgen.

Het is natuurlijk mijn eigen schuld.

Als ik in het weekend om 7 uur nog lekker nog even in bed wil liggen, is de iPad opeens mijn beste vriend. Ik gooi ‘m in de wieg van Morris, tik het wachtwoord in en kruip in het bed naast hem. Zo kan ik rustig nog een uurtje liggen dommelen, zolang ik tussendoor maar af en toe ‘Bumba’ of ‘Teletubbies’ intik in YouTube. Maar tot mijn schrik vindt hij aan filmpjes kijken nu al geen bal meer. Ik zet Bumba voor hem aan en hij kijkt meteen er naast of er nog meer Bumba’s zijn, drukt op het plaatje tot er een ander filmpje begint te spelen, en duwt dan ook die weer weg. Voor langer dan 2 seconden kijken heeft hij geen interesse. Totaal anders dan toen zijn broertje klein was. Die zette ik wel voor een klein videoschermpje als het de avond ervoor laat geworden was. Buurman & Buurman, Bob de Bouwer, Nijntje: Felix kon daar wel een uurtje zoet mee zijn. Maar Morris? De kijkt niks, die klikt alleen maar.

Is dat erg?

Eigenlijk vind ik het wel leuk, dat klikken. Het heeft iets nieuwsgierigs, iets actiefs, alsof er meer van ze gevraagd wordt dan wanneer ze alleen dvd’s zitten te kijken. Maar nu gaan er natuurlijk allemaal stemmen op dat het niet goed is. Dat kinderen zo niet leren zich te concentreren op iets, dat ze overal even langs willen schuren, als een jetski over het water, zonder af en toe even lekker in dat water te drijven. En dat ze er een scheve rug van krijgen, en straks niet meer weten hoe het is om jezelf te vermaken.

Tja.

Ik denk dat elke moeder die dat soort argumenten hoort, er heel gevoelig voor is. Dat had ik ook. Maar als je nu even nagaat hoe een week van datzelfde kind eruit ziet:

Op de crèche hebben ze sowieso geen iPad. Dan spelen ze alleen, samen, buiten en binnen. Check.

In het weekeinde gaan we altijd wel iets leuks doen, naar buiten, klimmen en rennen. Check.

Overdag hebben we nooit iPads. Dan loopt hij gewoon naar zijn minikeukentje en ramt met een deegroller op de kookplaat. Check.

Elke avond lezen we een boekje, of eigenlijk meestal wel 4! Check.

En toch knaagt er iets.

Ik denk eigenlijk dat het allemaal zo erg niet is. We voelen ons gewoon zo snel schuldig. Dat hebben alle moeders. Maar het is niet nodig zolang je maar weet wanneer de iPad ook weer uit moet en het tijd is voor wat anders. We snappen ook dat een kind van 2 niet de hele dag virtuele vijanden moet gaan neerschieten. En een jongen van 7 ook niet. Ik ken ook echt geen gezin waar dat wél gebeurt.

Het is natuurlijk allemaal begonnen met de boekdrukkunst. Dat was het moment waarop mensen geen verhalen meer uit hun hoofd konden vertellen, echt een schande. En weet je nog dat gezeur over tv kijken? O, zo erg: in Amerika had iedereen een eigen tv op de kamer. Nu verlangen we opeens terug naar kinderen die rustig een uurtje naar een dvd’tje kijken, lekker ouderwets.

Nee, het komt wel goed met die kleuters. Gewoon wachten op de nieuwste hype. Tot die tijd blijf ik lekker op zondagochtend in bed liggen.

Foto: Thinkstock