Daar word je stil van: het verhaal van de Russische Anna en haar dochtertje Iriana

Toen Femke laatst bij de kapper zat, werd ze geknipt door de Russische Anna (45). Ze klaagde over de kuren van haar zoon Max (dat hij tegenwoordig niet wil eten, smijt met z’n speelgoed en boos w0rdt als hij een keertje niet op de iPad mag) en Anna zei meteen: ‘He’s spoiled’ en vertelde over het leven dat ze leidde met haar dochter Iriana (nu 15) in de Russische Krim. Dit is haar verhaal.

“Ik weet dat iedereen het zegt in het Westen, maar het is waar: we hebben het té goed. Sinds ik getrouwd ben met een Amerikaan en met hem de wereld over reis, weet ik pas hoeveel luxe er in de wereld is. Luxe is fijn. Het is heerlijk om te kunnen kopen wat je wil. Om je niet te hoeven afvragen hoe je de maand nu weer door moet komen, omdat je geen idee hebt hoe je aan geld moet komen voor eten, gas en licht. Als moeder wil je je kind alles geven en als je dat niet kunt dan breekt je hart.

Mijn dochter Iriana was nog maar 1 jaar oud toen mijn man me verliet voor een andere vrouw. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord en moest zelf geld verdienen om Iriana en mezelf in leven te houden. Dat was niet makkelijk. Ik had verschillende baantjes: ik maakte schoon, ik reed auto’s door een wasstraat, ik naaide kleren…alles om maar aan geld te komen. Er was nooit geld voor een extraatje. Zelfs als Iriana jarig was, moest ik haar uitleggen dat een cadeautje er niet in zat, gewoonweg omdat ik haar anders een dag eten moest ontzeggen.

Het hoogtepunt uit Iriana’s week in die tijd was de zaterdag waarop we naar de supermarkt gingen. Ze mocht dan kiezen tussen een vanilleyoghurtje of een bananenyoghurtje. Elke keer koos ze diegene met bananensmaak. Het bakje werd thuis op tafel gezet en heel langzaam at ze het leeg. Hapje voor hapje. Zichtbaar genietend. Voor Iriana stond een banaan gelijk aan luxe. Aan dromen over een beter leven. Een echte banaan had ze nog nooit gegeten, omdat geïmporteerd fruit voor mij te duur was.

Toen ik mijn huidige man tegenkwam en we met hem naar Amerika verhuisden, was het eerste wat Iriana in de supermarkt deed een hele grote tros bananen in ons karretje gooien. Wekenlang heeft ze zich helemaal volgepropt met bananen. Ze maakte zelfs kettingen en tooien van de schillen. Tot op de dag van vandaag is ze nog nooit in een supermarkt geweest zonder bananen mee te nemen.”

Tsja, van zo’n verhaal word ik dus stil. Het zet je weer heel even aan het denken over hoe goed onze kinderen het hebben. En hoe gek wij eigenlijk zijn wanneer we achter ze aanlopen met eten (wil je een banaan? Nee? Wil je een cracker? Nee? Wil je een knakworstje? Ah, Maxx, eet nou wat!!!!).

Aan de andere kant: niemand gaat hier vrijwillig de Russische Krim naspelen.

Maar toch.
Besef.