Hoe creëer je een allesetend kind? (plus 9 tips!!)

Wie later makkelijke eters wil, kan niet vroeg genoeg beginnen, adviseren wetenschappers van de Universiteit Maastricht en Maastricht UMC. Volgens hen bepaalt de textuur van voedsel of kleine kinderen hun eten weigeren of opeten, en niet zozeer de smaak en kleur. (plus 9 tips die ieder kind aan het eten krijgen!)

LEES OOK: De 31 wetmatigheden van (avond)eten met een peuter en kleuter

Ik sluit me hierbij aan, want het ‘bewijs’, dat zit bij mij aan de keukentafel: een dochter, de oudste, die vrijwel alles eet. En een zoon die vrijwel alles weigert. Nou ja, dat is ook wat overdreven, maar laten we het er op houden dat zijn smakenpallet nogal beperkt is. En volgens mij komt dat doordat ik mijn dochter als baby keurig kennis heb laten maken met de verschillende smaken en texturen. Banaan, mango, peer, broccoli, sperziebonen, aardappel – alles ging erin. Negen van de tien keer kwam het er net zo hard weer uit, maar ze had het in ieder geval geproefd. En zoals dat vaker gaat bij een tweede, was ik bij mijn zoon minder strikt. Na de gepureerde broccoli geloofde ik het wel. Het kwam vast goed met zijn smaakontwikkeling. Niet dus.

Wat IS dit?
Laatst aten we gnocchi, je weet wel, van die Italiaanse aardappelballetjes die boven komen drijven zodra je ze in kokend water gooit. Ik had verse (!) tomatensaus gemaakt, kleine gehaktballen gedraaid en de boel afgetopt met parmezaan en rucola. Best een lekker en kidsproof maaltje, leek me.‘Wat zijn dit?’ vroeg mijn zoon met een stem waarin ik enige argwaan bespeurde. Boos prikte hij in een balletje. ‘Dit’, zei ik opgewekt, ‘zijn een soort zachte aardappelbolletjes’. Demonstratief nam ik een hap en zette mijn meest overtuigende oh-dit-is-echt-lekker gezicht op. Mijn jongste was niet onder de indruk. De gehaktballen wilde hij nog wel opeten, maar die enge gnocchi bleven liggen. Het duurde een half uur voordat hij welgeteld drie gnocchi naar binnen had gewerkt. Elke hap ging gepaard met een dramatisch kokhalzen en hoesten waarbij, wat een toeval, de nodige stukjes gemalen gnochi naar buiten vlogen, die mijn zoon uiteraard niet meer op hoefde te eten van mij – de slimmerik. Ik zal maar niet vertellen hoe zijn bord eruit, maar het eindigde ermee dat hij voor het slapengaan nog twee boterhammen met smeerworst wilde, want: honger.

Dreigen of omkopen?
Zo gaat dat wel vaker. Eten is een tijdrovende en lastige bezigheid. Ik troost me met de gedachte dat het er bij de meeste gezinnen niet veel anders aan toe gaat. Ik hoef maar rond te vragen bij vriendinnen of de anekdotes over eetleed vliegen me om de oren. Dreigen, omkopen, boos worden, belonen – allemaal hebben ze zo hun methoden om hun kinderen aan het eten te krijgen.Op internet vond ik een aantal tips die echt schijnen te werken. Nogal confronterend, ik doe het dus helemaal fout!

1. Belonen mag, maar dan wel in de vorm van een verhaaltje of sticker. Niet met toetjes, ijsjes, of koekjes

2. Blijf experimenteren en voorkom verveling

3. Zeg nooit dat iets gezond is. Een kind associeert dat al snel met: niet lekker

4. Blijf eten aanbieden, ook als je kind pertinent weigert: blijf aanbieden.

5. Vermijd strijd. Je kunt een kind niet dwingen om te eten. En de sfeer wordt er natuurlijk niet beter op.

6. Laat je kinderen meehelpen. Oke, dit kan alleen als je tijd hebt (wat bijna nooit zo is) en de maaltijd niet al te ingewikkeld is.

7. Geef ze een lepel en een pan met saus waar ze een beetje in kunnen roeren. Niet te warm, uiteraard.

LEES OOK: 6 redenen waarom kinderen dus echt groente moeten eten

8. Jahaa, daar is-ie weer: regelmaat. Ook voor het tafelen geldt: hoe meer regelmaat, hoe beter. Laat duidelijk weten wanneer jullie gaan eten en eet niet te laat. Een vermoeid kind aan tafel is doorgaans geen goede eter.

9. Laat je kind zelf eten, zeker als het wat ouder is. Denk niet: maar als ik hem help krijgt hij in ieder geval iets binnen. Wordt-ie lui van.