Brief aan mijn oudste dochter, die voor het eerst naar school gaat
De zomervakantie is voorbij, de scholen zijn weer begonnen. En omdat Vala’s dochter onlangs 4 jaar is geworden, gaat ze nu dus naar de basisschool. En dat vindt Vala best een dingetje.
Lieve Terrorist nr. 2.,
Je werd vroeg wakker op de zondagochtend voordat je voor het eerst naar school ging. Ik heb je even bij me in bed genomen om te knuffelen. En toen fluisterde je opeens: “Mama, ik vind het wel spannend dat ik morgen naar de basisschool ga.” En ja, dat vind ik ook. Misschien vind ik het eigenlijk nog wel spannender dan jij. Stiekem zag ik al een aantal weken op tegen dit moment. Want nu begint het dan echt, het grote loslaten. En ik weet wel dat jij er al een hele tijd aan toe bent, om groot te worden, maar ík ben er eigenlijk nog niet klaar voor.
Lees ook: Back to school: dit zijn Barbara’s voornemens voor het nieuwe jaar.
Mijn grote kleine meisje, wat hebben we samen al veel meegemaakt. Je bent mijn wonderkindje, want soms kan ik niet geloven dat je opeens al naar school toe gaat. Omdat ik een tijdje heb gedacht dat je je eerste verjaardag niet eens zou halen. Toen we je midden in de nacht in je bedje vonden, in een slaapzak vol met bloed. En je opeens in het ziekenhuis aan de hartbewaking lag. Toen we met je in de auto over de snelweg raceten, omdat je opeens zomaar omviel. Al die keren dat je in zo’n steriel spijlenbedje lag en wij er vol met zorgen naast zaten. Het voelt nog maar als gisteren dat dat allemaal gebeurde en tegelijkertijd is het ook alweer zo ver weg. Ben je zoveel sterker geworden, heb je zoveel overwonnen. Nu ben je dan opeens een kleuter, plotseling een schoolkind. En weet ik even niet meer waar de tijd gebleven is.
De afgelopen weken heb ik iedere avond laat stiekem even naast je bed gestaan. Omdat je er als je slaapt nog een beetje uitziet als een heel klein meisje. Als mijn baby, wat je voor mijn gevoel nog steeds bent, ook al weet ik dat dat niet zo is. Maar als ik dan zachtjes even over je slapende hoofdje aai en naar je lange wimpers kijk die op je wangen rusten, dan ben je weer eventjes dat babymeisje, dat ik avondenlang op mijn borst had liggen, heel dicht tegen me aan, je warme hoofdje tegen mijn hart en het idee van moeten loslaten nog heel ver weg. Ik wil je eigenlijk vasthouden zoals je was, zo klein en beschermd en onder mijn eigen vleugels. Niet onder die van een juf op een school die opeens wel heel erg groot lijkt en waar het laatste kleine dat je nog hebt waarschijnlijk heel snel weg zal smelten. Ik probeer me vast te houden aan die laatste strohalm, maar jij laat al los. En ik weet ook wel dat het tijd is.
Nu heb ik je dan voor het eerst achtergelaten in je nieuwe klas, in de kring, op een stoeltje met je naam. Wat was je trots toen je de klas in kwam en wat voelde je je groot. Toen ik weg ging moest je toch wel een beetje huilen en ik eigenlijk ook, maar dat heb ik je niet laten zien. Omdat dit voor jou toch een beetje een feestdag is en je alleen maar hoeft te weten hoe trots ik op jou ben, niet dat ik het stiekem ook wel een beetje moeilijk vind. Want trots ben ik, op mijn kleine meid, die plotseling groot geworden is, zonder dat ik het zelf door had. Die opeens een kleuter is geworden, zomaar onder mijn eigen ogen, zonder dat ik het zelf echt gezien heb. Lieve Terrorist nr. 2, ik wens je heel erg veel plezier op school. Ik hoop dat je veel zult leren, allemaal nieuwe vriendjes zult gaan maken en vooral lekker doorgaat met groter worden. Want daarvoor vind je het zelf inmiddels wel ruim tijd. Maar wil je het alsjeblieft toch niet ál te snel doen? Ik vrees namelijk dat ik een beetje meer tijd nodig heb dan jij om eraan te wennen. Tenslotte, hoe je het ook wendt of keert, en om maar eens een toepasselijke tekst te quoten: want, mijn lieve meisje, hoe groot je ook mag zijn, in mijn ogen blijf je altijd klein.
Liefs,
Mama.
Lees ook: 12x Ouders die wel heel blij zijn dat de vakantie weer voorbij is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
