Brief aan alle ouders met kinderen die niet willen eten
Femke heeft er een hele tijd buikpijn van gehad: dat zoon Max zo slecht at. Deed ze heel erg haar best op een mooi bordje met fijne verse groenten en een biologisch vleesje, smeet ‘ie het zo op de grond. De kinderkaken op elkaar. Tot Femke besloot dat ze de eetstress los ging laten. Aan alle ouders die ook met slecht etende kinderen zitten, schreef ze een brief. Om ze een hart onder de riem te steken.
Lieve ouders van kinderen die niet willen eten,
Ik leef met jullie mee. Wat een strijd kan het toch elke dag weer opleveren om een beetje voedsel met substantie in die kinderbuikjes te krijgen. Hier lukt het nog wel met een boterham met pindakaas, maar zodra er aardappelen en groenten op tafel komen, begint peuter Max te mekkeren. “Lusse niet, hoef ik nie.” Ik begrijp eigenlijk amper hoe we hier gekomen zijn. Toen hij net begon met vast voedsel eten, at hij alles. Fruithapjes, groentenhapjes, hele bakken stamppot. En op een zeker moment was het gewoon over. Eerst was er een hele periode dat hij niks meer wilde, behalve dus die boterham met ‘pimmiekaas’, en daarna moest alles gescheiden. Dus een boerenkoolstamppot met spekjes, daar hoefde ik niet meer mee aan te komen, maar pasta, broccoli en een worstje kon ik dan nog eventueel wel proberen.
Lees ook: Waarom het met kinderen geen zin heeft om een ‘foodie’ te zijn.
Ik sta sindsdien dus voor mijn man en mij te koken en flans voor Max iets in elkaar wat los naast elkaar kan liggen. Dat moet ook nog altijd eerst vijf minuten in de vriezer staan (want anders is het te warm) en daarna is het maar weer hopen en bidden dat het kind iets ervan in zijn mond wil steken. Serieus, lange tijd hing mijn humeur er vanaf hoeveel Max had gegeten. Of hij zich had willen verwaardigen om een op een stuk wortel te kauwen, of hij niet boos met de rijst had gegooid, of dat hij zijn stukjes kipfilet had willen zien als voedsel, in plaats van als klei om mee te kneden. Ik wilde zo graag dat hij at, omdat ik bang was dat hij te weinig bouwstenen binnen zou krijgen om goed te groeien. Te weinig vitaminen, eiwitten, koolhydraten, noem het allemaal maar op. Totdat we laatst weer eens naar het Consultatiebureau gingen en Max gewoon precies op de curve bleek te zitten en volgens de arts ‘Hollands Glorie’ was. Toen heb ik besloten dat ik klaar ben met me zorgen maken over dat eten. Hij groeit (god weet waarop) en bloeit. Toen ik vervolgens ook nog eens een tante van me tegenkwam die zei dat haar zoon (inmiddels 34 en bijna gynaecoloog) tot zijn dertiende op witte boterhammen met pindakaas heeft geleefd, besloot ik dat ik de eetstress los ga laten.
En ik raad het jullie, lotgenoten, ook aan. Zolang je kind niet kampt met ondergewicht, haalt hij klaarblijkelijk ergens zijn voedingsstoffen vandaan en heeft het geen enkele zin om er constant boven op te zitten en je zorgen te maken. Zorg dat het avondeten een moment van rust en gezelligheid is en accepteer het maar gewoon als je kind niet wil eten. Dwingen heeft meestal geen enkele zin en je kweekt er alleen maar aversie mee. Uiteindelijk zal er wel een moment komen dat het onwillende kind eieren voor zijn geld kiest. En als je niet elke nacht wil wakker worden, omdat je kind honger heeft, dan stop je er dus af en toe stiekem gewoon een boterham met pimmiekaas in.
Liefs,
Femke.
Lees ook: Gezond eten met kinderen, hoe krijg je dat nog voor elkaar?
