Boodschappen doen met kinderen (oftewel: supermarktscènes from hell!)
Boodschappen doen met kinderen, Franke snapt écht niet hoe andere moeders dat zonder kleerscheuren voor elkaar krijgen. Een paar lessen die ze door de jaren heen heeft geleerd van haar supermarktbezoekjes.
1.Ik lees éven rustig het etiket van een zakje ‘snel en toch voedzaam’ om te voorkomen dat ik mijn dreumesdochter achteloos vol keil met dubieuze E-nummers. Dom van mij, want als ik opkijk: kind weg. Meteen doemen in mijn hoofd horrorscenario’s op. Dat mijn meisje een rek omver trekt en bedolven raakt onder duizend glazen Hak-potjes. Of de hand vastpakt van een vreemde kerel die haar een wit bestelbusje in lokt met zijn lolly. Of de straat oversteekt om een hondje te aaien, terwijl er net op dat moment een vrachtwagen met gierende banden aan komt rijden. Met koud zweet op mijn voorhoofd ren ik de winkel door, tot ik haar stralend aantref voor het tijdschriftenschap met een Dora-boekje in haar hand. ‘Hebben, mama, mijn!’ ‘Tuurlijk pop, leg maar in het mandje.’
De les: etiketten lezen doe ik thuis.
2. Peuterdochter zit in de kar. Anders staat ze voor ik het weet weer met een Dora-boekje in haar hand. Baby zit comfortabel in zijn MaxiCosi, MaxiCosi keurig vastgegespt op de speciale winkelwagen. Alles gaat goed, tot we bij de kassa komen. Terwijl ik mijn best doe de juiste pincode in te toetsen, is dochterlief bezig de kar te inspecteren door er met heel haar lijf aan te gaan hangen. Ik heb mijn pas nog niet uit het apparaat of de kar dondert met een rotklap tegen de vloer. Personeel in shock, afkeurende blikken van het winkelend publiek, en twee kids die de boel bij elkaar blèren.
De les: Altijd ogen op de kids. Al-tijd. En de bonusles: MaxiCosi’s doen dus echt wat ze beloven, want ze zijn oppersterk. Baby blijkt volledig ongeschonden uit dit avontuur te komen.
3. Kleuterdochter en dreumeszoon zitten in de kar, zo rond tien uur, tussendoortjestijd. Bij de bananen krijgt zoonlief spontaan een woedeaanval. Boos, met zijn armpjes in de lucht, schreeuwt hij: ‘Bala, bala’, wat zoveel betekent als: ‘Mama, als je me NU niet een banaan geeft, zet ik hier de boel gierend op stelten en jaag ik het schaamrood op je kaken.’ Ik duw snel een banaan in zijn knuistje, waarop dochterlief keihard door de tent roept: ‘Mama, dat mag niet, dat is STELEN.’ Haastig duw ik de kar richting de vleesafdeling voor een gratis stukje worst. Als hij zijn zus met een plak Gelderse ziet, wordt hij zó jaloers, dat hij zijn half afgekloven ‘bala’ tussen het gevarieerde ham-assortiment smijt en het wederom op een krijsen zet. Snel race ik naar de broodafdeling om een krentenbol uit een pakje te rukken. Moet meneer niet. De krentenbol stuitert op de grond. Een passerende winkelier spreekt me vermanend toe: ‘Mevrouw, u laat een krentenbol vallen. Daar.’ Waarop ik radeloos antwoord: ‘Meneer, ik raap hem op als ik mijn zoon weer in zijn stoeltje heb. Dank voor uw opmerkzaamheid.’ Dochter huilt inmiddels ook, want ‘Waarom hebben we geen bliep bliep-dinges gepakt. Bleehh.’ ‘Kóppen dicht,’ schreeuw ik, en daar hebben ze even niet van terug. Maar dit doe ik dus voorlopig niet meer.
De les: Nooit winkelen met kids op een tijdstip dat ze hun tussendoortje verwachten.
Na drie supermarktbezoekjes in vier jaar is dit mijn overall conclusie: ik probeer het weer over een jaar of twee. Tot die tijd bestel ik veilig online. En hopen dochter en ik dat de meneer die de boodschapjes voortvarend de keuken in komt rollen een knappe is. Want dan krijgt hij extra fooi.
Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.
