Bijna iedereen slaat z’n kind weleens – en waarom je beter zelf op de gang kunt gaan staan
Vroeger was het normaal: je kind een corrigerende tik geven. Of het even ‘over de knie’ leggen. Niemand keek daarvan op. Tegenwoordig is slaan not done. Toch deelt 80% van de ouders nog weleens een tik uit. Maar hoe erg is dat nou eigenlijk?
Een kind kan soms het bloed onder je nagels vandaan halen. Hoe lief je het ook vindt en hoeveel je er ook van houdt. Maar na weer een hele dag dreinen en drenzen, 300 keer waarschuwen, 10 keer op het strafstoeltje en de zoveelste woede-aanval, is menig ouder het weleens hélemaal zat. Uit uitgebreid, vijftig jaar durend onderzoek en wereldwijde gegevens van UNICEF, blijkt dat maar liefst 80 procent van de ouders hun kinderen af en toe een tik geven als ze zich misdragen. Terwijl iedereen altijd om het hardst roept dat zij hun kind nóóit slaan. Maar slaan is groot taboe in ouderland.
LEES OOK: Waarom ik spijt heb dat ik vroeger andere ouders bekritiseerde.
Gek gejammerd
Bijna niemand geeft graag toe dat-ie zich af en toe zó onmachtig voelt, dat niet je stem, maar je hand verheffen het enige is dat je nog weet te doen. Een vriendin van mij vertelde een tijdje geleden beschaamd dat ze haar dochtertje weleens een pets op haar vingers had gegeven. Niet hard, maar toch… Vreselijk voelde ze zich erover, maar op het moment zelf had ze het zó gehad met haar peuterdriftbuien, was ze zó gek gejammerd, dat het gewoon gebeurd was. Tja, shit happens. Ouders zijn ook maar mensen. En opvoeden is moeilijk. Zeker als je een temperamentvol kind hebt. Dan kun je nog zo pedagogisch verantwoord zijn, na de zoveelste schuimbekkende driftbui verliest zelfs de meest stoïcijnse ouder weleens z’n cool.
Soms jeuken mijn handen
Het is makkelijk te roepen dat jij je handen altijd thuis houdt, zeker als je een kind hebt dat eenvoudig te corrigeren is. Zo eentje zoals mijn oudste dochter bijvoorbeeld. Die is best weleens vervelend, maar een keertje waarschuwen is eigenlijk altijd genoeg. Ze hoeft ook nooit op een strafstoeltje, of op de gang, want één keertje boos kijken en ze dimt wel in. Haar grote broer daarentegen is uit ander hout gesneden, dus die moet ik met enige regelmaat stevig aanpakken. En soms jeuken mijn handen ook echt weleens, maar ik moet me helemáál inhouden, omdat mijn zoon autisme heeft en een pak billenkoek hem waarschijnlijk nog minder goed bekomt dan een ‘normaal’ kind. Maar zeggen dat ik me de neiging niet kan voorstellen? Dat zou een leugen zijn.
Vicieuze cirkel
Toch is het beter om zelf even op de gang gaan te gaan staan als het je allemaal teveel wordt. Een klein tikje kan namelijk ook al schade aanrichten, volgens de uitkomsten van onderzoek naar de impact van geweld op kinderen. Natuurlijk bij lange na niet te vergelijken met de effecten van op regelmatige basis echt slaan, maar ook de sporadische corrigerende tik laat zijn sporen na. Hoe vaker kinderen geslagen worden, hoe groter de kans is dat ze later asociaal gedrag gaan vertonen, agressief worden, of psychische,- en cognitieve problemen krijgen. Dit blijkt uit lange termijn effecten, gemeten bij mensen die in hun kindertijd weleens door hun ouders werden geslagen. Daarnaast is het zo dat het geven van ‘lijfstraffen’ van generatie op generatie wordt doorgegeven. Kinderen die weleens geslagen worden, gaan dat zelf later vaak ook bij hun eigen kinderen doen. En dan is de vicieuze cirkel weer rond.
Hoewel je dus misschien zelf best weleens een portie billenkoek van je ouders hebt gehad en daar echt niet slechter, of getraumatiseerd van bent geraakt, kun je je eigen handen toch maar beter op je rug houden. Af en toe je cool verliezen is heel logisch, maar slaan is nooit het antwoord. Dan maar liever zélf even afkoelen en proberen te bedenken dat ze vast niet meer gillend op de grond zullen liggen als ze 18 zijn. Hopen we.
LEES OOK: 14 Heel onverstandige dingen die ouders doen.
(Bron: Psychology Today)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
