Bemoei je met je eigen zaken! (En niet met mijn opvoeding)
Ouders van tegenwoordig liggen steeds meer onder een vergrootglas. Opvoeden is niet meer een zaak van vader en moeder, maar eigenlijk vooral van alles en iedereen om hen heen. En als men er lucht van krijgt dat er iets niet goed gaat, dan word je al snel op het matje geroepen. Want dan is er duidelijk stront aan de knikker en moet er ingegrepen worden. Meteen en het liefst ook met grof geschut. Maar, gaat de opvoed-Gestapo zo langzamerhand niet een beetje te ver?
Een vriendin van mij heeft vier kinderen. Ze heeft het dus, op z’n zachtst gezegd, een beetje druk. Haar middelste zoontje, van 5 jaar oud, is er eentje van het actieve soort. Zo’n echt jongetje-jongetje, een stuiterbal pur sang, voor wie de hele dag op school op een stoeltje zitten nog best een opgave is. Maar verder is er weinig mis mee, met dat kind. Althans, dat vindt mijn vriendin en ik eigenlijk ook. Maar de opvoedpolitie, die denkt daar anders over, zo merkte mijn vriendin laatst toen ze in de gang van school op de bon geslingerd werd door de agent, aka de juf. Want misschien moest ze maar eens langs maatschappelijk werk gaan en een rondje video home training kon ook geen kwaad. Misschien dat de ‘problemen in het gezin’ dan verholpen konden worden. Verbouwereerd stond mijn vriendin even later op het schoolplein. Ze wist namelijk zelf niet dat ze problemen had.
Lees ook: Ouders, gooi dat boetekleed af! Het is niet jullie schuld!
Na enige zelfreflectie had ze die nog steeds niet en dus sloeg ze het aanbod vriendelijk af. Maar dat ging zomaar niet en dus maakte de juf gewoon op eigen houtje een afspraak bij de opvoedhulpverlening. Want dat kereltje was zó druk, daar moest wel iets heel zorgwekkends aan ten grondslag liggen. Het is waarschijnlijk overbodig te vermelden dat mijn vriendin furieus was toen de dagvaarding zomaar op de mat viel. En dit is geen incident, ik hoor dergelijke dingen vaker. En ook mij zelf is het overkomen. Dat je je van geen kwaad bewust bent, maar plotseling voor het opvoedgerecht gesleept wordt, omdat de sterke arm der opvoedwet van mening is dat je de regels grof hebt overtreden. Het is namelijk geen kwestie van trial and error meer, dat opvoeden, nee, het is verworden tot een wet van Meden en Perzen, waar je niet vanaf kunt wijken, zonder dat je op z’n minst een dikke boete aan je broek krijgt.
Opvoedondersteuning, video home training, ambulante begeleiding, de autoriteiten zitten er heden ten dage bovenop. Voor het minste of geringste vergrijp (kwartiertje te laat naar bed ofzo) krijg je opeens een bataljon camera’s in je huis geïnstalleerd die elke pedagogische stap die je zet moeten registreren om te zien waar het nou precies fout gaat. Big Brother is er niks bij. Of je krijgt gelijk een gendarme in levenden lijve op de bank, die met een hoornen bril op en een blocnote op schoot notities gaat zitten maken terwijl jij met je kinderen onder curatele staat. Want wee ons ouderlijk gebeente als we ons niet helemaal aan de richtlijnen houden en als daardoor onze kinderen enigszins uit de pas gaan lopen. Als ze misschien een beetje drukker zijn dan gemiddeld, of op school weleens een brutale streek uithalen. Als je een baby hebt die heel veel huilt, een peutertje met driftbuien, of juist een kleuter die het liefst een beetje op zichzelf is. Gaat het niet precies zoals het in de boekjes staat, dan ga je voor het weet diezelfde boeken in als overtreder die dringend hulp behoeft.
Wij hebben ze ook aan de deur gehad, de pedagogische genieën die ons weleens zouden vertellen hoe de vork in de steel zat. Dat onze dochter zoveel huilde, omdat wij ‘niet positief genoeg met haar omgingen’. Dat onze zoon moeilijk was omdat wij niet consequent waren. En die ons middels een pamfletje of een cursus wel even van onze ‘gezinsproblemen’ af zouden helpen. Totdat bleek dat er heel andere dingen aan de hand waren, dingen die wij zelf, als ouders dus, trouwens al lang door hadden. En waar we geheel en al geen camera’s of pedagogische deskundigen met worksheets vol grafieken voor nodig hadden. Omdat, laten we wel wezen, ouders zelf vaak wel de eersten zijn die weten of er met hun kind iets is.
Sommige ouders hebben hulp nodig, dat zal ongetwijfeld zo zijn. En dan is het goed dat die hulp er tegenwoordig ook echt is. Maar de meeste ouders, die kunnen het eigenlijk wel prima zelf. Die hebben geen ‘problemen’. Ook niet als ze een zoontje hebben dat niet van rustig kabouters vouwen houdt. Of die een druk gezin hebben met vier kinderen. Want ja, uiteraard hebben die ouders weleens stress. En zijn ze weleens moe en chagrijnig. Maar dan hoeven ze echt niet meteen gefilmd te worden, of bij één of ander instituut streng in de leer. De meeste kinderen worden namelijk heel prima groot, of hun ouders het nou linksom, of toch liever rechtsom doen. Dus kan die opvoedbemoeienis misschien gewoon een beetje minder? Ga anders met die camera’s echte boeven vangen, of hang ze langs de snelweg. Me dunkt dat daar nog wel wat boetes te vergeven zijn. Dan gaan mijn vriendin en ik gewoon rustig verder met opvoeden. Wij waren namelijk al best goed bezig met ervoor zorgen dat onze kinderen later geen veelplegers worden.
Lees ook: Dit is ‘m, hoor: dé opvoedhack. Of eh…niet?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
