Als je tv-kijken haat, maar je baby nergens anders rustig van wordt
Wat doe je als je je kinderen schermloos wilt opvoeden, maar de baby alleen rustig wordt van eindeloos filmpjes kijken?
Mijn vriend en ik verschillen sowieso van mening over het schermgebruik van onze kinderen. Hij vindt dat het af en toe moet kunnen (en met af en toe bedoelt hij dagelijks) en laat ze dan ook regelmatig tv kijken als hij zelf iets anders te doen heeft. Of hij nou gaat koken, werken of telefoneren, hij zet ze rustig achter Tip de Muis. Ik niet. Ik begrijp uiteraard wel heel goed dat het handig is. Ze zijn stil en jij kan even je gang gaan. Ook denk ik niet dat ze opgroeien voor galg en rad als ze af en toe tv kijken. Toch zit het me helemaal niet lekker.
Liedjes van Juf Roos
Los van dat ik mezelf voortdurend afvraag: hoe deden ouders dat vroeger toch in godsnaam, voordat er tv was? Laat staan Youtube? Wat deden ze met hun hangerige, huilende kinderen? Ik heb echt geen idee. Hoe dan ook, ik vind dat onze kinderen vooral moeten spelen, hun fantasie moeten gebruiken en de wereld met al hun zintuigen moeten ontdekken. Mijn vriend werpt daarop tegen dat ze van tv kijken óók heel veel leren, zoals allerlei leuke liedjes van Juf Roos. Ik vermoed dat hij vooral zelf graag naar Juf Roos kijkt in haar mooie rode jurk, maar dat terzijde.
Eerste hulp bij nachtmerries
Het zou allemaal simpeler zijn als we konden zeggen: op de dagen dat mijn vriend voor hen zorgt doet hij wat hem goeddunkt, op de dagen dat ik voor ze zorg doe ik wat ik belangrijk vind. Maar dan komt het schemergebied: de uren dat we samen voor ze zorgen. Vaak ’s avonds en ’s nachts. Baby 1 is in haar leven misschien vijf keer met een nachtmerrie wakker geworden. Om haar daar uit te trekken, mocht ze dan Nijntje Danst kijken (toptip voor angstige baby’s!). Dat vond zelfs ik geen probleem. Dan baby 2. Die is ’s avonds vaak tot laat wakker, soms tot 22:00. De ene keer vrolijk, maar vaak ook jammerend. En hij wordt ’s nachts nog regelmatig wakker. Huilend.
Laten huilen of tv kijken?
Ik denk dan: laat die baby huilen. Ik hou hem wel vast. Mijn vriend kan daar ab-so-luut niet tegen. Die zet hem onmiddellijk voor een scherm om Tik Tak te kijken. En ik moet toegeven, het is vaak echt het enige wat hem stil krijgt. Dus daar zit ik dan in dubio, laat op de avond als ik al naar bed wil, of midden in de nacht. De keus is: het hele gezin wakker van een krijsende baby (geen goede optie), of de baby achter een scherm zetten (ook geen goede optie). Dat is voor mij echt kiezen uit twee kwaden.
Tv monster
Vaak komt het toch op tv kijken neer. Met pijn in mijn hart moet ik toegeven dat onze baby in zijn eerste jaar op aarde letterlijk meer tv heeft gekeken dan ik zelf in de afgelopen drie jaar. Ik heb het gevoel dat we een tv-verslaafde aan het creëren zijn. Een tv-monster waar we nu even wat minder last van hebben (want hij is stil), maar waar we in de komende jaren genadeloos op afgerekend zullen worden (kind wil alleen nog maar filmpjes kijken). Oftewel: de kortetermijnoplossing heeft het momenteel simpelweg gewonnen. En dat ligt niet alleen aan mijn vriend. Mijn behoefte aan slaap blijkt uiteindelijk groter dan mijn principes. Dus echt héél hard protesteer ik niet meer als hij hem weer eens voor een scherm plempt. Nog maar een klein beetje. Af en toe.
Lees ook: Zo voed ik op: ‘Ons kind krijgt geen televisie, geen iPad, niks. En ja, we leven nog’
