Help, mijn baby is schermverslaafd
Volgens de WHO richtlijnen mogen baby’s helemaal niet naar schermen kijken. Annemieke’s reactie: hahaha, HOE DAN?!
Zodra je een iPhone tevoorschijn haalt, begint Zoë te trillen als een heroïneverslaafde met een shot methadon in het vizier. Haar armpjes strekken zich uit naar het magische apparaat, haar beentjes spartelen, en ze maakt een ‘oeh-oeh-oeh’ geluid als een hongerige holbewoner die jacht maakt op een vette mammoet.
Ouderwetse denkbeelden
Dat was niet het plan. Onze baby zou helemaal puur natuur opgroeien, zonder schermen. Beetje jammer dat ze vervolgens op haar achtste het pispaaltje van de school zou zijn omdat ze als enige geen laptop heeft – laat staan een eigen Instagram-account of bijbaantje als influencer – maarja, je kunt niet alles hebben. En dus ook geen mobieltje of iPad voor je veertiende. Jammer, baby. Vrienden en familie informeerden voorzichtig of mijn denkbeelden niet een beetje ouderwets waren, maar ik wist wel beter. TV verbieden is gewoon gezond.
WHO-richtlijnen: geen schermen voor baby’s
Dit past perfect bij de nieuwe WHO-richtlijnen. De Wereldgezondheidsorganisatie pleit ervoor kinderen onder een jaar helemaal niet voor een scherm te laten zitten. Na de eerste verjaardag gaat de toegestane schermtijd omhoog tot maximaal een uur per dag. Een baby naar een monitor laten staren, is vragen om overgewicht, slapeloosheid en andere leefstijlproblemen. Uiteraard wil ik dat mijn schatje opgroeit tot een buitenspelend, in plassen springend en boomhutten bouwend kerngezond kind, niet tot een obese zombie met swipe-arm en vierkante ogen. Neefjes en nichtjes kunnen hun eigen naam nog niet schrijven, maar weten wel dondersgoed hoe je de beperkte modus op YouTube kunt uitschakelen en de taalinstellingen op mama’s telefoon voor de lol op Deens zet. Bovendien zingen ze bij iedere gelegenheid van die stompzinnige kinderprogramma-deuntjes. Ik gruwel hiervan.
Graaien naar de fokking iPad
Nul schermtijd voor Zoë dus. Dit ging goed tot het moment dat K.’s ouders hun kleinkind wilden zien, maar ik geen zin had in kraambezoek. Welgeteld twee hele dagen… Whatever, zo’n pasgeboren baby krijgt helemaal niet mee dat ze gefilmd wordt en merkt ook niet dat haar grootouders op dat schermpje dingen als ‘Oh wat is ze lief’ en ‘Wat lijkt ze veel op haar vader’ uitkramen. Nu, een dik halfjaar later, is FaceTimen met opa & oma een bijna-dagelijkse gebeurtenis. Ik durf te wedden dat wanneer ze gaat praten, ze de telefoon ‘oma’ noemt. We hebben zo ons best gedaan, maar ze is gewoon schermverslaafd. Nog geen 7 maanden en volledig geobsedeerd door bewegend beeld. Zodra we ergens komen waar in een verstopt hoekje een TV staat, draait mijn dochter haar hoofd met gemak 180° en wanneer ze in haar kinderstoel aan tafel zit, is niet Knuffelkonijn of die lepel geprakte pompoen het eerste waar ze naar graait, maar de fokking iPad.
Het slechte voorbeeld
Zelf zitten K. en ik iedere dag urenlang achter de computer, dus we geven gewoon het slechte voorbeeld. Maarja, leg je baby maar eens uit dat mama wel achter de pc moet omdat ze stukkies moet tikken en het op een typemachine zo lastig verhalen doormailen is… Een huis met een apart kantoor zou de oplossing zijn. Of een baby die netjes om 19u naar bed gaat en dus niet, ondanks de stapel kussens waarmee wij dagelijks de televisie op babyhoogte afschermen, meekrijgt dat papa en mama naar Game of Thrones of Suits kijken. Waarschijnlijk veroorzaken we met ons mediagebruik de slaapproblemen van onze dochter… Het WHO raadt aan interactieve beeldschermloze activiteiten te ondernemen met je kind, zoals voorlezen. Ook goed voor de latere lees- en schrijfvaardigheid.
‘App, Notebook, Monitor’ in plaats van ‘Aap, Noot, Mies’
In poging de taalontwikkeling van mijn baby te stimuleren en haar eindelijk zo ver te krijgen dat ze gaat slapen, lees ik haar voor uit ‘Welterusten Kleine Beer’. Zoë neemt de term leesvoer nogal letterlijk, scheurt de pagina waar Grote Beer een lampje komt brengen kapot en stopt ‘m in haar mond. Ze kan haar aandacht nog geen minuut bij het verhaal houden en draait haar hoofd telkens naar de huiskamer waar K. tv kijkt. Zelfs het dikkere Rupsje Nooitgenoeg weet ze te vernielen – we zijn pas bij dinsdag waar het rupsje twee peren eet en het arme beest zit al vol tandafdrukken. Terwijl ik me afvraag wat het nut is van voorlezen aan een baby met een aandachtsspanne van 3 seconden, zoek ik naar iets dat niet meteen door mijn dochter opgevreten wordt. Het houten leesplankje van Hoogeveen natuurlijk! Spelenderwijs leren, helemaal educatief verantwoord. Alleen vrees ik, als ik zo naar mijn dochter kijk die met haar grijpgrage vingertjes alweer in mijn tas op zoek is naar de iPhone, wordt het in plaats van ‘Aap, Noot, Mies’ waarschijnlijk ‘App, Notebook, Monitor’…
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Lieve ouders, laat die iPad lekker thuis
