Een baby! En dan?!: Op pad met de baby

Mariëtte vond het maar ingewikkeld: die allereerste periode met een baby. Dit herinnert ze zich toen ze voor het eerst op pad ging met de baby.

‘Mijn moeder vraagt of we komen barbecueën.’ Casper was een week oud en mijn man zat te app’en. Hij keek op. ‘Wel leuk, toch?’

LEES OOK: Die eerste wandeling met je kind (en hoe speciaal je je dan voelt)

Ik keek hem aan, half twijfelend of je een pasgeboren baby wel mee kon nemen naar een barbecue, maar omdat ik in een vlaag van gezond verstand werkelijk niet kon verzinnen waarom niet, knikte ik. Meteen daarna kwamen er allemaal lijsten in mijn hoofd op van dingen die mee moesten, waaronder mijn kolf, de hele finger-feeding set (de borstvoeding was nog niet echt een daverend succes), honderdvijftig luiers, de KipKep tegen kramp, natuurlijk de kinderwagen, een hagelnieuwe en uitgekookte speen voor als de ander op de grond zou vallen en we die niet ter plekke opnieuw konden uitkoken en driehonderd luiers en net zoveel schone kleren. Onlangs ik op Instagram iets over de mom shoulder: constante pijn aan je schouder vanwege het gesjouw met vijftig kilo bagage. Ik denk dat ik er die dag al eentje opliep.

Begrafenis 

Overigens, de week daarna was het helemaal erg. Een oudtante van mijn man was overleden en we twijfelden of we naar de begrafenis zouden gaan. In Duitsland. Maar ze was altijd een geweldige tante geweest en ik was overmoedig, dus ik riep: ‘Túúrlijk gaan we! Kan makkelijk!’ Achteraf wist ik eigenlijk ook niet meer precies wat me had bezield, toen we met de auto tot de nok volgebouwd (we gingen één nachtje weg) de straat uitreden en ik al meteen helemaal in de stress was, want wat als Casper nou elke twee seconden wakker zou worden en hoe moest ik dan borstvoeding geven en was mijn kolf wel genoeg opgeladen en wat als hij zomaar ineens ziek zou worden of zou huilen of ongelukkig zou zijn of door de hitte bevangen zouden en hij mocht natuurlijk ook maximaal drie kwartier in de maxi-cosi terwijl het drie uur rijden was en… Kortom, grote stress.

Lichtelijk hysterisch

Maar ik had a gezegd en geen b zeggen betekende niet alleen dat we de familie een tikje in de steek lieten, maar ook dat ik mijn man helemaal voor niks de auto tot het dak toe had laten inpakken met drie sets beddengoed, twee verschillende inbakerzakken, én de wipstoel én de zitzak, én de draagdoek én de draagzak (ja, hier zit groot verschil tussen, mensen) en twee verschillende jasjes ook al vielen de mussen al wekenlang van het dak. Ik was wellicht een beetje hysterisch, maar had ergens nog wel het besef dat het wat mal zou zijn om rechtsomkeert te maken. Dus reden we de drie uur heen in vijf uur, woonden de volgende dag de begrafenis bij (waar ik mijn best moest doen om geen tranen met tuiten te huilen, met van die hysterische uithalen, niet omdat ik de betreffende tante die 84 jaar was geworden nou direct zo ontzettend miste maar omdat de hormonen zo’n beetje uit m’n oren spoten) en reden hetzelfde stuk terug. Daarna was ik gesloopt, maar ook wel een beetje trots op ons. Wel besloot ik voorlopig maar even niet op vliegvakantie te gaan. Wie bedacht heeft dat een koffer maximaal twintig kilo mag wegen, heeft heel zeker weten geen baby.