Een baby! En dan? Deel 7: het Schema

Mariëtte (moeder van Casper, 2, en Nora, 1) vond het maar ingewikkeld: die allereerste periode met een baby. Daarom maakte ze speciaal voor Me-to-we de serie Een baby! En dan? Vandaag deel 7, waarin Mariëtte te maken krijgt met Het Schema.

Lees ook: Een baby! En dan? Deel 2: het avontuur dat borstvoeding heet.

‘Gewoon de drie R’en en dan komt alles goed.’ Ik was een maand of wat zwanger en knikte een beetje glazig bij dit advies van een niet nader te noemen familielid op leeftijd. De drie R’en, dat klonk me simpel in de oren. Zie je wel, zo ingewikkeld kon het allemaal niet zijn, zo’n baby, als er maar drie letters voor nodig waren om alles goed te laten komen.

Althans, dat dacht ik. Met die eerste twee R’en kwam het ook vrij snel goed. Die derde bleek een tikje ingewikkelder dan ik had gedacht. Want baby Casper betekende ook de introductie van Het Schema in mijn leven. Het Heilige Schema, zeg maar. Want, zo had ik inmiddels van meer kanten begrepen, een ritme is de basis van alles. Het borstvoedings-ritme, het slaap-ritme, kwestie van even de baby programmeren middels Het Schema en hop hop, het leven lacht je toe.

Lees ook: Wanneer je baby een slaapje overslaat en jij dus in paniek raakt (want: het Schema!)

Maar toen. Het Schema leek op papier appeltje-eitje. Elke drie uur voeden, dat moest ik toch kunnen? Het maakte het ook allemaal lekker overzichtelijk, want een baby heeft gewoon om de drie uur honger en als er tussendoor wordt gehuild, moet dat dus een andere oorzaak hebben. Helaas bleek de praktijk een tikje ingewikkelder. Overdag ging het allemaal nog wel. Dan was de kraamverzorgster er, die alles zo simpel deed lijken. Maar ’s avonds en ’s nachts bleef er van Het Schema maar weinig over. Als drinken aan twee kanten genoeg is voor één voeding, telt één kant dan maar voor een halve voeding? Of betekent dat dat de baby hoe dan ook genoeg heeft en moet je alsnog drie uur wachten? Of moet hij sowieso maar aan één kant drinken, want ik had gehoord dat de andere kant dan ‘het toetje’ moet zijn. Maar ja, wat is dat dan, het toetje? En mag het toetje ook na een uur, of gaat dan meteen het hele schema eraan? En als hij toch krijst na anderhalf uur en ik word een beetje wanhopig, kunnen we dan niet gewoon doen alsof er drie uur zijn verstreken? Of bezorg ik hem dan een ernstig eh… weet ik veel, darmperforatie? En troosten met voeding, is dat de basis voor een ernstig gevoel van emo-eten op latere leeftijd? Om het nog maar niet te hebben over de kwestie ‘in slaap gevallen tijdens een voeding’, want twee activiteiten gecombineerd, dat trekt Het Schema natuurlijk helemaal niet. (Voor wie denkt: mens, wat zit je nou te zeuren? Dit zijn heel wezenlijke vragen om om half vier ’s nachts je hoofd over te breken.)

Het duurde een dag of tien voordat ik besloot dat er schema-baby’s bestaan, en niet zo-schema-baby’s. Casper deelde ik grif in in die laatste categorie en vanaf dat moment heerste er misschien totale chaos en een ritme was ook nergens te bekennen, maar er was wel rust. Bij mij, tenminste. En er was voldoende reinheid om geen gemeentelijke schoonmaakdienst op ons dak te krijgen. Twee van de drie leek me al best een mooie score.

Lees ook: Waarom ik een groot fan ben van een Schema in de babytijd.