Arme kinderen van nu: ze mogen ook helemaal niks…

Dimmen met de suikers en de schermtijd: ‘kinderen mogen ook helemaal niks meer tegenwoordig.’ Brenda heeft niet zo’n medelijden met onze jeugd.

In de speeltuin hoorde ik twee jonge moeders praten. ‘Nou, het is zover hoor: op onze school mogen de kinderen ook geen pakjes drinken meer mee. Ze moeten verplicht aan het water’, verzucht de ene geïrriteerd. ‘Bij jou ook al? Belachelijk. Ik geef mijn kinderen thuis gewoon zoveel appelsap en chocomel als ze willen, hoor. Wij zijn er zelf ook groot mee geworden. Tegenwoordig mag je niks meer’, snuift de ander. Ik ga er vlug vandoor, want ik wil niet dat ze mijn opkomende bulten en zweren ontdekken. Ik ben namelijk allergisch voor ‘tegenwoordig mag je ook helemaal niks meer’, zwaar allergisch.

Zielige kindertjes

Altijd als ik online een artikel lees met de nieuwste adviezen over voeding, schermtijd of andere kinderzaken, vaak gebaseerd op fatsoenlijk uitgevoerd wetenschappelijk onderzoek, ploppen deze moederreacties massaal op. Ik verwonder me er telkens weer over. Want: in plaats van mopperen over wat onze arme, zielige kindertjes in de rijke Westerse wereld allemaal niet meer zouden mogen omdat het niet goed is voor de gezondheid, kun je ook gewoon blij zijn met al die voortschrijdende inzichten. Met het feit dat zulke belangrijke informatie ons bereikt, zodat we zelf kunnen bepalen wat we ermee doen. Dat we kunnen kiezen wat we onze kinderen hierover mee willen geven. Kinderen van nu groeien op in een maatschappij waarin bewuste keuzes maken een belangrijke vaardigheid is, of het nu gaat om zelfzorg of het milieu. Laten we ze dus juist een beetje helpen, in plaats van rebels roepen dat ‘je niet meegaat in die onzin.’

Liters Ranja

‘Wij zijn er ook groot mee geworden, hoor!’ Hoi dooddoener! Ik (bouwjaar 1980) kom uit de buik van een rokende moeder, zat steevast in een dikke shagmist op de achterbank in de auto (zonder gordels) en kreeg als baby alleen maar potjes voorgeschoteld. Als kind slurpte ik liters Ranja weg en smikkelde ik in de ochtendpauze twee Liga’s na elkaar op. Ik ga richting de 40, dus ik ben inderdaad ook al best groot geworden. Maarja, vroeger wisten we nog niet zoveel over de effecten van suiker, kleurstoffen, conserveringsmiddelen en andere troep in onze voeding. Of van de gevaren van roken en alcohol, van de schadelijke stoffen in verzorgingsproducten of de risico’s van teveel zitten. Zeker, we zijn er allemaal groot mee geworden. En leven nu in een tijdperk waarin chronische en dodelijke ziekten die gerelateerd zijn aan ongezond leven, heel veel mensen treffen (en ja, ook mensen die ultragezond zijn opgegroeid en leven).

Stampvoeten

Beeldschermen zijn slecht voor de ogen, billendoekjes zitten vol hormoonverstorende stoffen, vruchtensap bevat teveel suiker: het is me ook allemaal wat. In onze wens om een Hele Goede Moeder te zijn, kunnen al die adviezen voelen als: ‘Het is ook nooit goed.’ Maar: je kind meegeven dat het normaal is om bewuste keuzes te maken op het gebied van voeding en leefstijl, is toch gewoon een mooie kans die je als opvoeder in deze moderne tijd hebt? Wie roept dat kinderen niks meer mogen, maakt het zichzelf wel erg makkelijk. Je geeft een ander stampvoetend de schuld (de school kiest voor gezond en nu moet ik verplicht meedoen vijf dagen in de week) en pleit jezelf vrij van verantwoordelijkheid. Tijden veranderen. Roken op sportclubs kunnen we ons al bijna niet meer voorstellen, net zoals we straks niet beter weten dan dat je op school water drinkt. Wat je thuis doet, mag je gelukkig helemaal zelf weten. Zo geef ik mijn bijna-kleuter bijvoorbeeld geen tweede koekje als hij daarom smeekt. En weet je wat hij dan zegt? ‘Ik mag ook helemaal niks!’

Lees ook: Waarom je als moeder altijd je eigen koers moet varen, hoe moeilijk dat soms ook is