Van ‘nee is nee’ tot ‘whatever, als je maar niet gaat janken’ – consequent zijn is ZO moeilijk

Annemieke zou consequent zijn met opvoeden. Het gaat al mis voor de eerste verjaardag van haar dochter.

Opvoeden is simpel, dacht ik vooraf. Als je maar consequent bent. Want zelfs een 11 maanden oude baby moet zo langzamerhand toch wel snappen dat als iets 20.435 keer achter elkaar niet mag, het bij de 20.436de keer nog steeds ‘nee’ is. Gewoon voet bij stuk houden en zo al het gezeur voorkomen. Geen woedeaanvallen, geen driftbuien, geen onnodige discussies over waarom je je moeder niet met een pollepel mag slaan; regels zijn immers regels. Appeltje-eitje.

Perfect getrainde baby

Waarom ik dacht dat ik de opvoedwijsheid in pacht had? Nou, omdat ik een hond heb natuurlijk. Een hond kun je ook niet de ene keer wel op de bank laten springen en de andere keer niet omdat ‘ie toevallig vuile modderpoten heeft. Dan snapt zo’n beest er helemaal niets meer van. Maar als je ‘m van begin af aan toestaat op de bank te komen, maar het bed tot verboden terrein verklaart, heb je nooit meer gedoe. Gewoon consequent blijven. Zo werkt het ook bij een baby. Dacht ik althans. Dus hebben wij een perfect getrainde hond, een immer vuile bank, een redelijk schoon bed en dadelijk ook een perfect getrainde baby. Ik was voorbereid.

‘Nee, dat mag nog steeds niet’

Naast voorbereid, was ik ook een betweterige trut. Ouders die Supernanny nodig hadden, waren in mijn ogen namelijk een stelletje losers. Mama’s die klaagden over kinderen die niet luisteren? Die hadden eerst met een hond moeten oefenen. Papa’s met zeurende peuters? Die zijn gewoon niet consequent genoeg geweest. Hebben vast geen duidelijke grenzen gesteld. “Je kind de ene keer wel toestaan om de koelkast leeg te halen en de andere keer niet, daar verpest je het mee. Dat is nog erger dan ‘m altijd zijn zin te geven. Je hoeft geen opvoedgoeroe te zijn om in te zien dat een inconsequente opvoeding uiterst verwarrend is. Dat is gewoon gezond verstand,” zei ik op een nog-net-niet-verwaand toontje. Dus klinkt het hier in huis de hele tijd “Nee, dat mag niet”, “Nee, dat mag alweer niet” en “Nee, dat mag nog steeds niet.” Gezellig is anders.

Hardleers

Mijn dochter blijkt nogal hardleers. Na 304 keer het pedagogisch verantwoorde “Wat leuk dat je met je beker speelt. Maar dat is een beker. Een beker is bedoeld om uit te drinken, niet om tegen het raam mee te slaan,” 179 keer het alternatief “Nee, je mag niet met je beker tegen het raam slaan. Ga maar lief met Knuffelkonijn spelen,” en 38 keer de uitleg “Nee, dat mag niet. Want slaan is stout en zo gaat het raam kapot,” mept ze nog steeds doodleuk met haar tuitbeker tegen het raam. Ik probeer het met: “ZOE, NEE IS NEE! BLIJF VERDOMME MET DIE KLOTEBEKER VAN DAT FOKKING RAAM AF”. Mijn dochter begint te huilen. Mijn vriend vraagt zich hardop af waarom ik niet gewoon die tuitbeker afpak. Geniale oplossing, maar niet heus. Want dan pakt ze gewoon haar rammelaar. What’s next? Alle ramen verwijderen?

Leuk geprobeerd, maar werkt voor geen fuck

Er zijn maar drie regels in huis (niet de hond lastig vallen, niet de ramen slopen en niet proberen jezelf te vergiftigen) en daar heeft mijn kind zich aan te houden. Zoë heeft echter een obsessie ontwikkeld voor rondslingerende toiletartikelen. Terwijl ze alles bij elkaar krijst omdat ze haar tong niet in de Sudocrem mag steken, zeg ik vriendelijk doch beslist dat dit niet de bedoeling is en dat ze dat inmiddels zou kunnen weten omdat het de vorige 18 miljoen keer ook niet mocht. Ik blijf consequent en leg uit dat ze ook niet met mijn bodylotion mag spelen. Gister niet, vandaag niet en morgen ook niet. Nee is nee, accepteer het gewoon. Dat nagellak eveneens niet voor baby’s is en dat haar gekrijs daar niets aan verandert. Punt. Uit. Leuk geprobeerd, maar het werkt voor geen fuck. Zoë is niet tevreden met mijn uitleg en begint te janken.

Opvoedfail

Wanneer K. met onze baby speelt, jankt ze nooit omdat ze iets niet mag. Ik ben jaloers op de briljante opvoedskills van mijn vriend. Misschien werpt het al drie maanden lang consequent zijn eindelijk z’n vruchten af? Totdat ik van mijn computer opkijk en zie dat K. met z’n telefoon speelt en Zoë met een tube dagcrème. Ik ontplof zowat en stuur mijn vriend weg. Laat maar, ik doe het zelf wel. Dat gaat een paar dagen goed totdat ik een belangrijke deadline heb en even echt geen babygejammer kan gebruiken. Dus geef ik Zoë niet alleen die fokking dagrème, maar gewoon mijn hele toilettas in de hoop dat ze stil is. Helaas, dochter verpest. Opvoedfail. Faliekant mislukt. Of nee, ik voer gewoon een nieuwe regel in: als mama aan het werk is, mag je alles doen wat je wilt zolang je maar geen herrie maakt. Dus blijf je consequent met die rottuitbeker uit de buurt van het raam!

Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.

Hé psssstt… Wij hebben trouwens een geweldige Sint-tip voor je (schoon)moeder!

Lees ook: ‘Soms denk ik dat ik mijn man moet opvoeden en niet mijn kind’