Anne zwicht: leg die baby dan in godsnaam maar in haar bed

Anne wist het zeker: baby’s horen in hun eigen bed. Dit ging prima met baby 1, maar met baby 2 is het een heel ander verhaal. Want wat móet je als je baby ’s nachts steeds wakker wordt om een lekker potje te huilen?

Ik ben zo’n moeder die heel zuur gaat kijken bij het horen van het woord co-sleeper. Niet alleen uit principe (voor mezelf dan, want doe vooral waar je je goed bij voelt!), maar ik kan al nauwelijks slapen als ik in mijn eentje in bed lig. Met mijn vriend erbij gaat nét, maar leg er in godsnaam niet nog iemand tussen/naast/op. Ook al is die iemand maar 50 centimeter lang.

Toen baby 1 vier maanden oud was en geen nachtvoeding meer nodig had, hebben we haar dan ook als de wiedeweerga in haar eigen kamer gelegd. HEER-LIJK: de slaapkamer was weer voor ons alleen. Ik hoorde niet meer elk zuchtje dat ze slaakte en sliep meteen stukken beter. Het mooie was, ook de baby sliep nog beter dan ze al deed. Die kon echt uren en uren en uren zonder onderbreking slapen. Iedereen blij! Bovendien werd ik gesterkt in mijn toch al vrij aanwezige mening dat baby’s en kinderen bij voorkeur in hun eigen bed en op hun eigen kamer horen te slapen.

Maar goed, toen kwam baby 2. En bleek maar weer: een mens heeft makkelijk praten als er geen vuiltje aan de lucht is. Want baby 2 slaapt ook best redelijk, maar meestal geen uren en uren en uren zonder onderbreking. Hij had veel langer dan baby 1 nachtvoeding nodig, had veel vaker dan baby 1 een speentje nodig en wordt véél vaker dan baby 1 ’s nachts wakker om een lekker potje te huilen.

Toen eindelijk na zeven maanden zijn nachtvoedingen (onder dwang) stopten, waagden we de sprong en legden hem bij zijn grote zus op de kamer. Alleen, nu hoort zij óók alle oprispingen en huiltjes en speentjes die haar babybroertje uitstiet. En omdat we willen voorkomen dat hij haar wakker maakt, rennen wij elke keer van onze slaapkamer naar de kinderkamer om hem in allerijl weer stil te krijgen. Lukt dit niet binnen 30 seconden, dan pakken we hem op en nemen hem mee naar onze slaapkamer. Dan mag ‘ie even tussen ons in liggen voor troost, een Nijntje filmpje, een aai over zijn bol, en in noodgevallen een beetje melk.

Soms helpt dat voldoende om hem te kalmeren en leggen we hem terug in zijn eigen bed. Maar vaak ook niet. En dan ligt er dus ineens een baby tussen ons in. Gewoon de hele nacht. Omdat wij ook geen zin hebben om voortdurend midden in de nacht met een al dan niet huilende baby tussen twee slaapkamers te pendelen. Dus daar gáán mijn principes, huppakee, zo door de plee. Want hallo, als ik kan kiezen tussen lekker principieel de hele nacht op de bank een krijsende baby zitten troosten of diezelfde baby stilletjes tussen ons in laten slapen, dan hoef ik daar toch geen seconde over na te denken? Ja, ik heb wat minder ruimte, maar die had ik toch al niet. Want ons bed is maar 140 cm breed en mijn vriend 1 meter 90 lang en die baby is met zijn acht maanden ook al súper groot. Maar gelukkig ben ik súper klein, slechts 1 meter 60. Dus hé, dat past toch allemaal best?! Zucht.

Lees ook: Onderzoek zegt: tot het 3e jaar samen slapen. Vala zegt: rot op