Anne zoekt naar manieren om de liefheid voor altijd te bewaren
Baby’s en kinderen zijn gemaakt van het liefste goedje op aarde. Helaas vervluchtigt al die liefheid even snel als ze ontstaat. Daarom zoekt Anne naar manieren om de liefheid te bewaren.
Toen baby 1 drie weken oud was, barstte ik spontaan in huilen uit. Het idee dat ze vanaf nu alleen maar groter zou worden en dat dat ongelofelijk lieve, kleine frummeltje nooit meer zo klein zou zijn als ze nu was, vond ik onverdraaglijk. Inmiddels ben ik ook best blij dat ze niet voor eeuwig zo hulpeloos is gebleven als met drie weken oud. Maar dat verdrietige gevoel dat al die liefheid voorbij gaat, overvalt me nog elke dag.
Het lijkt mij dus ook gewoon echt heel erg niet de bedoeling. Ik zou het in ieder geval een ernstige constructiefout noemen, als ik in de kinderfabriek werkte. Want zeg nou zelf: je krijgt als ouder het mooiste, liefste, schattigste, heerlijkste en zaligste wezentje wat je maar kan bedenken. En hoewel ze met de minuut meer leren en vaak alleen maar grappiger en leuker worden, verliezen ze diezelfde minuut iets van hun vorige vorm. De dreumes, hoe droppig ook, is niet meer zo klein als de baby. De peuter, hoe grappig ook, is niet meer altijd zo gezellig als de dreumes. Om nog maar te zwijgen van de puber die alle eerdere, schattige vormen van zichzelf opslokt en met groot misbaar van zich afsmijt.
Ik vind dat dit moet stoppen. Ik vind het echt niet leuk dat ik me nu al nauwelijks kan herinneren hoe de peuter was toen ze 6 maanden oud was. En dat ik nu al weet dat ik straks onze baby niet meer zo innig kan knuffelen met zijn spekbeentjes en belachelijk dikke zoenwangetjes. Nee, filmpjes en foto’s zijn geen goed substituut. Die staan ergens op een telefoon of computer, volkomen vergeten en nutteloos. Je kunt natuurlijk steeds nieuwe baby’s maken zodat je gedurende een jaar of 10 à 15 kunt genieten van steeds weer een nieuwe lichting liefheid. Maar hiervoor ben ik helaas te laat begonnen met kinderen krijgen. Ik haal dat gewoon niet met mijn leeftijd. Misschien kan ik er nog maximaal ééntje uitpersen maar dat is het dan ook wel.
Daarom pleit ik ervoor dat we vanaf nu onze uiterste best gaan doen om een techniek te bedenken waarmee we alle liefheid kunnen bewaren. Mensen kunnen toch al sinds decennia naar de maan enzo? Dan moet dit met al die geavanceerde toestanden toch een peulenschil zijn? Ik heb alvast wat voorwerk gedaan voor de knappe koppen en een aantal oplossingen bedacht:
1) Een hologram. Dat je op elk gewenst moment van de dag een hologram kan aanzetten van je kind in een eerdere fase. Dat je nog even kan zien hoe zijn of haar eerste stapjes er uit zagen, of toen ze haar eerste woordje uitsprak.
2) Een parallel universum. Mensen kopen steeds meer spullen en hebben daar ook steeds vaker extra opslagruimte voor nodig, las ik in de krant. Kunnen we al dat vervlogen leven van onze kinderen niet ook ergens stallen? Een hele grote opruimbox ergens in het universum waar we even naartoe kunnen zweven als we grote behoefte hebben onze kinderen weer als baby te knuffelen?
Iemand anders nog goede suggesties? Kom maar door! Laten we onze krachten bundelen om dit probleem voor eens en voor altijd de kop in te drukken!
Lees ook: Dingen die ouders met liefde op zouden geven voor een nacht doorslapen
