Anna (70) doet een oproep aan school: hou op met mijn dochter te gijzelen!
Anna is oma van drie kleinkinderen en heeft medelijden met de ouders van tegenwoordig. Die hebben het al zo druk en dan moeten ze ook nog de hele tijd op school komen helpen. Maar moeten die scholen niet gewoon prioriteiten stellen?
Ik bel mijn dochter. Ze is er niet en appt dat ze op de school van mijn kleindochter is vanwege de afsluiting van een project. Alweer, denk ik. Mijn dochter lijkt wel altijd op school te zijn. Wat vreemd is, want ze heeft een baan waar ze door haar baas geacht wordt daadwerkelijk naartoe te gaan. Maar de moderne ouder is het slachtoffer van wat ik zelf inmiddels woekerparticipatie ben gaan noemen: de zogenaamd onofficiële verplichting om op de school van je kind te komen helpen. Leerkrachten gaan gebukt onder een te hoge werkdruk en dus moeten de ouders inspringen. Ouders hebben kennelijk namelijk geen werkdruk, dus die kunnen wel komen voorlezen, knutselen en poetsen. Onzin natuurlijk. Mijn dochter werkt zich de rambam. Ouders van nu hebben het ontzettend druk. Maar er is niemand die hén werk uit handen neemt. Leerkrachten hebben het moeilijk, dat is zeker waar en het is tijd dat daar eens wat aan gedaan wordt. Maar hebben ze het moeilijker dan ouders? Ik vraag het me af, als ik zo eens aanzie hoeveel mensen met kinderen tegenwoordig op hun bord hebben. En die werkdruk in het onderwijs, roepen de scholen die ook niet een beetje over zichzelf af?
LEES OOK: Oma vertelt: hoe ik als recalcitrante feministe zonder kinderwens een recalcitrante moeder werd.
Al die dingen die er tegenwoordig op scholen georganiseerd worden, ze woekeren maar door. Ter verduidelijking, het werkwoord woekeren betekent: ‘het maar doorgaan ten koste van iets anders’ en dat is dus precies wat er gebeurt op scholen. Er komen alleen maar projecten, vieringen, uitjes, themaweken, feestelijke maandafsluitingen, voorstellingen en noem het allemaal maar op bij. Allemaal dingen die weinig bijdragen aan de kwaliteit van het onderwijs, maar desondanks onverminderd door blijven woekeren. Ten koste dus van wat echt belangrijk is en waar de kracht van docenten ligt: lesgeven, onderwijzen, kennis overbrengen. Als dat weer eens de core business van de scholen ging worden, dan waren er ook niet zoveel ouders nodig om te participeren.
Toen mijn dochter naar de basisschool ging werd van ouders ook weleens gevraagd te komen helpen. Ik zat bijvoorbeeld in de ouderraad en mijn man, die een stuk beter dan ik in staat was om 25 gillende kinderen hun brood te laten opeten zonder dat ze elkaar de hersens insloegen, trad met een zekere regelmaat op als overblijfvader. En dan maakten we nog weleens een kerststukje, plakten een paashaas en schonken een jaar glaasjes van die chemische oranje ranja die je toen nog had, op het zomerfeest. Maar daarmee was de participatiekoek dan wel op. En het lijkt me dat dat ook meer dan genoeg moet zijn. Maar tegenwoordig kom je daar niet meer mee weg. Het is dat het niet mag, maar als het zou kunnen zou een kind heden ten dage van school getrapt worden als papa en mama niet constant paraat staan. Falende ouderparticipatie is bijna een doodzonde.
Ik stel voor dat we beginnen met het schrappen van alle seizoensgerelateerde projecten. Seizoenswisselingen zijn volgens mij namelijk een gewoon natuurverschijnsel. De kinderen merken het echt wel dat ze op een dag hun winterjas aan moeten of in korte broek naar school kunnen. Sowieso vraag ik me af wie al die thematoestanden bedacht heeft. Die persoon moet wel werkeloos zijn als-ie zoveel tijd heeft voor het verzinnen van dergelijke onzinnigheden. Natuurlijk is het aardig om af en toe een thema te belichten. Maar dat hoeft toch niet elke drie weken en zeker niet met een feestelijke afsluiting in het bijzijn van de ouders. Die weten namelijk alles al over Afrika en over het verkeer. En als dat niet zo is, hebben ze er blijkbaar voor gekozen zich daar niet in te verdiepen. Respecteer die wens, zou ik zeggen.
Bovendien: wat niet kan, kan dus gewoon niet. Als de leerkrachten er niet aan toekomen, dan is de oplossing simpel: dan doe je het niet. Je gaat er niet de toch al nagenoeg overspannen ouder van tegenwoordig voor op laten draaien door op z’n schuldgevoel te spelen en de kinderen als troef te gebruiken. Want dat is dan altijd het argument: dat anders de kindertjes tekort komen. Maar weet je, de kindertjes hoeven al die toestanden ook niet. De kindertjes worden er doodmoe van. Ik zie het aan de afgetrokken koppies van mijn kleinkinderen aan het begin van iedere vakantie. Die arme schapen raken bijkans burn-out van al die toestanden op school. Want het is bikkelen voor die kinderen, al dat gedoe. Over werkdruk gesproken.
LEES OOK: Renée moest op het matje bij de schooldirecteur.
Anna (70) is al 48 jaar getrouwd met Beer (71). Ze heeft een dochter en drie kleinkinderen. Anna verzet zich al haar hele leven tegen de traditionele rolpatronen in de samenleving en verbaast zich regelmatig over de houding van de Nederlandse vrouw en moeder.
